Özcan AkyolCritiques

3.5

Wanneer een Turkse jongen, die opgroeide aan de zelfkant van de maatschappij het huis van bewaring verlaat, moet hij een nieuwe koers voor zijn leven bedenken. Zijn omgeving accepteert zijn transformatie moeiteloos. De grootste uitdaging blijkt om het monster in hemzelf tot bedaren te brengen½

Özcan ageert tegen het elitaire wereldje van de "echte" literatuur. Geen nieuwe discussie, maar wel een discussie die nodig weer eens moet worden gevoerd. Özcan probeert door provocatie een doorbraak te forceren. Hoewel zijn voorbeelden niet altijd even sterk zijn ga je jezelf af en toe aan hem ergeren en dat is het goede van dit essay.½

A very interesting and razor-sharp essay by the gand of a young Dutch writer. He mainly rages against the haughtiness and navel-gazing of the established literary order, which maintains itself. I was nice to read. And with his comments about the lectures on literary science, he also brings to life again my own experiences with that part of my study.

Mooi geschreven maar gruwelijk verhaal van een jonge man die over zijn jeugd vertelt. Een volkomen psychopatische vader, waarschijnlijk zelf hevig en diep ongelukkig. Een moeder die nooit voor zichzelf en haar kinderen opkomt en dus is het hele gezin (3 jongens) diep ongelukkig en zijn ze altijd op hun hoede en volkomen onveilig. De jongen is slecht in staat om op een hoede manier met meisjes om te gaan, heeft wel een vrij lange verhouding met een sneu en onzeker meisje met een even verwaarloosde jeugd, maar dan door stinkrijke ouders. Tragisch....

Ik kocht het boek nadat ik het interview had gezien dat de auteur Özcan Akyol weggaf in de "De wereld draait door", en hierbij overkwam als iemand met een grote bek, niet vies van enige denigrerende uitspraken naar landgenoten en andere auteurs toe en niet verhelend dat zijn eigen jeugd geen toonbeeld kan genoemd worden. Het boek, dat semiautobiografisch is, wordt door sommigen een schelmenroman genoemd; maar als je jouw leven vult met drinken en diefstallen die je uiteindelijk in de gevangenis doen eindigen, kun je meer van boef(je) dan van schelm spreken. Het feit dat de auteur vrij openlijk over al zijn fratsen tijdens zijn jeugd spreekt, zorgt er vermoedelijk wel voor dat hij door heel wat "gevestigde literatoren" wordt stilgezwegen, waarbij hij door anderen dan weer wordt opgehemeld als de "eerste echt gewetenloze schrijver van Nederland" die in één ruk wordt vergeleken met Bukowski en Céline (cfr Teun van de Keuken, op de achterflap van het boek). Dat laatste is echt wel wat overdreven, maar de zeer vlotte en realistische schrijfstijl ligt me wel en ik heb dan ook wel genoten van het boek, zonder dit nu als een meesterlijk debuutroman te willen noteren. In elk geval, heb je snel de indruk om als lezer omgeven te zijn door jonge Turken en heb je de indruk dat je mee in het verhaal zit. Het boek heeft wel een zeker "Dimitri Verhulst gehalte", maar zelf schat ik het boek "Alleen maar nette mensen" van Robert Vuijsje (die overigens eveneens lovend is over Öscan Akyol (zie terug de achterflap)) hoger in. Kortom, ik heb het boek toch wel geamuseerd gelezen, maar ik mag wel hopen dat de auteur dezelfde rechtaan rechttoe schrijfstijl zal aanhouden in zijn volgende boek, dat hopelijk wat meer zal zijn dan het louter beschrijven van een eigen leefwereld.