Bert Hiddema

Zoals al mijn generatiegenoten heb ik de carrière van zanger André Hazes van het begin tot het einde meegemaakt. Ik ben niet speciaal een liefhebber van het levenslied, maar ik onderken natuurlijk het belang van zijn kunst voor dat genre, maar ook als muziekliefhebber kan ik het zeker op zijn tijd waarderen. In mijn studententijd in Amsterdam was er niet aan te ontkomen, op televisie natuurlijk ook niet en in mijn diensttijd in Duitsland verzorgde Hazes iedere avond het afsluitende nummer in onze bar.

Reden genoeg om Het ware levensverhaal van Hazes eens te lezen, geschreven door journalist Bert Hiddema. Of dit nu de definitieve biografie is dat weet ik niet (of eerlijk gezegd wel, er zit meer in) maar onderhoudend is het verhaal wel.

André is een Amsterdamse volksjongen en dat wordt prima geschetst in dit boek. Hij heeft vier broers en een zus en het gezin woont in de volkswijk De Pijp. Vader is glazenwasser maar verdrinkt veel van zijn geld en is soms een tiran voor het gezin;

Broer Arie: ‘Dan hadden we bijvoorbeeld een kilo speklappen, maar dan had mijn vader weer eens zo’n kwaaie dronk dat hij dit allemaal in z’n eentje op zat te eten, waar we allemaal bij zaten.’
‘Er vielen meer vloeken dan aardappels op mijn bord, ‘ zegt André later. Warm eten is er vaker niet dan wel, het is steevast op.

Er is veel ruzie tussen vader en moeder en dat leidt tot vechtpartijen en vernielingen. André krijgt vaak klappen, oudste zoon Joop wordt vaak ontzien want die heeft zangtalent volgens vader. André zoekt zijn heil op straat en ontdekt dat hij ook kan zingen. Hii doet dat vaak en wordt ontdekt door Johnny Kraaijkamp die hem op televisie laat optreden.

Er volgt echter nog geen doorbraak. Zijn ouders gaan uit elkaar en André wordt opgepakt voor een inbraak en hij belandt in een opvoedingsgesticht. Daarna volgen allerlei baantjes waaronder die van barkeeper en daar is hij helemaal in zijn element. Lachen met de klanten, een biertje erbij en zingen als hem dat zo uitkomt.

Ondertussen heeft hij wel onderdak nodig en hij trouwt met Annie met wie hij een dochter Nathalie krijgt. Nu lijkt het alsof hij trouwt voor een dak boven zijn hoofd en eigenlijk is dat ook zo. Echte liefde is het niet. André heeft succes in het nachtleven en Annie vergokt zijn verdiende geld. Rust vindt André op de Vinkeveense plassen waar hij een tweedehands Kip-caravan koopt en graag met een bootje over het water vaart.

André drinkt wel teveel en naarmate hij meer succes krijgt wordt zijn humeur wispelturiger. Hij kan joviaal en vrolijk zijn, maar ook heel humeurig en onvoorspelbaar. Willy Alberti is de aanjager van zijn eerste album en het wordt een groot succes. Zijn relatie met Annie is dat niet en er volgt een scheiding.

Ellen is zijn nieuwe muze en zij inspireert hem tot het schrijven van liedjes. Ook zijn verblijf in het opvoedingsgesticht inspireert hem en hij wil gevangenisliedjes schrijven. Hij gaat er zelfs voor kijken in de gevangenis op de Weteringschans. André is geen dichter en hij schaamt zich er niet voor om het Prisma-rijmwoordenboek ter hand te nemen om zijn teksten te schrijven, vaak op bestaande melodieën.

Producer Tim Griek is belangrijk voor hem en samen maken ze zijn grote hits. Hij treedt overal op maar wordt steevast geplaagd door grote plankenkoorts. Inmiddels is hij met Ellen getrouwd en krijgen ze een zoon, Melvin. Toch houdt dit huwelijk geen stand, ondanks het feit dat ze op een woonboot in zijn geliefde Vinkeveen gaan wonen. Er zijn daverende ruzies en André belandt in de cel na een uit de hand gelopen feest. Het laat André van zijn donkere kant zien:

Hij blijft maar drinken en wanneer iets hem niet aanstaat, verdwijnt hij gewoon. Komt hij een paar dagen niet opdagen. En terwijl zij van ongerustheid niet meer weet waar ze het zoeken moet, komt hij doodleuk weer boven water; stomdronken, alsof er niets is gebeurd. Nog steeds niet voor rede vatbaar…Hij is ziekelijk jaloers, buiten hem mag ze met niemand omgaan.
‘Alle vrouwen zijn hoeren,’ foetert hij.
‘Dat moet je in een vol Ahoy eens zeggen,’ reageert Ellen op een onbewaakt ogenblik.

Dat werkt dus niet en zijn nieuwe relatie komt op een vreemde manier tot stand, want dat gaat om de jonge dochter van twee van zijn grootste fans. Als elfjarig meisje klom Rachel nog op André’s schoot maar toch zou ze met hem trouwen, ook al is hij bijna twintig jaar ouder. Ze krijgen twee kinderen, André junior en Roxeanne. Ellen zit er doorheen en wordt tijdelijk opgenomen in een inrichting.

Zijn carrière verloopt voorspoedig, zakelijk zijn er grote ups en downs. Er worden voorstellingen geregeld in Benidorm en in Ahoy maar hij wordt zakelijk gezien belazerd en dat kost hem veel geld. Er wordt een film over hem gemaakt waarin hij wordt gevolgd en ook die laat zijn zwakke kanten zien. Zijn onzekerheid maar ook de ruzies komen er in voor en ook met Rachel verloopt de relatie stormachtig. Hij slaat haar en doet een amateuristische zelfmoordpoging.

Qua gezondheid ging het toch al niet goed en hij moest van de alcohol afblijven na een paar maagbloedingen. Verder komen zijn korte periode in de gemeenteraad nog aan bod en zijn verandering van imago naar een blueszanger, muziek die hem na aan zijn hart ligt.

De afloop is bekend. Er wordt een auto-immuunziekte vastgesteld en hij verliest zijn gehoor. Als hij onwel wordt gaat hij met de ambulance naar het ziekenhuis waar hij na een hartstilstand overlijdt.

Het is een informatief boek van 330 pagina’s waar een paar kanttekeningen bij te maken zijn. Een aantal zaken verdienen nadere toelichting. Als ik lees dat André ‘al een tijd cocaïne schijnt te snuiven’, dan wil ik dat uitgezocht hebben. Of hij snuift, of hij snuift niet, of je weet het als biograaf niet, maar laat een dergelijke zin eruit dan. Hetzelfde geldt voor het vermeende misbruik dat hij als kind zou hebben meegemaakt. Hiddema merkt op dat Rachel daarover schrijft in haar boek en dat het deels erkend, deels ontkend wordt door de familie, maar daar laat hij het bij. Ook dat zou ik meer toegelicht willen zien want zo’n groot onderwerp zo summier behandelen vind ik te mager. Ook het fotowerk vind ik tegenvallen. Er staan veel foto’s van André alleen in het boek, vaak uit dezelfde fotosessies. Ik had graag meer diversiteit gezien.

Het boek maakt duidelijk dat André Hazes een zeer getalenteerd artiest was met twee kanten. Joviaal, goedlachs en met een gouden hart maar ook humeurig, egoïstisch, onvoorspelbaar en drankzuchtig. Geplaagd door onzekerheden en plankenkoorts. Misschien doet deze typering van Hiddema de man wel het meeste recht;

Diep in zijn hart was hij het liefst de simpele barkeeper gebleven, zoals vroeger in de Jachthut en De Krommerdt. Een entertainer die op zijn gemak achter de tap staat met een biertje binnen handbereik en een sigaretje in de hand. Zoals Dean Martin, die even goed lachte als zong. Gewoon de mensen een prettige avond bezorgen: wat lullen hier, beetje dollen daar, een biljartje maken en op gezette tijden een liedje zingen.… (plus d'informations)