Herman Gorter (1864–1927)

I was really excited to dive into this book since it addresses and analyzes the works of Herman Gorter, one of the all-time Dutch poets, though still largely unknown; and it also has one of the most beautiful covers I've ever seen. Unfortunately, I didn’t really connect with it, and I wasn't able to finish it (I will try to read more in the next few days, I'm just not sure I'll have the energy to do it). Most of the poems make little sense to me, and the longer ones are even more incomprehensible. Despite that, I liked some, mainly the shorter ones, like “I wish you were the air”.

Even though I didn't connect with Herman Gorter's work, I learned some interesting facts. For example, Gorter had an eccentric way of writing with vivid imagery and even made-up words that would be completely open to the readers’ interpretation and understanding, which makes translating it exceptionally hefty labour. As English is not my mother tongue, I cannot rate Haft's translation, but I have seen several reviews praising his work, which I think is worth mentioning.

Thanks to NetGalley and Arimei Books for providing me with an eARC. I’m leaving this 100% honest review voluntarily.… (plus d'informations)

Allegorisch gedicht waarin de maand Mei, een frisse jonge Maansdochter, op aarde neerdaalt en prompt aanspoelt op het strand. Een van de eerste dingen die ze ziet is de begrafenisstoet die haar dode zuster April wegdraagt -- een lot dat ook haar zal toevallen wanneer haar tijd op is. Mei vertrekt op een rondreis door een pastoraal Holland dat zich midden tussen Lente en Zomer bevindt. Ze ontmoet zelfs de dichter en wordt onder andere verliefd op de god Balder.

Dit was niet echt mijn ding, moet ik zeggen. En dat ligt uiteraard niet echt aan het gedicht zelf, maar eerder aan mijn persoonlijke voorkeuren: Mei bezondigt zich gewoon een paar keer teveel aan topoi die me doen afknappen. Om te beginnen heb ik heb vaak moeite poëzie überhaupt maar te appreciëren, en dit zweverige en pastorale gedicht valt niet echt in mijn beperkte poëziesmaak. Ten tweede: het is een allegorisch gedicht en daar haak ik sowieso al bijna af. En ten derde: Mei, fragiel en wonderbaarlijk als ze is, wordt op den duur totaal afhankelijk van de dichter en vervult voor hem uiteraard de functie van manic pixie dream girl, een topos waar ik een bloedhekel aan heb.

En ja, uiteraard is de beeldspraak creatief en uiteraard maakt Gorter treffend gebruik van neologismen en ongewone woordcombinaties, zelfs voor een 130 jaar oud gedicht. Maar Mei trapte me helaas één keer te vaak op mijn tenen. Jammer!… (plus d'informations)