Jos van Manen Pieters (1930–2015)

Jos van Manen Pieters is geboren op 21 maart 1930 in Zaandam, maar verhuisde al voor haar derde verjaardag naar Ede, waar haar vader achtereenvolgens administrateur en directeur was van het Gas- en Waterleidingbedrijf. Na haar schooljaren werkte ze geruime tijd bij de NCRV. Ze trouwde in 1953 en is sinds 1973 weer alleen. Ze heeft twee kinderen: Nelleke (1954) en Bert (1957) en drie kleinkinderen. Haar hobby’s zijn bloemschikken, fotograferen, handwerken en het maken van lange wandelingen. Jos van Manen Pieters begon te schrijven toen ze 14 was, maar hield haar geesteskinderen aanvankelijk nog angstvallig ‘onder de roos’. In 1948 debuteerde ze in het culturele maandblad ‘Op den uitkijk’, nog niet met proza, maar met een gedicht. Vier jaar lang verschenen er verzen van haar hand in allerlei bladen, verzen die in 1957 werden gebundeld onder de titel ‘Hart in het zoeklicht’. Toen ze 22 was, begon ze aan haar eerste roman, ‘En de tuinfluiter zingt…’, die in 1955 verscheen. Omstreeks die tijd heeft ze definitief voor de romankunst gekozen. In 1965 ontving ze de ‘Athosprijs’, een prijs die eenmaal in de vijf jaar werd toegekend aan die auteur, wiens werk in de voorbije periode het meest in de bibliotheken was uitgeleend. Sindsdien is ze zo gelukkig geweest, onafgebroken tot de meest uitgeleende auteurs te blijven behoren. Diverse boeken werden vertaald, alle romans kwamen uit in de Grote Letter Bibliotheek en werden door de verschillende blindenbibliotheken op de band gezet. De rode draad die door haar hele oeuvre loopt, is deze: dat het gecompliceerde, teleurstellende mensenbestaan alleen door liefde leefbaar kan blijven. En dan niet alleen de erotische liefde, maar de liefde in al haar verschijningsvormen. Dus ook vriendschap, hulpvaardigheid, gastvrijheid, tederheid. Kortom, ze staat er voor dat liefde en aandacht identiek zijn. Op vijfenzestigjarige leeftijd stopte Jos van Manen Pieters met schrijven, dertig romans in veertig jaar vond ze genoeg. Ze werd een van de meest gelezen schrijfsters van Nederland. Haar boeken werden door literatuurcritici nooit serieus genomen maar ze leed er niet onder, vond het niet erg sportief, maar hoefde zelf niet zo nodig bij de literatuur te staan. Voor haar stonden de lovende recensies en het enorme grote lezerspubliek, gelijk aan erkenning !