Femi Oyebode

Deze studie belicht de voorstelling van waanzin doorheen de theatergeschiedenis en gaat van de klassieke Griekse oudheid tot wat vandaag op het podium gebeurt in hedendaagse kunstinstellingen. Terwijl de oude Grieken nooit plaats maakten voor expliciete gekte op scène, ging William Shakespeare het gekke gedrag van zijn personages net centraal stellen. Bij Henrik Ibsen krijgen we afwijkend gedrag te zien in huiselijke kring, terwijl Tennessee Williams en Eugene O'Neill zich voor hun waanzin voornamelijk baseerden op ervaringen uit de eigen familie. Daarnaast beschrijft de auteur ook de bij het publiek heersende angsten, vooroordelen en inzichten waardoor de regels en de rolpatronen die waanzin als theatrale metafoor typeren, nog meer naar voren komen.… (plus d'informations)