Joseph Heller (1) (1923–1999)
Auteur de Catch 22
Pour les autres auteurs qui s'appellent Joseph Heller, voyez la page de désambigüisation.
A propos de l'auteur
American novelist and dramatist Joseph Heller was born in Brooklyn, N.Y. on May 1, 1923. Heller started off his writing career by publishing a series of short stories, but he is most famous for his satirical novel Catch-22. Set in the closing months of World War II, Catch-22 tells the story of a afficher plus bombardier named Yossarian who discovers the horrors of war and its aftereffects. This novel brought the phrase "catch-22," defined in Webster's Dictionary as "a situation presenting two equally undesirable alternatives," into everyday use. Heller wrote Closing Time, the sequel to Catch-22, in 1994. Other novels include As Good As Gold and God Knows. He also wrote No Laughing Matter, an account of his struggles with Guillain-Barr Syndrome, a neurological disorder, in 1986. Thirty-five years after writing his first book, Heller wrote his autobiography, entitled Now and Then: From Coney Island to Here. In his memoirs, Heller reminisces about what it was like growing up in Coney Island in the 1930s and 1940s. On December 13, 1999, Heller died of a heart attack in his home on Long Island. His last novel, Portrait of the Artist as an Old Man, was published shortly after his death. (Bowker Author Biography) afficher moins
Crédit image: Photograph by Jerry Bauer
Séries
Œuvres de Joseph Heller
Oeuvres associées
Very seventies : a cultural history of the 1970s, from the pages of Crawdaddy (1995) — Contributeur — 24 exemplaires
Étiqueté
Partage des connaissances
- Nom légal
- Heller, Joseph
- Date de naissance
- 1923-05-01
- Date de décès
- 1999-12-12
- Sexe
- male
- Nationalité
- USA
- Lieu de naissance
- Brooklyn, New York, New York, USA
- Lieu du décès
- East Hampton, New York, USA
- Cause du décès
- heart attack
- Lieux de résidence
- New York, New York, USA
East Hampton, New York, USA - Études
- University of Southern California
New York University (BA ∙ 1948)
Columbia University (MA ∙ 1949 ∙ English)
Oxford University (St. Catherine's College)
Abraham Lincoln High School - Professions
- university teacher
advertising industry
novelist
bombardier - Relations
- Heller, Ted (son)
Heller, Erica (daughter) - Organisations
- American Academy of Arts and Letters (Literature ∙ 1977)
Pennsylvania State University
US Army Air Force (WWII) - Prix et distinctions
- Fulbright Fellowship (1949-50)
American Academy of Arts and Letters Academy Award (1963) - Agent
- Candida Donadio
- Courte biographie
- Joseph Heller (May 1, 1923 – December 12, 1999) was an American author of novels, short stories, plays, and screenplays. His best-known work is the novel Catch-22, a satire on war and bureaucracy, whose title has become a synonym for an absurd or contradictory choice.
Joseph Heller was born in Brooklyn in 1923. In 1961, he published Catch-22, which became a bestseller and, in 1970, a film. He went on to write such novels as Good as Gold, God Knows, Picture This, Closing Time (the sequel to Catch-22), and Portrait of an Artist, as an Old Man. Heller died in December 1999.
Membres
Discussions
63. Something Happened by Joseph Heller à Backlisted Book Club (Mars 2022)
Critiques
This classic felt a little disjointed at times for me. Even though I was never in the military, the reader should be able to connect with most of the characters on some level. There are a few peculiarities in the story that are probably a generational thing, but if you push past those the overall story has a lot of universal appeal. Lots of humor there, but often relies on a lot of back-and-forth repetition (also felt very "old school"). Still funny, but definitely from a different era.
Zoals bij veel goede boeken weet ik nog precies waar ik dit boek las. In dit geval in de schaduw van een palmboom op het strand van Boca Chica, tijdens de schaarse vrije uurtjes van mijn stage. In de enige redelijke boekhandel van Santo Domingo was de keuze nog steeds beperkt. Zeker omdat mijn Spaans nog niet goed genoeg was om literatuur te lezen. De enige kast met Engelse boeken duwde me automatisch naar deze klassieker. Vaak wordt het boek aangehaald als het over de onzinnigheid van oorlog gaat. Terecht, want het verhaal toont de waanzin keer op keer aan. Als satire geschreven, kun je het net zo goed lezen als een absurde beschrijving van wat er daadwerkelijk gebeurde in de Tweede Wereldoorlog.
Yossarian is gelegerd in Italië, het land dat in elke oorlog uiteindelijk wint. In het boek zit de anekdote van de oude Italiaanse dronkaard die een Amerikaanse soldaat uitlacht. Terwijl de soldaat steeds kwader wordt en de Italiaan lafheid verwijt, noemt de oude man het juist pragmatisme. In het begin van de oorlog aan Duitse kant strijden, later overschakelen naar de geallieerden. Wie is er dan laf, wie is er dan slim? Door anderen te laten vechten en op het juiste moment de juiste alliantie te sluiten gaat het leven in Italië gewoon door. Vallen er het minste slachtoffers. Mooie redenering, weinig tegen in te brengen.
De cynische kant van het verhaal zit bij Milo. Hij sluit deals door heel Europa. Koopt dingen in Noord Afrika, die hij op Malta weer verkoopt, de winst investeert hij weer door een deal met de Duitsers, terwijl hij continu bezig is en zelf als directeur van M & M enterprises eigenlijk nauwelijks meer deel uitmaakt van het leger. Las ik er twee decennia geleden kritiek op het leger in, nu bij herlezing is deze hele verhaallijn een parodie van het kapitalisme. Misschien wel avant la lettre, want toen Heller het boek schreef in 1955 had het kapitalisme de wind mee, was er geen kritiek. De uitwassen die pas decennia later aan het licht kwamen, werden door Heller al voorzien, het cynisme van Milo past goed bij de huidige kritiek op economisering van de maatschappij. Hij verkoopt zelfs bombardementen, als er maar winst te maken is. Beter is het niet te beschrijven.
En zo zit er ontzettend veel onderhuids in het boek. General Scheisskopf die van paraderen houdt, mag wekelijks een parade uitstellen. Alleen uitvoeren mag hij ze nooit. Een andere hoge pief verschuilt zich in zijn kantoor en klimt het raam uit aan de achterkant zodra hij bezoek krijgt. Pas als hij weg is, mag het bezoek naar binnen. Mooiere bureaucratische regels zag ik zelden.
En boven dat alles hangt Catch 22, de titel van het boek. Je mag pas naar huis als je het minimum aantal vluchten hebt gevlogen. De limiet wordt opgehoogd zodra iemand in de buurt komt. Je mag niet vliegen als je gek bent. Maar je moet wel gek zijn, wil je elke keer weer het vliegtuig instappen. Je bent gek als je de lucht in wil, maar niet gek als je weigert. Maar als je weigert, ben je deserteur. Er is geen oplossing. Gedurende het boek wordt de limiet van het aantal vluchten tig keer verhoogd. Niemand haalt ooit het minimum aantal.
Toen ik al ruim over de helft was, begon ik te denken of ik het einde kon herinneren. Niet dus. Pas toen ik er vlak bij was, herkende ik ineens de gebeurtenissen aan het eind. De hoofdrol voor Nately’s whore’s sister. Vele vrienden van Yossarian hebben het einde van het boek niet eens gehaald. Onze held wel, al heeft hij daarvoor soms onorthodoxe methodes voor gekozen.
Prachtig boek, schitterende hoofdpersonen, ongelooflijk mooi de waanzin onder woorden gebracht. Dit is niet in een maandje zomerhuisje er uit gewerkt, hier is echt over nagedacht. Al op p.15 een referentie aan Dostojewski’s Schuld en Boete. Een andere favoriet van mij. Gelukkig sta ik niet alleen in mijn waardering voor dit boek. Velen vonden dit boek net zo goed. En toch worden we keer op keer weer een oorlog in gesleept. Gebruiken we het woord vredesmissies, terwijl, altijd achteraf, het altijd gewoon oorlogje spelen wordt.
Wanneer wordt de mensheid wijzer? Zelf ben ik er nog steeds van overtuigd dat wanneer er meer gelezen wordt (en beter) dat de wereld er een stuk beter voor zou staan. Soms voel ik me een roepende in de woestijn.
Citaat: “Even among men lacking all distinction he inevitably stood out as a man lacking more distinction than all the rest, and people who met him were always impressed by how unimpressive he was.” (p.78)… (plus d'informations)
Yossarian is gelegerd in Italië, het land dat in elke oorlog uiteindelijk wint. In het boek zit de anekdote van de oude Italiaanse dronkaard die een Amerikaanse soldaat uitlacht. Terwijl de soldaat steeds kwader wordt en de Italiaan lafheid verwijt, noemt de oude man het juist pragmatisme. In het begin van de oorlog aan Duitse kant strijden, later overschakelen naar de geallieerden. Wie is er dan laf, wie is er dan slim? Door anderen te laten vechten en op het juiste moment de juiste alliantie te sluiten gaat het leven in Italië gewoon door. Vallen er het minste slachtoffers. Mooie redenering, weinig tegen in te brengen.
De cynische kant van het verhaal zit bij Milo. Hij sluit deals door heel Europa. Koopt dingen in Noord Afrika, die hij op Malta weer verkoopt, de winst investeert hij weer door een deal met de Duitsers, terwijl hij continu bezig is en zelf als directeur van M & M enterprises eigenlijk nauwelijks meer deel uitmaakt van het leger. Las ik er twee decennia geleden kritiek op het leger in, nu bij herlezing is deze hele verhaallijn een parodie van het kapitalisme. Misschien wel avant la lettre, want toen Heller het boek schreef in 1955 had het kapitalisme de wind mee, was er geen kritiek. De uitwassen die pas decennia later aan het licht kwamen, werden door Heller al voorzien, het cynisme van Milo past goed bij de huidige kritiek op economisering van de maatschappij. Hij verkoopt zelfs bombardementen, als er maar winst te maken is. Beter is het niet te beschrijven.
En zo zit er ontzettend veel onderhuids in het boek. General Scheisskopf die van paraderen houdt, mag wekelijks een parade uitstellen. Alleen uitvoeren mag hij ze nooit. Een andere hoge pief verschuilt zich in zijn kantoor en klimt het raam uit aan de achterkant zodra hij bezoek krijgt. Pas als hij weg is, mag het bezoek naar binnen. Mooiere bureaucratische regels zag ik zelden.
En boven dat alles hangt Catch 22, de titel van het boek. Je mag pas naar huis als je het minimum aantal vluchten hebt gevlogen. De limiet wordt opgehoogd zodra iemand in de buurt komt. Je mag niet vliegen als je gek bent. Maar je moet wel gek zijn, wil je elke keer weer het vliegtuig instappen. Je bent gek als je de lucht in wil, maar niet gek als je weigert. Maar als je weigert, ben je deserteur. Er is geen oplossing. Gedurende het boek wordt de limiet van het aantal vluchten tig keer verhoogd. Niemand haalt ooit het minimum aantal.
Toen ik al ruim over de helft was, begon ik te denken of ik het einde kon herinneren. Niet dus. Pas toen ik er vlak bij was, herkende ik ineens de gebeurtenissen aan het eind. De hoofdrol voor Nately’s whore’s sister. Vele vrienden van Yossarian hebben het einde van het boek niet eens gehaald. Onze held wel, al heeft hij daarvoor soms onorthodoxe methodes voor gekozen.
Prachtig boek, schitterende hoofdpersonen, ongelooflijk mooi de waanzin onder woorden gebracht. Dit is niet in een maandje zomerhuisje er uit gewerkt, hier is echt over nagedacht. Al op p.15 een referentie aan Dostojewski’s Schuld en Boete. Een andere favoriet van mij. Gelukkig sta ik niet alleen in mijn waardering voor dit boek. Velen vonden dit boek net zo goed. En toch worden we keer op keer weer een oorlog in gesleept. Gebruiken we het woord vredesmissies, terwijl, altijd achteraf, het altijd gewoon oorlogje spelen wordt.
Wanneer wordt de mensheid wijzer? Zelf ben ik er nog steeds van overtuigd dat wanneer er meer gelezen wordt (en beter) dat de wereld er een stuk beter voor zou staan. Soms voel ik me een roepende in de woestijn.
Citaat: “Even among men lacking all distinction he inevitably stood out as a man lacking more distinction than all the rest, and people who met him were always impressed by how unimpressive he was.” (p.78)… (plus d'informations)
Heller is geen veelschrijver. Wel een hele goede schrijver. Catch 22 is volgens mij nog altijd een van de beste boeken ooit geschreven. De film was aardig, het boek briljant. En toch heb ik nog niet alles van hem gelezen. Zeven romans en nog wat ander werk, moet toch te doen zijn. Schuin achter me staan vier titels, waarvan ik er – na deze – drie gelezen heb. Of toch alle vier? Dertig jaar is een lange tijd, het zou zo maar kunnen dat ergens in de jaren negentig ook het vierde boek al is gelezen. Ik blogde toen nog niet, hield geen lijsten bij.
Something happened werd ergens op een site aangeraden als zijn beste werk. Leek mij vrijwel onmogelijk, maar na lezing ga ik ook twijfelen. Ik kies toch voor Catch 22, de onderliggende boodschap is zo sterk, maar ook Something happened kan ik iedereen zonder enige twijfel aanraden.
Het boek is erg simpel samen te vatten. I get the willies. The office in which I work. My wife is unhappy. My daughter’s unhappy. My little boy is having difficulties. It is not true. There’s no getting away from it. My boy has stopped talking to me. Nobody knows what I’ve done. De titels van de hoofdstukken zeggen veel, bijna alles. Maar de stijl waarin het verhaal tot je komt is overrompelend. Bedrukkend. Indrukwekkend.
Zoals zijn meesterwerk een aanklacht tegen oorlog is, aan de hand van Yossarian die de vreemde regels van het leger aankaart, zo lees ik Something happened als een aanklacht tegen het kapitalisme, in dit geval de Verenigde Staten eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Toen de hele wereld nog dacht dat dit systeem het beste was, zelfs achter het ijzeren gordijn hadden ze dat toen al door. Heller laat zien hoe vreemd de wereld in elkaar steekt als status, inkomen en de buitenkant het overnemen.
Bob Slocum vertelt feilloos hoe het op zijn werk eraan toe gaat, hoe boven een bepaalde functie er niet meer gewerkt wordt, de interne politiek heeft het overgenomen. Voor wie ben je bang, wie is je vriend en wie is geschikt voor een al dan niet korte affaire. Thuis is het niet veel beter. Het perfecte gezin, volgens anderen, is compleet disfunctioneel, de kinderen die het goed zouden moeten doen, hebben hele andere intenties dan de ouders, maar alles blijft binnen de muren, naar buiten toe is het allemaal koek en ei. Ik kan me goed voorstellen dat vele Amerikanen schrokken toen ze het boek lazen. Ik durf ook wel te gokken dat velen het verhaal, deels, herkenden, maar het niet durfden toe te geven.
De waardering voor het boek kwam veel later, met mooie recensies veertig jaar na verschijnen. Zelf las ik het later, een boek hoef je niet altijd meteen te lezen. Het blijft zijn waarde houden, soms krijgt het door de tijd juist meer waarde. In dit geval naast de trage lof, tevens het tijdsbeeld, wat Heller geweldig heeft weergegeven, zonder dat dit de intentie van het boek lijkt te zijn.
Citaat: “There is more than one of me, probably. There’s more than just an id; I know that; I could live with my id if I ever looked upon it whole, sort of snuggle up and get cozy with it, exchange smutty stories. Deep down inside, I might really be great. Deep down inside, I think not. I hope I never live to see the real me come out. He might say and do things that would embarrass me and plunge him into serious trouble, and I hope I am dead and buried by the time he does. Ha, ha.” (p.248)… (plus d'informations)
Something happened werd ergens op een site aangeraden als zijn beste werk. Leek mij vrijwel onmogelijk, maar na lezing ga ik ook twijfelen. Ik kies toch voor Catch 22, de onderliggende boodschap is zo sterk, maar ook Something happened kan ik iedereen zonder enige twijfel aanraden.
Het boek is erg simpel samen te vatten. I get the willies. The office in which I work. My wife is unhappy. My daughter’s unhappy. My little boy is having difficulties. It is not true. There’s no getting away from it. My boy has stopped talking to me. Nobody knows what I’ve done. De titels van de hoofdstukken zeggen veel, bijna alles. Maar de stijl waarin het verhaal tot je komt is overrompelend. Bedrukkend. Indrukwekkend.
Zoals zijn meesterwerk een aanklacht tegen oorlog is, aan de hand van Yossarian die de vreemde regels van het leger aankaart, zo lees ik Something happened als een aanklacht tegen het kapitalisme, in dit geval de Verenigde Staten eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Toen de hele wereld nog dacht dat dit systeem het beste was, zelfs achter het ijzeren gordijn hadden ze dat toen al door. Heller laat zien hoe vreemd de wereld in elkaar steekt als status, inkomen en de buitenkant het overnemen.
Bob Slocum vertelt feilloos hoe het op zijn werk eraan toe gaat, hoe boven een bepaalde functie er niet meer gewerkt wordt, de interne politiek heeft het overgenomen. Voor wie ben je bang, wie is je vriend en wie is geschikt voor een al dan niet korte affaire. Thuis is het niet veel beter. Het perfecte gezin, volgens anderen, is compleet disfunctioneel, de kinderen die het goed zouden moeten doen, hebben hele andere intenties dan de ouders, maar alles blijft binnen de muren, naar buiten toe is het allemaal koek en ei. Ik kan me goed voorstellen dat vele Amerikanen schrokken toen ze het boek lazen. Ik durf ook wel te gokken dat velen het verhaal, deels, herkenden, maar het niet durfden toe te geven.
De waardering voor het boek kwam veel later, met mooie recensies veertig jaar na verschijnen. Zelf las ik het later, een boek hoef je niet altijd meteen te lezen. Het blijft zijn waarde houden, soms krijgt het door de tijd juist meer waarde. In dit geval naast de trage lof, tevens het tijdsbeeld, wat Heller geweldig heeft weergegeven, zonder dat dit de intentie van het boek lijkt te zijn.
Citaat: “There is more than one of me, probably. There’s more than just an id; I know that; I could live with my id if I ever looked upon it whole, sort of snuggle up and get cozy with it, exchange smutty stories. Deep down inside, I might really be great. Deep down inside, I think not. I hope I never live to see the real me come out. He might say and do things that would embarrass me and plunge him into serious trouble, and I hope I am dead and buried by the time he does. Ha, ha.” (p.248)… (plus d'informations)
Listes
Five Star Novels (1)
Five star books (1)
Best First Lines (1)
BBC Big Read (1)
2017 Goal (1)
Page Turners (1)
Classics (1)
Best War Stories (1)
Folio Society (1)
First Novels (1)
Banned Books (1)
Best Young Adult (1)
Jim's Bookshelf (1)
Favourite Books (1)
Read This Next (1)
Unread books (1)
THE WAR ROOM (1)
Reiny (1)
Florida (1)
Best Satire (1)
1960s (1)
AP Lit (1)
A Novel Cure (1)
BBC Big Read (1)
Overdue Podcast (1)
War Literature (1)
Read (2)
Bureaucracies (1)
Read (1)
Backlisted (1)
Modernism (1)
100 (1)
Funny Books (1)
Antiheroes (1)
Fiction For Men (1)
Prix et récompenses
Vous aimerez peut-être aussi
Auteurs associés
Statistiques
- Œuvres
- 17
- Aussi par
- 10
- Membres
- 49,385
- Popularité
- #315
- Évaluation
- 4.0
- Critiques
- 623
- ISBN
- 501
- Langues
- 24
- Favoris
- 120
The fast paced wit that Heller brings keeps the story wildly entertaining throughout. This is then balanced by the thought provoking reality of the insanity the characters have been thrown into.