Co Kars

Een eigenaardig boek van een vergeten, maar blijkbaar populair en meestal positief besproken kinder-/meisjesboekenschrijver. Er is weinig over haar biografie te vinden. Dit boek dateert van 1935, heruitgegeven in 1946. Inderdaad: Conflicten. Over 10 kinderen in de laatste klas van de HBS in een provinciestadje (opgedragen aan de directeur van de HBS in Middelburg, haar oude schoolhoofd?). Marian, blinkt uit in leren, in sport, knap om te zien, maar haar ouders hebben altijd slaande ruzie en het is vreselijk in huis, daarom is ze zo vaak mogelijk in het open, warme domineesgezin op De Wending, waar Pim haar enige vriendin is. Daar gaat ze ook wonen als haar ouders gaan scheiden. Pim is niet zo'n studiebol, tekent wel ontzettend begaafd, maar dat is toch niks voor de dochter van de dominee... Aleid, halfwees, gedraagt zich als een sloerie, er schijnt zelfs op haar kamer gedanst te worden, loopt altijd met een andere jongen. Maar ze is slim, scherp, wil journalist worden en ziet zelf ook wel dat dit eigenlijk allemaal tot niets leidt. Jelle, blonde reus is verliefd op Anneke, wederzijds, maar A's hysterische moeder heeft elke omgang met jongens verboden. Jelles vader, bankdirecteur, neemt het ook allemaal niet zo serieus, maar geeft toe dat J. na zijn studie 4 jaar in Rotterdam, met A. mag trouwen. Zij wil dolgraag wachten en gaat intussen naar de huishoudschool (!). Riekie, dochter van de groentevrouw die de dure opleiding van haar uiterst begaafde dochter, na Marian de beste van de klas, met hand en tand verdedigt, valt ten prooi aan Alex uit Den Haag, een fielt, een slappe verwende, al 20jarige fat. Ze worden betrapt bij het neuken (!) door een leraar en Riekie gooit zich onder de trein (erg heftig). Bart, die het eindexamen niet kan halen (als enige) wil alleen maar boer worden, maar dat mag hij niet van zijn starre vader die boer is (komt goed). Hans, mank, promoveert van rolstoel naar manklopen met stok, eerst verbitterd, afwerend, dan bevriend met Pim, dan verwijdering omdat zij genoeg krijgt van zijn wantrouwen, dan weer toenadering. Tom, die met zijn moeder uit Indië is teruggekomen na vaders dood en zich volkomen heeft geïsoleerd, alleen maar terug wil. De directeur van de school is een ideale vaderfiguur. De conflicten en personen zijn helemaal niet slecht, zij het wat karikaturaal. Maar twee elementen die het boek doortrekken zijn niet meer te pruimen: 1) geloof: Pim kan geen belijdenis doen omdat ze niet alles kan geloven, zoals waarom God het kwaad in de wereld toelaat. Veel gezever met haar vader over openstaan, bidden enzovoorts. Veel mensen geloven, zij het soms vrijzinnig. Het domineesgezin is ook een erg meisjesboekenachtig stereotiep. 2) vrouwen en benepenheid: Pim mag uiteindelijk naar de tekenacademie, omdat haar grimmige tekenleraar zegt dat ze een zeldzaam talent heeft, maar eigenlijk was dat dominee al een brug te ver. Wat zullen de mensen er van denken... Dat geldt nog meer voor de omgang tussen de seksen: thuisbrengen is al een zonde, met jongens lopen nog meer. Het boek eindigt zelfs met een preek van de rector aan Aleid, die hij ook persoonlijk kent, over niet meer zo flirterig zijn, geen jongensgek, maar 'echt'. En ueberhaupt over 'het geklets' in een provinciestadje. Zeer ongeloofwaardig en slecht is het eind, als Marian na het beste eindexamen sinds mensenheugenis besloten heeft geen scheepsbouwingenieur in Delft te worden, haar oorspronkelijke plan, maar in de verpleging te gaan. Ze voelt ook wel iets voor Tom.… (plus d'informations)