Hans Werkman

Hans Werkman, geboren 12 februari 1939 te Uithuizermeeden werkte van 1957-1970 bij het basisonderwijs te Breezand, Ommen en Kampen, van 1970-1997 als leraar Nederlands te Zutphen (Baudartius College) en Barneveld (Johannes Fontanus College).

Sinds 1997 is hij wat het onderwijs betreft met de Vut en is hij full time auteur.

Sinds 1974 schrijft hij literatuurkritieken voor het Nederlands Dagblad.
Bij de oprichting van het christelijk literair tijdschrift Woordwerk (1983) werd hij redacteur. Na de fusie van dit blad met Bloknoot was hij tot 2001 redacteur van Liter.

Hij publiceerde ruim vijftig boeken. Zijn literatuurkritieken en essays zijn verzameld in o.m. Een calvinist leest Maarten 't Hart (1982), Gerommel van Büch tot Bommel (1989) en Kees & Co (1994).

In 1986 kreeg hij de Henriëtte de Beaufortprijs van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde voor zijn biografie De wereld van Willem de Mérode (1983).
Hij verzorgde ook de uitgave van De Mérodes Verzamelde Gedichten (1989).

In 1995 verscheen zijn biografie van de romanschrijver B. Nijenhuis Spitten en [niet] moe worden.

Verder schreef hij de dichtbundels Duizend bunder nieuwe klei (1984), De Appelweg (1985) en Hier (1995) en de verhalenbundels Meneer Suykerbuyk en andere ziekenzaalverhalen (1984), de roman De klokkepaardjes (1987), de verhalenbundel Een avond in de Polder-kamer (1989), de roman Het hondje van Sollie (1999). In 2004 promoveerde hij aan de Vrije Universiteit te Amsterdam op het proefschrift De haven uitgraven. De wereld van J.K. van Eerbeek, schrijver (Meindert Boss 1898-1937).