Roderik Six

Om te beginnen: Vloed en Valt had ik al gelezen van deze auteur en was dus meer dan benieuwd om zijn laatste “worp” Volt te lezen.
Heb het nu gelezen maar… het is tegengevallen. Ik heb, laten we zeggen, heel wat ambivalente gevoelens over dit boek. Eerst en vooral, Roderik Six is een groot stilist en schrijven kan hij zeker.
Hij “pent” prachtige en originele zinnen neer en het is een genot om deze te lezen. Hoe hij iets kan verwoorden, prachtig gewoon.
Maar…. een boek moet ook nog iets te vertellen hebben. Dit is een boek zonder echte plot en dat hoeft ook niet altijd maar hier had het toch wat meer mogen zijn. Het is niet altijd duidelijk waar dit boek over gaat. Of heb ik iets gemist? Wat het amorele hoofdpersonage eigenlijk doet of overkomt, het wordt allemaal wel mooi verwoord maar het raakt niet echt. Soms heb ik de indruk dat het allemaal wat kunst om de kunst is. Verschillende pagina’s met een enkele zin zonder veel betekenis? Wat moeten we ermee? Of wil de auteur hier diepzinnigheid of filosofische gedachten uitdrukken? Het is een beetje als een kind dat zonder handen fietst : “kijk eens ma, wat ik allemaal kan”. Omdat ik in een milde bui ben, geef ik nog 2,5 sterren, enkel omdat het goed geschreven is en vlot leest maar ik ben zeker dat het boek niet zal aanspreken bij veel mensen.… (plus d'informations)

'Eindelijk was het nacht geworden', luidt de naar verlossing verlangende laatste zin van deze oervervelende en ronduit onverteerbare snertroman. Ik kan de opluchting van het hyper-oppervlakkige hoofdpersonage op het einde van zijn oeverloze, nauwelijks het niveau van een weekendfilm overstijgende vertelling, alleen maar bijtreden: zelden zo blij geweest de laatste bladzijde van een roman om te slaan! Het is alweer een poos geleden dat ik dergelijke pretentieuze en onsamenhangende kul bij elkaar las. Of nee, toch niet. Het is geleden van VLOED, dat vorige geheel uit gebakken lucht samengestelde misbaksel van duistere ridder en zelfverklaarde boekendokter Six. Ergerlijk zijn - alweer - de talrijke logische fouten (auto's starten niet en dan plots weer wel, personages duiken uit het niets op maar de verteller doet of zijn neus bloedt, etc.), de houterige dialogen, de nergens heen leidende uitweidingen (het Parijse verhaal van Rose, Jonathan 'de mislukte schrijver', etc.) en last but verre van least de karrenvracht taalfouten (de klassiekers zijn goed vertegenwoordigd: het is 'op het eerste gezicht' en niet 'zicht', het is 'alweer' en niet 'weeral', en in het Engelse taalgebied heet er niemand 'Georges', maar wel 'George', dito voor 'Francis', dat is een jongensnaam, anders wordt het gewoon 'Frances', dank u wel). Nog het meest werkt op de zenuwen de uiterst saaie en voorspelbare plotontwikkeling - geeuw, geeuw en nog eens geeuw: man, vertel je verhaal of ga nog wat Monopoly spelen of, beter nog, de boeken van Zwagerman afbreken en dan met de broek op de knieën beweren dat je zijn meer dan duizend pagina's tellend Amerika-boek echt wel waar van begin tot eind hebt gelezen (zie Knack van anderhalf jaar terug, schaamtelijk). Is het nu toeval dat Six de recensent nagenoeg alle door hem besproken boeken afkraakt (de beste stuurlui staan blijkbaar nog steeds aan wal), op enkele thrillers na? En is deze VAL nu eigenlijk bedoeld als een thriller? Geen idee, maar een geslaagde roman is het ook niet, met de beste wil van de wereld. De 'stilistische brille' waarvan sprake op de achterflap is evenzeer ver te zoeken. Laten we hopen dat deze Carrefour-dandy in de toekomst zijn brille bewaart voor andere gelegenheden dan het plegen van literatuur. Willen maar niet kunnen, dat moet je verdienen elke dag weer.… (plus d'informations)