Laura van der Haar

Leuk boek, over twee vriendinnen die opgroeien in de jaren '90. Zelf opgegroeid in dezelfde tijd, voelde het nostalgisch om te lezen over cassettebandjes, flippo's of de choker-ketting (ja, die had ik ook). Eerlijk gezegd twijfelde ik na de openingsregels van het boek of ik wel verder wilde lezen, of het boek niet te plat/puberaal voor me was. Maar Vikki en de naamloze hoofdpersoon slepen je mee in hun wereld en ik kon niet stoppen met lezen. Soms ook prachtig poëtische zinnen. Ik vind het een knap geschreven debuut.… (plus d'informations)

Het einde was vele malen beter te doen dan het begin. Heb gewoon niet helemaal het geduld voor dit soort schrijfstijlen.

Edit: ik heb dit boek voor een leesclub gelezen, en ik ga mijn sterren aanpassen van een krappe 3 naar een 2. ‘Het zat er wel in, maar het kwam er niet uit’ is nog wel de beste omschrijving voor dit boek.

We komen eigenlijk niks over Ida te weten, en de dingen die we te weten komen worden soms in anderhalve zin tussen neus en lippen door vermeld (bijvoorbeeld dat gedoe met die kat). De rit in de ambulance was een prima moment om meer te doen met flashbacks, of op z’n minst om iets aan world building te doen, maar dat gebeurde gewoon niet.

De eerste 130 pagina’s zijn zwaar en kabbelen maar wat voort, zonder dat er wat gebeurt. De laatste pagina’s gaan juist weer als een sneltrein. Die laatste pagina’s zijn ook de Laura die ik van Wolfgetal ken (een boek waar ik wél van genoten heb).

Het boek zelf beslaat niet alleen een week of vier, maar het is zelf ook in een week of vier geschreven en geredigeerd. Dat valt te merken, want als er meer tijd was genomen voor de feedback, dan was hier veel meer uitgekomen.… (plus d'informations)