Onbegrijpelijke wartaal van Benali Niemand is gewoon in de nieuwste roman van Abdelkader Benali. Iedereen heeft een verhaal en ieder vertelt dat verhaal omzichtig, omfloerst, vergezeld van de ene wijsheid na de andere. Een normaal mens zou om minder zijn haren uit zijn hoofd trekken. In Zandloper speelt Benali met zijn persona; de hoofdpersoon heet Abdelkader Benali en ook hij is schrijver en hardloper. Abdelkader gaat naar Marokko om te trainen met een aantal andere lopers. Daar leert hij de Algerijnse atleet Nourredine kennen, met wie hij een tijd optrekt, en Nadia, voor wie hij valt.

Daarvoor, daarna en tussendoor lezen we flarden van een diepgaand gesprek dat Abdelkader heeft met een vreemde in Egmond aan Zee waar hij een race gaat lopen. Diepgang is het sleutelwoord. In deze roman komen geen ordinaire, alledaagse gesprekken voor: de karakters praten niet, zij oreren. Neem bijvoorbeeld Nadia: een sieradenmaakster met een kraampje die breedsprakig uitweidt over architectuur of de receptionist in het hotel met zijn bijdehandheid. De karakters leren elkaar niet kennen, nee, zij voelen elkaar aan: een blik volstaat. Een schuchter uitgebrachte zin als 'Ik heb pijn aan mijn voeten' is voor Nadia voldoende om te weten dat ze Abdelkader mag. 'Wat ik wilde, was dat ze me zo snel mogelijk aardig gingen vinden zonder dat ze helemaal inzicht kregen in mijn karakter,' zo zegt het hoofd personage in Zandloper. Die zin vat het boek samen: het wil behagen, mensen zand in de ogen strooien met quasidiepzinnige zinnen die je, als je ze eenmaal hebt uitgelezen, op je hoofd laten krabben. Onbegrijpelijke wartaal is het. Het lijkt alsof Benali woorden in een dobbelbekertje doet en wat daaruit rolt, vormt de zin. Dat verhult niet dat Zandloper een flinterdun verhaal is waar eigenlijk niets interessants in gebeurt. Mij bekruipt het gevoel dat Benali te veel verdrinkt in het exotisme dat zijn gemiddelde lezer zo interessant aan hem vindt en zich daardoor verliest in vergezochte vergelijkingen en tenenkrommende dialogen die soms deerniswekkend zijn. Dit alles om te imponeren.

Jammer is dat. Een goed verhaal heeft niet veel nodig. Een goede schrijver ook niet.