L'idea alla base del libro è interessante, un bel connubio di folclore e realismo magico; nel paesino di Abacrasta, sperduto tra i monti della Barbagia, gli abitanti sono vittime di una singolare maledizione: nessuno muore di vecchiaia, ma tutti chi prima e chi dopo sono spinti da una misteriosa "voce" a togliersi la vita. La maledizione sarà spezzata con l'arrivo di Redenta Tiria, una figura misteriosa e salvifica.
Quello che non funziona quindi non è la storia, ma come spesso accade il modo in cui è raccontata. La prima parte narra le vicende di vari suicidi uno dopo l'altro e se inizialmente può essere intrigante, la dinamica sempre uguale viene presto a noia (biografia del personaggio, caduta in basso, morte). La seconda parte mantiene lo stesso meccanismo, ma con il lieto fine dovuto alla presenza di Redenta Tiria. Manca il pathos, i vari "casi" sono presentati stile elenco puntato e alla fine sono rimasta con l'impressione che più di metà delle pagine fossero scritte per allungare il brodo.
Lo stile è molto dialettale, infatti il libro è infarcito di termini e modi di dire sardi e per me che non conosco quell'idioma si è rivelata una lettura più faticosa del previsto. Probabilmente i sardi o gli appassionati di folclore apprezzeranno molto questo romanzo, tutti gli altri potrebbero evitare di leggerlo senza perdersi nulla secondo me. ( )

Met een zweem van magisch-realisme vertelt Niffoi in negentien verhalen over een Sardijns dorpje waarvan de inwoners zich allen vroeg of laat door de Stem geroepen voelen om zich te suïcideren, wat ze bij voorkeur doen door verhanging aan een boom. De eerste twaalf verhalen schilderen het leven en onvermijdelijke einde van evenveel personnages met welluidende Sardijnse namen. In de laatste zeven verhalen wordt Redenta Tiria als een messiaanse figuur geïntroduceerd die telkens iemand behoedt van het oeroude noodlot. Zij spoort het personnage aan om te kiezen voor het leven en een tweede kans. De verteller van de verhalen leverde als gemeente-ambtenaar telkens een machtiging af om de dode te begraven, en wordt door Redenta Tiria zelf ternauwernood gered. "Vergeet niet dat het leven moet eindigen zoals de Grote Vader dat beslist, maar alleen echt kan beginnen als wij dat willen... Maak liever je boek af! Want je moet de doden laten spreken, in je verhalen laten herleven. En de levenden aan het verstand brengen dat leven een moeilijk vak is, maar niet onmogelijk om te leren" (p. 173).
Niffoi schrijft best mooi en wat schilderachtig. Zijn verhalen zijn invoelbaar en teder neergezet. Ze maken soms wat storend grote tijdsprongen maar worden nergens al te prekerig of moraliserend. ( )

da leggere : non lo sia abbandona fino a che non e' finito. magico e reale al tempo stesso ( )

"En Abacastra nadie muere de viejo, la enfermedad jamás ha acabado con nadie. Todos los hombres, al llegar a cierta edad, se sacan el cinturoón y se lo atan al cuello. Las mujeres usan una cuerda. Cuando el niño que más tarde narrará la historia busca el porqué, su madre le responde que cuando la Voz te llama solo puedes obedecer. Hasta que un día, no se sabe de dónde, aparece en el pueblo una mujer ciega, con el cabello color ala de cuervo y los pies descalzos. Dice llamarse Redenta Tiria y ser hija del sol. A partir de ahí todo cambia en Abacastra."
(edit. promo.)

Una novela compuesta por una serie de relatos cortos que muestran cada uno de los personajes que viven en ese pueblo. Casi más que una novela es un conjunto de relatos con un mismo hilo conductor: el no darse una segunda oportunidad.
En la segunda parte, cuando aparece la famosa Redenta, la gente se empieza a dar esa segunda oportunidad y las cosas cambian a mejor.
En esta obra se crea un ambiente opresivo, muy propio de pueblurrios enanos y llenos de peña envidiosa. Un acierto de lectura que pienso que debería haber corrido mejor suerte (lleva un par de años en la biblio y soy la segunda persona que lo saca, pero sorprendentemente es de las pocas entradas de libros que he podido captar desde el motor de búsqueda que se ofrece cuando añades libros en LT) ( )

L'idea delle impiccagioni e della Voce è notevole e lascia intravedere sviluppi potenzialmente forti, ma la storia diventa in fretta monotona e non rende chiaro alcun significato profondo (forse perché non ce ne sono?). Il lessico usato è interessante ma con qualche abuso e alla lunga diventa anche fastidioso, perché sembra finto. Anzi, alla fine, sorge il dubbio che si tratti di un'operazione tutta editoriale un po' tirata per i capelli (anche se Adelphi non ha questa fama ...), capace di inventare e lanciare (e far premiare!) autori, titoli e contenuti, a prescindere (come diceva Totò). ( )