Torsten Krol

Uno di questi giorni è successo che girovagando su Internet mi sono imbattuta in questo libro post-apocalittico. Il titolo ha stuzzicato i miei neuroni, così mi sono letta la trama. Il passo successivo è stato: devo leggerlo. Una delle mie migliori decisioni di lettura mai prese.

In generale, è stato un cazzotto continuo nello stomaco. Pensate che Hunger Games sia brutale? Robetta in confronto a Il libro segreto delle cose sacre, che più che mostrarci massacri, ci scuote nelle nostre fondamenta.

La trama, così come lo stile, è estremamente semplice, in parte prevedibile, ma si tratta della semplicità che deriva dalla consapevolezza di non aver bisogno di orpelli per trasmettere il proprio messaggio.

La protagonista, una dodicenne di nome Aurora - Rory, come la chiamano -, ci racconta gli eventi in prima persona ed è forse uno dei personaggi meno simpatici di cui abbia letto. Invidiosa, egoista, arrogante: il tipo di personaggio che, se ve lo trovaste davanti, non esitereste a prendere a schiaffi per tutto quello che dice. Eppure... eppure vi troverete vostro malgrado ad ammirarne la forza, perché, quando tutte cederanno, il suo orgoglio la porterà a puntare i piedi - anche dopo aver perso tutto.

C'è davvero tanto in questo romanzo, tanti spunti di riflessione disseminati qua e là, pronti ad attecchire nella mente del lettore e a farlo riflettere. La simbologia di Sole-Luna e Terra-Mare darà modo all'autore di affrontare il tema del rapporto tra i sessi senza mai scadere nella banalità e colpendo duro. Un libro da leggere assolutamente se amate il genere distopico.… (plus d'informations)

Apart en soms een beetje bizar boek. Odell Deefus is een wereldvreemde man die niet de aller slimste is. Als hij met motorpech ergens rond het stadje Callisto strandt begint een avontuur, waarbij Odell van de ene rare situatie in de andere belandt. Hij klopt aan bij een huis en de bewoner, Dean, vraagt hem binnen. Als Dean wel wat van auto's af weet maar het deze avond al te donker is om goed te kunnen kijken wat er aan de hand is, brengen de mannen een aangename avond door met sterke drank en bier. Odell ontdekt een pas gegraven graf in de achtertuin waar hij van Dean niet had mogen komen en denkt dat dat graf voor hem bedoeld is. Als Dean hem die nacht op een onaangename manier wakker maakt, slaat Odell hem neer met een knuppel. Hij brengt Dean naar zijn slaapkamer en slaapt verder op de bank. De volgende ochtend blijkt Dean dood te zijn en wordt Odell door een bezoeker voor Dean aangezien. Er komt terrorisme om de hoek kijken en Odell probeert iedere nieuwe situatie zo goed mogelijk te doorstaan of te veranderen, maar het loopt vreselijk uit de hand, waar bij de FBI betrokken is en een paar andere geheimzinnige andere overheidsinstanties. Het boek is in een bepaald ritme geschreven. Ik vond het wel wat hebben, maar het blijft bizar.… (plus d'informations)

Odell Deefus is niet de slimste, en dat weet hij zelf ook, maar hij is wel groot en sterk. Hij gaat op weg om zich in Callisto aan te melden bij het Amerikaanse leger. Hij krijgt echter autopech en wil om hulp gaan vragen bij het eerste het beste huis. De bewoner Dean Lowry is een vreemde vogel. Hij heeft in de achtertuin een graf gegraven en Odell vermoedt dat het voor hem bedoeld is. Toch blijft Odell bij Dean overnachten...
Wat volgt zijn allerlei bizarre gebeurtenissen. Odell komt steeds verder in de problemen; veelal door zijn goedgelovigheid en domheid.
Het verhaal wordt in de ik-vorm verteld door Odell. Daarbij gebruikt hij verschillende tempora (werkwoordstijden); soms zelfs meerdere in één zin. En verrassend genoeg maakt dat het verhaal erg levendig.
Het is een zeer humoristisch verhaal; ik heb vaak zitten grinniken. Lezen!… (plus d'informations)

This book was bizarre, but in a good way. I couldn't put it down and read it all in one day. At times I questioned some of the author's choices at the beginning, but by the end they all had a purpose.
The book is very dark and gruesome as Erich Linden and his family try to survive in the jungles of Amazonia, however it is never dull even for a second. I was enthralled from cover to cover and enjoyed reading Erich's struggle to hold everything together while questioning right from wrong. After all, in the end, "A parrot is not a bat."… (plus d'informations)