احمد شاملو

منم آری منم

که از این گونه تلخ می گریم

که اینک

زایش من

از پس دردی چهل ساله

در نگرانی این نیمروز تفته

در دامان تو که اطمینان است و پذیرش است

که نوازش و بخشش است .

در نگرانی این لحظه یاس .

که سایه ها دراز می شوند

و شب با قدم های کوتاه

دره را می انبارد...
مهم نیست در طی‌ سالیان و در زمانها و شرایط مختلف و متفاوت چندین‌ و‌ چند بار این شعرو به یاد بیارم یا زمزمه کنم همیشه این صدای خسته و دلشکستهٔ زنده یاد خسرو شکیبایی تو فیلم هامونه که تو سرم میپیچه، تکرار می‌شه و کم کم محو می‌شه،اما هیچوقت از بین نمیره.… (plus d'informations)