Mithu M. Sanyal

So ein Buch habe ich noch nicht gelesen, muss ich sagen. Es geht um eine Professorin der Uni Düsseldorf für "Postcolonial Studies", ein Medienstar und Idol von "PoC" (People of Color) - bis sich, gleich zu Beginn des Buches. herausstellt: "Saraswati" (so nennt sich die Professorin) hat ihre indische Herkunft vorgetäuscht.

Es ist ein wilder Ritt durch den ganzen Diskurs um Identitäten als Frau, als PoC, um sexuelle Orientierungen. Der "Shitstorm" um diesen Skandal und die atemlose Debatte in den sozialen Medien sind im Grunde der rote Faden des Romans, wobei dieser dem Diskurs selbst völlig zu fehlen scheint. Ich finde sehr beeindruckend, wie gekonnt Mithu Sanyal den ständig ausfransenden Diskurs einzufangen versteht, keines der unzähligen Argumente und Gegenargumente, das sich mal aus dem medialen Rauschen abheben kann, hat genug Zeit, durchdacht zu werden, weil ein nächster "Tweet" schon wieder die Aufmerksamkeit ablenkt und weitere Emotionen und Reaktionen hervorruft, ohne dass jemals ein Gedanke wirklich Orientierung und Halt bieten würde.

Mithu Sanya gelingt es, mir zumindest einen kleinen Einblick in die Gedankenwelt und die Zerissenheit von PoC in Deutschland zu vermitteln. Spannend auch, dass (ich wohne auf dem Land), literaturbegeisterte Freunde von mir keinen Bezug zu dem Buch herstellen konnten, weil z.B. der Begriff PoC in ihrem Alltag noch nie aufgetaucht war. Die Lebenswelten in diesem Land scheinen sehr verschieden zu sein und sich z.T. wohl auch gar nicht zu berühren! Vielleicht erklärt das einiges von dem, wie derzeit die Polarisierung in Deutschland zustandekommt?… (plus d'informations)

I read this book as an English translation. The author poses an interesting question--can an individual choose, and change, their racial identity?--but fails to develop her arguments in her chosen form of a novel. It is apparent that she is a scholarly researcher who does not know how to write fiction: there is no plot progression, characters behave inconsistently, and conversations sound unnatural. One character often yells for no reason, while another character, a university professor, alternates between extreme indignation, sarcasm, and seductive charm--all directed at her students, which is wildly inappropriate and unsafe. Not recommended.… (plus d'informations)

Op basis van de erg schreeuwerige voorkaft had ik hier eigenlijk niet zoveel van verwacht, maar ik moet toegeven dat het toch een onverwachte meevaller is geworden. Let wel: schreeuwerig is het boek in elk geval, en daarmee bedoel ik dat de stijl van Sanyal erg opgefokt, on speed is, met voortdurende uitroepen, regelmatig onverwachte wendingen, en veel drama-queen-achtig gedrag. De titel geeft meteen al de centrale focus weg: identiteit. Bestaat er een modieuzer begrip, in het Westen in de jaren 2020? Meestal draait het dan om gender-identiteit, zeker in het ‘woke’-debat van het moment. Sanyal focust op huidskleur, maar ze biedt niet het klassieke verhaaltje van onderdrukking en discriminatie. Of toch niet helemaal. Het jonge hoofdpersonage Nidveta is van gemengd Indiase-Poolse afkomst, en leeft en studeert in het Duitse Düsseldorf. Ze is in de ban geraakt van haar professor Saraswati, die postkoloniale studies doceert, en er een heel nonconformistische stijl op nahoudt. Om het leesplezier niet te vergallen, ga ik niet veel meer verraden, behalve dan dat er een schandaal ontstaat rond die Saraswati, waardoor ook Nidveta uit haar evenwicht geraakt. Dat klinkt vaag, ik weet het.
Er komt behoorlijk wat drama aan te pas (versterkt door hele pagina’s geciteerde tweets), en dat is normaal iets waar ik op afknap. Maar Sanyal weet via het dramatisch verhaal toch de hele identiteitskwestie op een interessante manier uit te spitten. Niet vanuit een precies afgebakende visie (“dit is goed/juist, en dit niet”), en dus ook niet prekerig (al is het slot nogal zoetzemerig), en dat is al heel wat. Ik moet wel toegeven dat de nogal bot-provocerende opinies van Saraswati me regelmatig op de zenuwen werkten, maar Sanyal compenseert dat door Nidveta ook haar afgod Saraswati uit evenwicht te laten brengen. En de kleine magisch-realistische toets, met de Indiase godin Kali die regelmatig ten tonele verschijnt, kan ik – ondanks mijn aangeboren afkeer van zo’n dingen – toch redelijk pruimen.
Ik vermoed dat dit zo’n boek is dat gedurende enkele jaren aanspreekt, vooral door de thematiek die het behandelt, maar dan al vlug weer achterhaald zal zijn. Ik heb er in elk geval enkele uren leesplezier aan gehad.… (plus d'informations)

Plot:
Nivedita studies postcolonial theory in Düsseldorf with Professor Saraswati. The classes have been eye-opening for her, prompting her to reflect her own difficult relationship with her German-Polish-Indian ancestry in Germany, bein both a PoC and never feeling like she is Indian enough. She is writing a lot about this on her blog and social media accounts under the name Identitti. But then the unthinkable is revealed: Saraswati isn’t actually Indian like she said. She is white, and has been pretending for years and years. As some of her colleagues start to protest their professor, Nivedita starts to spiral, trying to figure out what this means for and to her – and why Saraswati did it in the first place.

Identitti is a political novel, and the emphasis might be more on the politics part than on the novel part. I found it interesting and engaging, but also a tad dense. For a debut, it’s definitely promising, though.

Read more on my blog: https://kalafudra.com/2023/03/31/identitti-mithu-sanyal/… (plus d'informations)