Ascanio Celestini

‘De wereld moet wel een parodie zijn op een andere wereld. Ergens anders moet er een wezen zijn dat gelijkenis met ons vertoont, dat leeft op een manier die lijkt op de onze, maar dan serieus. Wij daarentegen, hier op onze aan de polen een beetje afgeplatte planeet, apen een leven na dat niet echt van ons is, dat voor ons te hoog gegrepen is. Clowns die struikelend over hun reuzen schoenen stofwolken doen opstuiven, in hun veel te grote kleren, en die er midden in een serieus gesprek tussenuit knijpen terwijl ze hun gestippelde onderbroek showen.’

Een callcenter, winkelcentrum en appartementsblok figureren als decor in het uitzichtloze bestaan van vier jonge mensen. Marinella, Patrizia en Nicola wonen niet alleen in dezelfde troosteloze blok, ze hebben ook met elkaar gemeen dat ze meerdere baantjes moeten combineren om het hoofd boven water te houden. Alle drie werken ze in het tegenoverliggende callcenter, waar ze om de drie maanden een nieuw contract moeten ondertekenen en enkele schamele eurocenten verdienen per geleverde minuut. Salvatore is het kleine broertje van Nicola dat het allemaal op zijn onbevangen manier bekijkt, maar nu al weet dat ook voor hem geen beter lot beschoren is.

Met ‘Lotta di classe’ (klassenstrijd) serveert de auteur ons een meedogenloze satire waarin hij afrekent met de sociale afbraakpolitiek in het Italië van Silvio Berlusconi, waar pornosterren het tot minister schoppen en de arbeidsmarkt almaar meer gereguleerd wordt door uitzendkantoren. De Nederlandse titel het barbiehuis verwijst naar de kunstmatigheid waarvan een dergelijke 'tijd is geld' - maatschappij bol staat. Alles en iedereen zit op een mallemolen waar enkel het consumeren voor enig vertier kan zorgen. Authentieke beleving lijkt wel uitgestorven, de fantasieën en gedachten van het viertal worden voornamelijk geregeerd door de alomtegenwoordige reclameboodschappen. Warmmenselijke relaties krijgen in deze steriele omgeving weinig kansen.

Drammerige maatschappijkritiek? Zeker niet! De opbouw die bol staat van grappige, vaak absurde anekdotes en de terloopse manier waarop regelmatig hele stukken in een nieuwe context letterlijk herhaald worden, geven de vertelling iets bedrieglijks banaal. De auteur laat zijn personages navigeren binnen een intrigerende spanningsboog van gebeurtenissen en filosofische overwegingen zonder dat er wereldschokkende dingen moeten gebeuren en plaatst ze tegelijk subtiel in een historisch kader. Daarenboven is het verrassend en soms op het genante af grappig om te lezen hoe elk personage dezelfde, vaak absurde wendingen door een compleet andere bril bekijkt. En ‘last but not least’, een flinke dosis zwarte humor is deze auteur niet vreemd en zo lezen we ze graag! Als lezer ervaar je pas op het eind hoe diep dit toch in je vel terechtkomt. Het barbiehuis is wat mij betreft een absolute aanrader en bovendien brandend actueel!

De naam Ascanio Celestini doet wellicht geen belletje rinkelen. In Italië heeft hij nochtans al een heel parcours afgelegd, niet alleen als schrijver maar o.a. ook als filmregisseur, theatermaker en muzikant. Daarvoor verwijzen we je naar zijn biografie op wikipedia en zijn website (allebei enkel beschikbaar in het Italiaans).
‘En dat leren ze nu aan managers tijdens motivatiebijeenkomsten. Om je superieur te voelen aan een willekeurige gesprekspartner moet je proberen je hem naakt voor te stellen, liefst gezeten op een pleepot. De meesten van ons voelen altijd zo’n blik op zich gericht en gedragen zich daarom altijd alsof ze leven met hun onderbroek op hun enkels en wc-papier in hun hand.’… (plus d'informations)

Nicola e la sua storia manicomiale come la racconta lui, come l'ha capita, come l'ha vissuta.
Nicola come molte donne e uomini che hanno vissuto per decenni, entrandovi bambini o adolescenti, la realtà manicomiale, quella prima della riforma Basaglia.
Quella fatta di disumanizzazione, violenza, elettroschock, contenzione chimica e fisica, lobotomie...
Nicola e tante/i come lui che una volta aperte le porte dei manicomi non provano nemmeno a uscire ché la paura del "fuori" é maggiore di quella che hanno per il "dentro".
Nicola e tutti gli altri come lui che iniziano a raccontare la loro storia, che é una storia di soprusi, di oggettificazione, di maltrattamenti subiti e magari inflitti.
Celestini in questo suo monologo ci parla come farebbe uno di questi Nicola, con il suo linguaggio, un linguaggio pieno di immagini ma anche prosaico, poetico e comico.
Non giudica, non critica, non fa domande Nicola, dice com'é andata, come l'ha vissuta e come é finita la sua vita.
Appena possibile mi guarderò anche il video dello spettacolo.… (plus d'informations)