Robert SkidelskyCritiques

More of an examination of the 2008 Great Recession than a complete biography, but I must say the bigraphical details were fascinating. Just a bit long winded and difficult to read.½

Nachdem ich letztes Jahr das Buch schon mal angefangen und schnell wieder zur Seite gelegt habe, habe ich es nun komplett gelesen. Zu viele Fremdworte, zu schwierige Sätze. Den Sinn und die Intention habe ich verstanden, viele Details nicht, da ich vor dem Einschlafen lese und dann nicht mit einem Fremdwörterbuch hantiere. Bei der Masse an Fremdwörtern wäre das auch sehr mühsam geworden. Für mein persönliches Handeln kann ich nicht viel ableiten, eher wäre der Staat bzw. alle Staaten gefordert, die Rahmenbedingungen für ein gutes Leben zu schaffen. Vielleicht nur eine schöne Utopie, vielleicht durch viele kleine einzelne Schritte wenigstens teilweise umzusetzen. Die Zukunft wird es zeigen. Eine Inhaltsangabe möge der interessierte Leser an anderer Stelle nachschlagen.

Los dos autores, además de padre e hijo, son economista y filósofo, y ambos tiran hacia la izquierda moderada. En este libro se incorporan a una tendencia que me interesa mucho últimamente: la de cuestionar el crecimiento económico como objetivo per se. Para los autores, lo importante es "vivir bien", y eso se entiende en un sentido moral e incluso espiritual más que en el material. Por supuesto, reconocen y admiten la necesidad de algo más que un mínimo para vivir con relativo confort, y asumen que los países pobres deben apostar por el crecimiento del PIB como vía para alcanzar ese nivel económico decente para sus ciudadanos. Pero en Occidente, donde ese nivel se ha alcanzado hace décadas, nos tenemos que plantear por qué seguimos empeñados en tener mas. Explican cómo el capitalismo actual ha evolucionado hastra exacerbar tendencias naturales del ser humano, en especial la avaricia y la envidia (dos pecados capitales, recuérdese) en beneficio de una minoría de ultrarricos y a costa de un grupo cada vez mayor de pobres o de empobrecidos. Creen que la única forma de cambiar esto es aceptar que no necesitamos más bienes materiales, sino otro tipo de cosas. Ellos establecen una lista, que reconocen que no es más que una entre varias que se han venido proponiendo, pero yo creo que es bueno, porque entre todas estas propuestas poco a poco van saliendo cosas. Así, la buena salud, un entorno saludable y agradable, el respeto de los demás, cierto grado de acceso a la cultura, etc. Parece que todo ello parece que se consideran "buenas cosas" en todas partes, y por ahí van los tiros.

Me ha gustado especialmente que los autores recogen con amplitud y mucho respeto la herencia filosófica de toda la historia, en especial (pero no solo) la occidental, que es la que mejor conocen y la que más nos afecta. Pero también se basan explícitamente en las religiones, en particular en el cristianismo católico (al protestante en general le hacen responsable de buena parte de la perversa evolución de la situación, al estilo de Weber), con un sentido común heredero del cardenal Newman y de Chesterton. Incluso llegan a decir que, sin la religión es muy difícil llegar as tener una vida verdaderamente buena y que, para los occidentales, el catolicismo es quizá la mejor opción, como ya decía Tocqueville.

Quizá el único pero que les pondría es que Keynes está demasiado presente. Parece ser que Robert fue su discípulo y le ha dedicado una biografía especialmente apreciada entre los economistas. Vamos, que es su especialidad. Pero constantemente lo traen a colación como si fuese el gran profeta, a pesar de reconocer que se equivocó muchas veces, como todos los humanos.½

Recommended, although I would suggest that you can skip chapters 4 and 5.

Schwer! ich glaube nicht, dass ich weiterlese. Zu viel und zu ausführliche Historie. - Nicht zu Ende gelesen

All this books shows is that economics is still at the four humours level of understanding. Maybe in a few hundreds year more someone will manage to achieve science levels of predictive powers.

John Keynes gets all the praise.

Keynes, John Maynard (Subject)

Saggio molto ponderoso, scritto da famosi docenti inglesi.
Buono nelle intenzioni ma alla fine difficile da leggere fino alla fine! Non lo consiglio.

Koen vander Meulen versie 25 juni 2014
Hoeveel is genoeg? Geld en het verlangen naar een goed leven. /Robert & Edward Skidelsky / ©2013 /De Bezige Bij Antwerpen / ISBN 978 90 8542 4642 Nederlandse vertaling door Pon Ruiter en Henny Corver van How much is enough? / Allen Lane / ©2012)
Bedenkingen
Baron Robert Skidelsky is een autoriteit op gebied van John Maynard Keynes. Hij schreef er een biografie over in drie delen die 4 prijzen kreeg. Hij is emeritus hoogleraar Politieke Economie aan de universiteit van Warwick in Engeland
In “Hoeveel is genoeg?” onderzoekt hij samen met zijn zoon Edward wat uitkwam en wat niet van voorspellingen die Keynes in 1928 deed.

Het vertrekpunt voor dit boek is de toespraak uit 1928 van Keynes voor zijn studenten in Cambridge. Die werd in 1930 uitgegeven onder de titel : “Economic Possibilities for our Grandchildren”. Keynes verwachtte dat binnen de honderd jaar het inkomen uit arbeid flink zou gestegen zijn en tegelijkertijd dat men er heel wat minder tijd voor zou moeten werken. We weten intussen dat dit niet zo is, en wie van ons de golden sixties meegemaakt heeft, weet ook dat het er toen op leek dat juist dat aan het gebeuren was. Robert Skidelsky en zijn zoon Edward onderzochten de redenen daarvoor.
De schrijvers wijten het eraan dat Keynes ervan uitging dat mensen louter rationeel handelen. Hij dacht dat de materiële behoeften van mensen vroeg of laat volledig voldaan zouden zijn, omdat die eindig zijn. Waardoor de prikkel zou verzwakken om te blijven werken voor meer geld. Hij maakte ten onrechte geen verschil tussen wat mensen “willen” en wat mensen “nodig hebben om te leven”.
Mensen “willen” onder meer ook hun emotionele en sociale noden lenigen. Zo willen ze “iemand” zijn, en liefst hoger in de pikvolgorde dan de mensen waar ze geregeld mee te maken hebben. Zodra de concurrentie om rijkdom – of de consumptie waarmee mensen hun rijkdom etaleren – verandert in de concurrentie om status, wordt het een “zero sum” spel, omdat niet iedereen een hogere status dan de rest kan hebben. Het kapitalisme heeft onze aangeboren onverzadigbaarheid flink aangewakkerd door die te bevrijden van traditie en religie, die ze tot dan binnen de perken hield als het om “gewone“ mensen ging.
De auteurs onderbouwen hun conclusie met geschiedenis: te beginnen bij het verhaal van Adam en Eva nadat ze uit het aards paradijs gezet waren, en hun dagelijks brood aten “in het zweet van hun aanschijn”, wat ze helemaal niet fijn vonden. Aristoteles stelde dat menselijke verlangens in goede banen moesten worden geleid en gericht op wat echt het nastreven waard is, door morele opvoeding en het beheersen van de gevoelens. De katholieke kerk stelde dat kwaad doen om het goede te verkrijgen uit den boze was .
Maar in de renaissance herontdekte men dat de samenleving kon aangestuurd worden door in te spelen op de verlangens van de mensen. Wat dat voor politiek betekende, beschreef Nicolo Machiavelli in “Il Principe” : de wijze vorst behandelt de mensen zoals ze zijn, niet zoals ze zouden moeten zijn. Een vorst wil zijn plannen met succes verwezenlijken, de rest is bijzaak.
Op economisch vlak werden tijdens de Verlichting een aantal vroegere ondeugden, die in de kraam van de economie van pas komen, gerecycleerd tot deugden. Het oude “hebzucht” werd vervangen door “eigenbelang”. Adam Smith stelde in “The Wealth of Nations” uit 1776 dat mensen worden gedreven door een natuurlijk verlangen naar de verbetering van hun lot, waardoor ze - dankzij de onderlinge concurrentie - aangezet worden “als door een onzichtbare hand aangestuurd” om het maatschappelijke welzijn te bevorderen. Het nastreven van materieel bezit werd daarmee goedgekeurd, want dat was verantwoordelijk voor het welzijn van de maatschappij. En daarmee werden alle morele vragen onder het tapijt geveegd over hoe men aan zijn rijkdom is gekomen en wat men ermee doet. Ook het besef dat het welzijn van de maatschappij een collectieve prestatie is, ging hiermee over boord, samen met de wederkerigheid van het contract tussen de mensen die werken en de maatschappij die profiteert van hun inspanningen.
Tijdens de Verlichting was de burgerij de eerste klasse die arbeid systematisch uitbuitte en de meerwaarde ervan gebruikte om haar vermogen op te bouwen, eerder dan ze om te zetten in luxegoederen zoals de adel dat tot dan toe had gedaan.
Wat gebeurde er na de golden sixties, dat de hoopvolle ontwikkeling van de economie in een heel andere richting stuurde?
Het kapitalisme bleek heel goed te zijn in het commercialiseren van de “seks, drugs en rock & roll” cultuur van de jeugd. Die cultuur werd geabsorbeerd en in koopwaar omgezet. Ik meen dat het kapitalisme de hebzucht via het geld immaterieel heeft gemaakt, waardoor het oppotten en vergroten van rijkdom in de praktijk veel gemakkelijker werd. De auteurs zeggen daarover: “Geld is het enige waarvan je nooit genoeg hebt, om de eenvoudige reden dat het begrip “genoeg” er niet logisch op toe te passen is. Volmaakt gelukkig en volmaakt gezond bestaat wel, volmaakt rijk niet.”
De meest verwoestende klappen voor de keynesiaanse sociale democratie waren de twee grote prijsstijgingen van aardolie in 1973 en 1979. Die veroorzaakte een daling van het inkomen in het Westen. De klap kwam in eerste instantie aan bij de bedrijven, die hun winst sterk zag teruglopen. Het herstellen van hun winst door het overboord zetten van de volledige tewerkstelling, het breken van de macht die de vakbonden hadden over het loonpeil, en het herstructureren van de industrie naar de dienstensector, werd een concreet project waarvoor de ideologie van de vrije markt ideaal bleek.
Wat bracht Reagan en Thatcher aan de macht en leidde tot de restauratie van het vrije markt fundamentalisme?
Waarom heeft economische groei alle andere doelen van het economisch beleid zo snel en volledig overvleugeld? Het antwoord - verrassend in zijn eenvoud - is dat beleidsmakers ervan uitgingen dat de volledige tewerkstelling bereikt was, en zich begonnen te richten op de groei van de economie, omdat die met de statistieken voor het Bruto Binnenlands Product (BBP) gemakkelijk konden gemeten worden.
Er waren nog twee bijkomende redenen van politieke aard. De eerste was dat het Westen (vooral de V.S.) een snellere economische groei wilden om de wapenwedloop tegen de Sovjet Unie te winnen. De tweede reden was dat een snelle economische groei maatschappelijke conflicten kon voorkomen: door de grotere winsten en belastinginkomsten kon het lot van de armen verbeterd worden zonder de rijken zwaarder te belasten. [eigen commentaar: Intussen hebben we gemerkt hoe hardnekkig de tegenstand is in de V.S. van de Tea Party tegen een algemene medicare (ondertussen Obamacare) ziekteverzekering. De meeste rijken willen er op geen enkele manier bijdragen voor hun minder fortuinlijke medeburgers.]
Maar daarmee zijn we nog niet bij het zeer winstgevoelige darwinistische kapitalisme van nu. Het essentiële dat Thatcher (verkozen in 1979) en Reagan (verkozen in 1980) toevoegden aan de groeifilosofie was een ideologisch vertrouwen in de vrije markt. Achteraf gezien was het niet de groei op zichzelf, maar de filosofie van groei via het vrij maken van de markt (deregulation) die de onverzadigbare hebzucht tot nooit geziene omvang liet uitgroeien. De beleidsmakers hadden geen belangstelling voor de maatschappelijke gevolgen van deze door de markt geleide groei. Wettelijke beperkingen voor het najagen van rijkdom door personen of bedrijven werden systematisch afgebouwd.

Basisgoederen voor het goede leven
De auteurs hebben de verdienste dat ze een belangrijke stap verder zetten: ze proberen een echt alternatief voor het verzamelen van rijkdom uit te werken, iets dat ervoor moet zorgen dat meer mensen krijgen wat ze echt “nodig hebben” in plaats van wat ze “willen”. Ze hebben het dan over einddoelen en niet over middelen of mogelijkheden om die einddoelen te bereiken. Ze noemen die einddoelen “basisgoederen”. Het gaat over “het goede leven” dat mensen vandaag het nastreven waard vinden, maar ze beginnen bij hoe men zich dat vroeger voorstelde.
Ze hanteren vier criteria:
1. Basisgoederen zijn universeel, dezelfde voor iedereen. Ze vormen de basis voor het goede leven in de hele wereld, niet enkel voor een plaatselijke variant ervan.
2. Basisgoederen zijn op zich goed. Een basisgoed is een einddoel, geen middel om iets anders te verkrijgen.
3. Elk basisgoed staat los van de andere. Een wiskundige zou zeggen dat het onafhankelijke variabelen zijn.
4. Basisgoederen zijn onmisbaar voor het goede leven. Wie ze niet alle heeft, is een te beklagen mens. Dezelfde wiskundige van daarnet, noemt dit nodige voorwaarden. De voldoende voorwaarde, dat de basisgoederen samen altijd het goede leven opleveren, zal in de praktijk moeten blijken. The proof of the pudding is in the eating.
Geluk is geen basisgoed. De schrijvers geven aan waarom: “Buiten psychiatrische instellingen en seminaries voor filosofie verklaren heel weinig mensen hun handelen met de reden dat ze daardoor gelukkiger worden.”
Ze vinden zeven basisgoederen voor het goede leven:
1. Gezondheid
2. Geborgenheid
3. Respect
4. Persoonlijkheid
5. Harmonie met de natuur
6. Vriendschap
7. Vrije tijd
Gezondheid
Het volledig en goed functioneren van lichaam en geest, zodat je vitaal bent, energie hebt en alert bent gedurende een normale levensduur. De schoonheid van een gezond mens krijg je erbij.
Geborgenheid
De gerechtvaardigde verwachting dat je leven niet grondig in de war wordt gestuurd door ernstige verstoringen zoals oorlog, revolutie of grote maatschappelijke of economische omwentelingen, zware ongelukken , natuurrampen, misdaad enz. Ik zou dat nuanceren: wat iemand aankan hangt af van zijn mogelijkheden. Vb. Autisten kunnen heel weinig verandering aan en moeten daarom op dit punt door anderen beschermd en geholpen worden.
Respect
Je respecteert iemand door ruimte te laten voor zijn of haar opvattingen en voorkeuren. Het betekent niet dat je ermee eens bent, of dat je de persoon sympathiek of bewonderenswaard vindt, enkel dat je rekening houdt met het standpunt van de ander. Vb. de “goede dag” van een ander beantwoorden is een alledaagse manier om respect te tonen. Voor wederzijds respect mag de ongelijkheid niet te groot zijn. Gelijkwaardigheid is gebaseerd op broederschap, niet andersom.
Persoonlijkheid
De mogelijkheid hebben om een leven te leiden waarin jouw smaak , temperament en opvattingen over wat goed is tot uiting komen. Hiervoor is ook ruimte voor jezelf nodig, waarin je je kan ontplooien en jezelf kan zijn.
Autonomie is iets anders dan persoonlijkheid. Als je autonomie loskoppelt van het veel ruimere begrip ethiek, degenereert het tot de “vrijheid om onverschillig te zijn”, waarbij alles mogelijk is en niets belangrijk. Als kiezen waarden mag scheppen in plaats van kiezen tussen waarden die zich al hebben bewezen, krijg je willekeur: dat is pijlen in een deur schieten en er daarna een schietschijf omheen tekenen.
Bekeken uit het standpunt van een persoon strookt het concentreren van bezit in weinige handen niet met de essentiële functie van dat bezit: individuen en hun gezinnen een onafhankelijk bestaan verschaffen.

Harmonie met de natuur
Dat overvolle (mega) steden nadelige gevolgen hebben op gedrag en stemming van hun inwoners is afdoende vast gesteld, en maakt dat mensen terug naar de natuur willen om hun evenwicht terug te vinden. Zoals George Brassens zong: “Auprès de mon arbre je vivais heureux. Je n’aurais jamais dû m’éloigner de mon arbre.” Ik zou harmonie met de natuur willen verruimen tot harmonie met zijn leefomgeving of biotoop. Daarmee bedoel ik dat ieder een deel van zijn tijd moet kunnen doorbrengen waar hij of zij “thuis komt”.
Vriendschap
De schrijvers duiden hiermee alle affectieve relaties aan tussen mensen, ook die met familie. Het is gemakkelijk om het te hebben over het “welzijn van de gemeenschap” alsof dat iets is dat het welzijn overstijgt van de mensen die daar deel van uitmaken. Bij de term “vriendschap” bestaat dat soort misverstand niet.
Vrije tijd
Het gaat hier niet om wat we tegenwoordig vrije tijd noemen: tijd om te ontspannen en uit te rusten, maar om de tijd waarin je met een heel eigen soort activiteiten bezig bent, met zaken die je uit zichzelf bevredigen, niet om er andere dingen mee te verwezenlijken. Naast vrije tijd is er ook aandacht en smaak nodig. Vandaag hebben we de oude artistieke bezigheden - een goed gesprek voeren, dansen, muziek maken – nog altijd even hard nodig.
Basisbehoeften versus de menselijke behoeften uit de piramide van Maslov .
Gezondheid is een gevolg van zaken uit de twee onderste lagen van de piramide: eten – drinken - slapen enz. en de nood aan veiligheid - zekerheid, een dak boven het hoofd, een voorraad voor de winter of de droogte. Voor onze geestelijke gezondheid zijn daar ook zaken bij die gevolgen zijn van de derde en vierde lagen vriendschap - samenhorigheid en respect – waardering – erkenning.
Het basisgoed geborgenheid is ruimer dan de tweede laag nood aan veiligheid – zekerheid. Het is zich geborgen voelen, er in zijn onderbewuste vast van overtuigd zijn het leven aan te kunnen. Dat is meer dan een aantal materiële voorzorgen om gerust te slapen of tijden van koude, droogte of slecht weer door te komen.
Harmonie met de natuur en vrije tijd zijn moeilijk in te passen in de piramide. Het gevoel van ontheemd te zijn of vervreemd van zijn omgeving vind je daar niet in terug, en bezig zijn met wat je op zichzelf bevredigt kan je niet op een hoop vegen met de bovenste lagen zelfverwerkelijking – persoonlijkheid en zelftranscendentie.
Basisbehoeften versus geloof, hoop en liefde van het christendom
Geloof, hoop en liefde zijn in het Christendom voorwaarden voor het “eeuwig leven”, dat door de kerk zo sterk benadrukt werd en wordt, dat er bijna geen tijd en aandacht overblijft voor het “vestigen van Gods rijk op aarde” waar mensen op aarde al beter van zouden worden.
Geloof en hoop zijn zaken waarmee een christen zou kaderen wat hem in zijn leven overkomt. Liefde is iets wat hij zelf doet en heeft te maken met vriendschap , en respect en met het concept van broederschap omdat we allen “kinderen van dezelfde God zijn” of “broeders en zusters in Christus”.
Het christendom heeft een dubbelzinnige houding ten opzichte van lijden: vermits het niet altijd te vermijden is, sublimeert de kerk het tot “loutering” waarmee je uw kansen op een beter hiernamaals verbetert. Persoonlijkheid en respect ziet de kerk ook niet graag: daardoor wordt het moeilijker om alle neuzen in de door de kerk gewenste richting te zetten. Recente voorbeelden zijn de manier waarop de kerk omgegaan is met de “opstandige kerkprovincie in Nederland” na de jaren 68 en de bevrijdingstheologie in zuid Amerika. Geborgenheid ziet ze wel zitten, maar dan wel volgens haar definitie: “God heeft ieders naam geschreven in de palm van Zijn hand”.
Persoonlijke bedenkingen
Nu de schrijvers deze korf met basisgoederen voor het goede leven hebben voorgesteld, zou ik graag zien dat geïnteresseerden die er de praktische mogelijkheid toe hebben, uitproberen of ze daarmee een goed leven kunnen leiden dat de moeite waard is. En daarmee bewijzen dat dit geen utopie is. Het zou kunnen dat hun baas, als ze in loondienst zijn, eerder aan een “meer gemotiveerde” collega denkt voor promotie of opslag, als ze hem duidelijk maken dat vrije tijd voor hen belangrijker is dan 24/24, 7/7 beschikbaar te zijn voor het bedrijf, of dat ze een duurdere bedrijfswagen dan hun eigen auto, geen sappige wortel vinden om achteraan te lopen.
Het plan dat de schrijvers voorstellen lijkt me gedoemd om te mislukken, om een zittende regering met redelijke argumenten zover te krijgen dat ze het als hun voornaamste taak zien om de materiële voorwaarden te scheppen voor een goed leven van hun onderdanen.
Zoals Bill Clinton het gebald samen vatte: “ It’s the economy, stupid!”. Draait de economie op volle toeren, en heeft bijna iedereen werk en een inkomen, dan is de kans op herverkiezing het grootst. Regerende politici in democratieën weten heel goed dat ze het primaat van de politiek verkocht hebben aan het grootkapitaal, door grote ondernemingen ter wille te zijn om zaken te doen die als ze lukken extra tewerkstelling zouden kunnen opleveren. Maar die ondernemingen en het grootkapitaal hebben geen boodschap aan een goed leven voor iedereen, die dan minder hebbedingen nodig hebben.
Als eerste minister van de UK richtte Tony Blair een studiegroep op die voorstellen moest formuleren over hoe de Britten zich het best zouden kunnen voorbereiden op het einde van de groei in de economie wegens de klimaatverandering. Tim Jackson was er de economische commissaris van en verwerkte zijn aandeel in het rapport tot het boek “Prosperity without Growth”, uit frustratie dat de politiek niets met de aanbevelingen heeft gedaan. Reken dus niet op politici om de kip te slachten, die hun gouden eieren legt.
Mij lijkt de meest realistische manier om de kaalslag van energie en grondstoffen op een menselijke en aanvaardbare manier terug te dringen, en hopelijk de klimaatverandering binnen dertig jaar te stoppen: dat mensen voor zichzelf beslissen dat ze meer van het goede leven en minder “rat race” naar “meer, sneller en goedkoper” willen. Terwijl ze er direct de vruchten van plukken. En dat ze politici de wacht aanzeggen die daar niet aan meewerken. Wat we niet nodig hebben hoeft niet gemaakt te worden. Verspil daaraan geen energie of grondstoffen, produceer daarbij geen afval. En verveel ons niet met reclame daarvoor. We hebben meer inzicht nodig in welke diensten en producten van belang zijn voor het goede leven, geen reclame om de omzet op te krikken. Dan zal goede wijn het terug zonder krans kunnen doen, omdat die – eindelijk - terug zichzelf mag aanprijzen.

This little booklet - perhaps monograph is the best word - is packed with interesting info and thought provoking ideas. First off, Skidelsky is clearly a fan: Keynes appears to have been not only a great mind but a nice bloke - rare combination. He had a moral conscience as well as a broad cultural background, unlike most economists - a paid up member of the Bloomsbury group he saw that economic activity had a point - the good life, which philosophers have been wondering about since the dawn of thought. And what is the good life? - friends, family and the enjoyment of the arts. He thought economic growth would reach an equilibrium where most needs were satisfied and we could all relax. That point does not seem to have happened, though Skidelsky argues that it still could: today's inequality distorts the figures. Keynes' humanism also lead him to oppose the mathematising of economics. Skidelsky shows how classical and neo-classical economists distort reality in order to make elegant models and equations seeming not to care about the distortions. The quants are still evidently in business today. Keynes also simplified: his main model omits foreign trade, which has been a significant factor since the Stone Age and ever more so today.

Does the Keynesian approach work? Skidelsky demonstrates that the period in which Keynesianism rode high (from 1945 Bretton Woods to its breakdown and the oil crisis in early '70s), the Western economies did better on most counts than in the subsequent years of Thatcher/Reagonomics. But his point is slightly weakened by the admission that policies at the time did not follow Keynes in all respects.

The most graphic image in the book is Keynes analogy for the stock market: voters at a beauty contest who vote not for the prettiest girl but for the one they think other people will think the prettiest. Of course this is a simplified model too: they could abstain, spoil their ballot-papers, or go round the corner and vote in a trans-gender contest instead. Or just buy some candy-floss.

It's aimed at the layman but even with my third of a degree in economics some parts were hard going. For example, the distinction between"risk" and "uncertainty" seems important but still escapes me. Still, inclines me to read more of Skidelsky and perhaps of Keynes himself

Avrei preferito non un compendio delle teorie, ma un brillante saggio a cavallo tra economia e filosofia. Le domande lungo il testo sono stimolanti, e in alcuni punti si trovano risposte - sulle quali si puo' concordare o dissentire, ma ad ogni modo è lodevole il fatto di averle proposte. Cercavo qualcosa d'altro, qui soltanto sfiorato.
Forse dovrei rileggere Bauman - forse cercavo Bauman a cavallo dell'economia. Forse dovrei smettere di cercare bottoni dove non li ho persi, solo perche' li' c'e' piu' luce...

How Much is Enough?
Robert Skidelsky and Edward Skidelsky
Sunday, November 3, 2013

The authors start with an essay by John Maynard Keynes, written in 1930, that predicted that within a century, per capita income would rise enough that everyone's basic needs would be met, and no one would have to work more than 15 hours per week. This is evidently not true, and the authors set out to explore the reasons, talking about capitalism, conspicuous consumption, and competitive consumption as reasons. The last chapter includes some prescriptions for reversing the trend to harder work, including sumptuary laws and taxes on expenditures. The key to regain control over work is to define the "good life".

Hey there! I think I've found the cure for jet-lag ... reading economics. This guy sure likes big words ... but why would someone use 'dialectic' instead of the word 'logic'?

I'm still waiting for the part where they tell me how to want less...

Well at the end they came up with some pie-in-the sky/castles in the air Ivory Towered tenured academic ideas as solutions. Not.Very.Useful.

And I was highly offended by their first choice of a way out of this greedy/capitalistic mess as being the ideology of the ... Catholic Church!

They seemed to never have even heard of secular humanism...sheesh!

Less on Keynes himself than I thought.

An almost perfect intellectual biography, thought-provoking, well-constructed, and enjoyable. I didn't want to buy this because I couldn't imagine really reading something so long. Then one day I found a copy in a box of books on the street and decided to give it a shot. I'm glad I did. So far--I'm about 100 pp. into vol. 2--it's not at all a burden even at this extraordinary length.

The first vol. really captures the elitism and creativity of prewar Cambridge, discussing K's relationships to figures like G.E. Moore, Lytton Strachey, and the Bloomsbury group. I can't think of another book in which sex and philosophy are both discussed with such lucidity and common sense. My only gripe is that the discussions of economic policy were a bit technical, seeming to presume a reader who already knows a bit of macroeconomics. But these are not too much of the book, and Skidelsky is the kind of writer that makes you at least eager to learn more about what you don't know.

The central point that this book makes is a good one. How much wealth or income do we need? Surely our focus should be on purposeful leisure rather than working ever longer hours to simply afford more toys? I have sympathy with this view. I also think that the Aristotelian approach to ethics that the authors pursue (in common with Michael Sandel who has received a lot of air time in recent years) is a highly fruitful line one. In recent decades debating the 'good life' has been marginalised in favour of those liberal conceptions of justice- Rawls, Nozick and economics- which declare that the state must remain an neutral arbiter in the face of incommensurable ethical visions of how to live life.

The authors pack a lot into a fairly short book. This is a book packed with references to empirical and theoretical work and it ranges across several fields. While perfectly readable and enjoyable, I do think it would have benefited from a slightly tighter focus. Of the 7 chapters, 2 are devoted to the environment and the approach to economics which prioritises personal happiness. While interesting and undeniably connected to their central thesis, it means that the book meanders slightly more than a short book of the sort should. Their suggestions for how society could be improved are interesting but warrant a slightly more extensive discussion.

Nonetheless, it is well worth reading and thinking about the central contention of this book further.½

A bracing exploration, in simple and powerful terms, of whether economic growth should be the main measure of a society's success (answer: no); if not, what should societies strive for (answer: universal basic goods for every individual, such as health, security, respect, 'personality' - something akin to privacy and autonomy - harmony with nature, friendship and leisure); and how economic policy might be adapted to those ends. A sane plea for Western societies to step off the consumerist treadmill.

Don't bother reading this. Overly academic and pretentious - hard to read, poor description of ideas, almost nothing about the man himself. Worst book I've read for ages.½

The biography as Economics textbook.

For the non-specialist, the intricacies of modern economic theory can seem as arcane as medieval theology, and certainly Lord Skidelsky devotes scores of pages to matters I haven't thought about since I was in a student in "Macroeconomics 201" 30 years ago. Fortunately, it's possible to skim over those parts and still come away with a very favorable impression of this heavy tome. Skidelsky's gift is that he is convincing both as an interpreter of Keynesian economics, AND as a guide to the Bloomsbury-ian biographical details of a very complicated man.

For my own interests, I'm glad that I now understand a little bit more of the surface details of Keynes's "General Theory". (Just don't ask me to give a lecture on it!) Certainly there are lessons to be learned for those people interested in 20th - and 21st - century economics. But Skidelsky also deals masterfully with the sensitve and complex personal life of the great economist. What I was most fascinated with here is how important for Keynes was his surprising relationship and happy marriage to Russian ballerina Lydia Lopokova. There aren't too many satifying marriages in 20th century intellectual history, but this was one of them! (All the more intriguing in that for the first 38 years of his life, the primary romantic and sexual orientation of Keynes was homosexual.)

Remedial reading is seldom entertaining. Lord Skidelsky has written an outstanding multi-volume biography of the 20th century's greatest economist, John Maynard Keynes. This book serves as an introduction to those who are too lazy to read the biography (or its abridgment - to which I plead guilty, my reading progress being stuck after a few hundred pages) or an economics textbook about proper Keynesianism (if they still print those in the US).

The book is divided into three parts. The first part is a (flawed) account of the current economic crisis. The book was written too early for a balanced account. Skidelsky, whose political views journeyed all over the place, places too much blame on the greedy poor taking out undeserving mortgages and not enough on corrupt bankers. He is also hampered by the fact that he continued to author Greenspanish paeans to the self-correcting market and the need for ultra-low inflation. He only manages partly to walk back on his former ideas.

The second part is a short recapitulation of Keynes' life as a successful hedge fund manager, who nevertheless was nearly wiped out multiple times during the Great Depression, advisor to the British government and shaper of Bretton Woods. Part two also includes a quick overview of the main Keynesian ideas. Skidelsky points to Keynes' important notions of uncertainty and animal spirits that reign beyond the possibilities of economic calculus.

Part three pleads for the return of intelligent Keynesianism in fiscal policy, a plea that only the pernicious influence of the Chicago economists prevents from being a mainstream idea. It as a sad fact that most US-trained economists are ignorant about Depression economics. If only the "practical men, who believe themselves to be quite exempt from any intellectual influence, are usually the slaves of some defunct economist,” would let John Maynard Keynes be that defunct economist.

Ideas of a master written by one.

Het boek biedt weinig of geen nieuwe economische inzichten. Keynes staat weer in de belangstelling doch dat komt zeker niet door dit boek. De schrijver slaagt er weliswaar in om in grote lijnen de theorie van Keynes naar het huidig tijdsgewricht te vertalen, maar doet dat toch wat slordig. Ik had een meer doorwrochte studie verwacht.
Daarnaast, en zeker niet onbelangrijk: het is gewoon slecht geschreven en de samenhang is erg gezocht. Tijdens het lezen had ik het gevoel dat ik aan het zeilen was met een erg vlagerige wind die ook nog aldoor van richting veranderde. Wanneer je dat niet verwacht is het erg irritant.

Enfin, Keynes verdient beter.½

Der Autor spannt einen weiten Bogen ausgehend von der aktuellen wirtschaftlichen Krise über die Erkenntnisse von John Maynard Keynes, um letztlich mit einem Ausblick auf eine wünschenswerte zukünftige Entwicklung zum Ausgangspunkt zurückzukehren. Dabei stellt sich diese Reise über weite Strecken als gut zugänglich dar, sind die Ausführungen - obwohl durchaus anspruchsvoll - auch für ein nicht in volkswirtschaftlicher Hinsicht ausgebildetes Publikum verständlich. Allein, gelegentlich verliert sich das Werk in mancher Passage, vor allem die 'Ethik' Keynes´ betreffend, in den weitreichenden Gedankengängen des großen Denkers (und auch des Autors selbst).
In Summe ein guter Einstieg in die Materie.

What would Keynes have done? That, superficially, is the main thrust of historian Robert Skidelsky's analysis of today's Great Recession. Skidelsky is the foremost biographer of John Maynard Keynes (1883-1946), the English economist who effectively created the field of macroeconomics and whose theories were mainstream economic orthodoxy from the 1950s to the 1980s. Keynes's Depression-era economic analysis and proposals provided a game plan for policy-makers confronted with economic stagnation and massive unemployment in the 1930s. In other words, a situation similar (if much more dire) to the one we face today.

Skidelsky's argument is that Keynes's ideas remain relevant, despite falling out of fashion in the tumultuous, inflationary 1970s, and that policy-makers should heed what Keynes had to say as they correct the massive mistakes that led to the 2008-2009 economic crisis. More importantly, he makes the case that the macroeconomic orthodoxy that supplanted Keynesianism, based on New Classical theories formulated by Milton Friedman and others, is the source of the current crisis. Writing in a clear, non-technical style, with surprising fluency, Skidelsky shows how New Classical ideas, and the anti-government “free market” ideology they inspire and support, have created a recipe for disaster.

Keynes famously remarked that “The ideas of economists and political philosophers, both when they are right and when they are wrong, are more powerful than is commonly supposed. Indeed the world is ruled by little else.” Skidelsky's critique of the New Classical theories shows just how right the Master was. The Reagan-Thatcher Revolution of the 1980s ushered in the golden age of the New Classicals, whose elegant mathematical models demonstrated that “rational” markets (especially for wages and prices) adjust instantaneously to new information or conditions; that “rational” workers will respond to business-cycle “shocks” by deciding to work for lower pay, work fewer hours, or spend more time with their families; and that “efficient” financial markets are capable of precisely quantifying risk.

But these outcomes, Skidelsky demonstrates, are based on some heroically unrealistic assumptions about human behavior. By assuming away much of the messiness of real economic life, the New Classical models “prove” that market outcomes are everywhere and always the most efficient outcomes; that government intervention (including regulation) can never improve market outcomes (market failures simply don't exist) and will usually make those outcomes worse; and that with perfect information, markets will always assess and price risk correctly. Other recent writers, most notably economist Joseph Stiglitz ("Freefall: America, Free Markets, and the Sinking of the World Economy "), have similarly criticized New Classical theory.

The "free market" ideology these ideas inspired still pervades American politics – government regulation is unjustified, market solutions are always the best solutions, rules put in place to protect workers and consumers or moderate income inequalities are the slippery slope to socialism. This ideology has particularly benefitted firms looking to escape constraints on their actions (such as the Glass-Steagall separation of retail and investment banks, abolished in 1999) or pursue risky financial “innovations” (such as securitized mortgages and credit default swaps). Regulators and firms alike came to assume that markets had all the data needed to assess, price and insure against the failure of financial instruments (credit default swaps are, in effect, insurance policies).

Keynes faced a similar kind of economic orthodoxy in the 1930s, based on old classical economics. Like the newer, fancier versions, classical economic models did not include the possibility of involuntary unemployment. It was assumed that after an economic shock, markets would adjust. Period. But the models said nothing about how long it might take markets to “adjust” (Keynes highlighted this glaring failure of classical theory by wryly noting that "In the long run we are all dead") and offered no guidance to governments looking to alleviate massive unemployment (over 25% in the United States in 1933, nearly three times the 2010 rate).

In fact, classical economic orthodoxy called for reduced spending and budget surpluses (sound familiar?), even in the face of financial collapse and escalating unemployment, and the Treasury and the Federal Reserve obliged, plunging the US economy into deep depression in 1932. Keynes challenged orthodoxy by arguing that more government spending, not less, was needed prop up aggregate demand (investment and consumption), keep the financial system afloat, and prevent widespread business failures and worker layoffs. Ultimately, it was just such spending – first for limited New Deal public works and other programs, then for the massive military needs of World War II – that pulled the US out of the Depression. It was also Keynesian spending of this type that prevented the current crisis from becoming worse in 2008-2009. (For a Keynesian approach to the situation that prevailed in August 2010, see economist Laura Tyson's op-ed piece, "Why We Need a Second Stimulus," in the August 29 New York Times.)

Skidelsky argues that from 1951 to 1973, when Keynesian orthodoxy ruled, the United States enjoyed one of the longest periods of low unemployment and high growth in its history, a substantially better record than the 1980-2008 New Classical era, which saw higher unemployment, slower growth, and five global recessions. He acknowledges that the Keynesian-influenced economists and policy-makers of the 1950s and 1960s were overconfident in their ability to keep the economy at full employment without incurring inflationary costs, but it's hard to argue with his point that since the Fed substituted inflation targeting for full employment goals in the 1980s, lower- and middle-class income growth has stagnated and the gap between the rich and the rest of us has turned into a yawning chasm.

Skidelsky is also highly critical of the financial industry's reliance on risk models that share the same New Classical flaws. Bankers use these mathematical models to make precise, quantitative judgments about the probability that financial instruments (like mortgage-backed securities) will fail and what measures (like credit default swaps) are needed to offset that risk. But Skidelsky argues that because these risk models are based on the same unrealistic assumptions found in New Classical theories, they are not as reliable as their users believe.

Keynes demonstrated long ago that uncertainty dominates financial markets and that there simply is not enough data in most cases to calculate reliable risk probabilities. Financial markets are not like insurance markets – reliable demographic and actuarial data provide a firm basis for calculating insurance risk and pricing policies, and the fact that, say, one house unexpectedly burns down has no effect on the risk of others sharing the same fate. But such reliable risk data does not exist for most financial securities (especially highly-complex “innovative" instruments)and the failure of some can indeed lead to the default of others.

Skidelsky, in contrast to other analysts of the current crisis, is rather charitable toward Wall Street bankers. Rather than simply condemning their unregulated greed, he suggests that otherwise well-meaning people were mesmerized (willingly or not) by their risk models into thinking they had it under control. He notes in passing that the economists whose Nobel Prize-winning derivative pricing model was utilized by the Long Term Capital Management hedge fund believed firmly in their risk program until the day the fund collapsed in 1998 and nearly brought on a national financial crisis.

In the end, Skidelsky's recommendations are simple and straight-forward: Restore the division between retail (where deposits are government-insured) and investment banking (which gambles private money), and take steps to prevent investment banks from becoming “too large to fail.” Use discretionary fiscal policy to maintain stability and keep the economy on a path to full employment, “minus the 'fine-tuning' obsession” of the earlier Keynesian period. And more idealistically, try to reach a societal consensus about the goal of economic activity.

Keynes was a philosopher as much as an economist, and he argued that economic activity is not an end in itself (as sterile, abstract New Classical theories imply) but a tool to achieve a better life for society. “We do not wish,” he said, “to be at the mercy of world forces working out...some uniform equilibrium according to the ideal principles of laissez-faire.” Rather he argued for policies (such as measures that help put people to work) that would give individuals opportunities to maximize their own prosperity – “We each have our own fancy. Not believing that we are saved already, we each would like to have a try at working out own salvation.” Keynes, to use current lingo, was about societies empowering their members to enjoy a prosperous life. I agree with Skidelsky that that is the ideology we should embrace.