Hans Tentije (1944–2023)

Visuele ervaringen en context gebonden indrukken, leiden in deze bundel tot fraai verhalende poëzie.Zo zijn er bijvoorbeeld gedichten die hun inspiratie vinden in het Dresdens’s museum Albertinum en waar de dichter verzucht:

‘welk instrumentarium, welk werktuig Gods
maakte dit mogelijk, zorgde ervoor dat dit kleinood
gespaard bleef en nu te zien is
achter het ongeschonden glas van een vitrine
maar waaromheen de vernietiging

hier in Dresden, oudtestamentischer, meedogenlozer
toesloeg dan ergens daarvoor stond geschreven’

Het visuele verbinden met de context van plaats en tijd, gevat in een bundel van buitengewone poëzie.… (plus d'informations)

Zoals muziek de luisteraar vaak in beelden laat wegdromen zo zijn de beelden in dit boek inspiratiebron geweest voor de dichter.
De vaak wat impressionistische beelden hebben geleid tot indringende teksten die in de gepresenteerde vorm aangrijpende reportages in taal en beeld worden.

Het merendeel van de impressies is weemoedig en vaak een print van eenzaamheid, zoals in het gedicht “Na een glas of wat” :
……….
“ hij hijst zijn metgezel naast zich op een kruk
en zonder te hoeven bestellen krijgen ze een kom helder
water, een rode wijn voorgezet

maar dan, na een glas of wat, gebeurt het soms
dat hij zijn hond optilt en omarmt, met zijn vingers over borst
en buik dwaalt, over de spenen, de dunne ribben
waarachter de tijd zoveel sneller wegtikt, en hem iets
onzinnigs, iets liefdevols toefluistert-

achterin mengen de gokkasten hun gifkleuren, betalen
de eenzamen hoogstens mondjesmaat uit."

Het mag niet ongezegd blijven: deze combinatie van dichter en fotograaf is werkelijk groots en getuigt van beider vakmanschap.
“JIJ”: een plaat met zo’n mooie tekst:

“Uitgedanst ben ik sinds jaren en jij wacht niet meer
met een grote bos chrysanten, de margrieten
van de dood, zoals Brassens ze noemde, met honderd rozen
in mijn kleedkamer, bij de artiestenuitgang
van het theater, weer of geen weer, ‘s avonds

jij, die mij ontpopte, mij moerbijzoet uit mijn cocon
trok, wat wist jij, die mij als geen ander van gedaante
wisselen kon, eigenlijk van mij en van wat er in mij omging ?

voor jou liep ik op spitzen en hulde me in tule
waar je zo doorheen zei te kunnen kijken, onderuitgezakt
in een fauteuil, een nieuwe Chablis inschenkend
zonder te beseffen dat je blik afketste en mij minder
en minder raakte, terwijl mijn beide siamezen
je tot het laatst ontweken, je een flinke haal verkochten
wanneer je ze te dicht naderde -

je moet je nu wel eens doodgerookt, kapotgezopen
hebben, alleen in een armoedig hotel, een herenlogement -
toch bekruipt me het gevoel, als ik op mijn flatjes
door onze oude buurt schuifel, dat je nog ergens bent

ik zie je in een Bastosblauw verlicht café bij de toog staan
met een sigaret tussen je lippen, even later denk ik
dat je oversteekt, in trainingspak, met een zich haast kelende
Mechelse herder aan de lijn, begrijp je -
je leefde indertijd ook zoveel levens tegelijk.”

Een boek vol met dit soort heerlijks, prachtig uitgegeven,verdient het om te worden gekoesterd.… (plus d'informations)