Ester Naomi Perquin

Van bij het begin voelde ik de drang dit vijf sterren te geven. Dat geldt zeker nog voor de introductiegedichten, toch: uiteindelijk werden het er vier — omdat 72 (!) pagina's 'zware jongens' toch van het goede te veel blijkt en omdat 'zware jongens' uiteindelijk nooit blijvend interessant zijn; misdaad is per definitie banaal en repetitief.

(Zelfde reden allicht waarom ik nooit bevangen word door de vreemde drang om maffiaseries te verslinden zoals tegenwoordig de hype is. Ik vind de misdadige geest vermoeiend monomaan en voorspelbaar simplistisch.)

Gelukkig is deze bundel niet emotioneel. Dit blijft strak, droog, en klinisch, en pas daaronder voel je de onderstroom; die trekt je dan onverbiddelijk onder. Dat is een sterkte, maar het werkt ook versmachtend. Dit houd ik slechts enkele cycly vol, tot uiteindelijk de verveling toeslaat en ik er heel graag snel weer uit wil.… (plus d'informations)