Ira Gitler (1928–2019)
Auteur de The Masters of Bebop: A Listener's Guide
A propos de l'auteur
Ira Gitler was born in Brooklyn, New York on December 18, 1928. He attended the University of Missouri but dropped out before graduating to take a job with the jazz label Prestige Records in 1950. He packed and unpacked 78s, did promotional work, and swept the floors. In 1951, he wrote his first afficher plus liner notes for Swingin' with Zoot Sims and produced his first recording session for the saxophonist Sonny Rollins. Gitler left the label in the mid-1950s to pursue freelance writing. His criticism appeared regularly in publications like DownBeat and JazzTimes. He wrote liner notes for more than 700 albums. He wrote several books including Jazz Masters of the 40s, Swing to Bop: An Oral History of the Transition in Jazz in the 1940s, and The Biographical Encyclopedia of Jazz written with Leonard Feather. In 2017, Gitler was named a Jazz Master by the National Endowment for the Arts. He was also passionate about ice hockey. His book, Blood on the Ice: Hockey's Most Violent Moments, was published in 1974. He wrote for the program sold to fans at Ranger games at Madison Square Garden. He died on February 23, 2019 at the age of 90. (Bowker Author Biography) afficher moins
Crédit image: MSM
Œuvres de Ira Gitler
Prestige Records: The Album Cover Collection 1 exemplaire
Étiqueté
Partage des connaissances
- Date de naissance
- 1928-12-18
- Date de décès
- 2019-02-23
- Sexe
- male
- Nationalité
- USA
- Lieu de naissance
- Brooklyn, New York, USA
- Lieu du décès
- Manhattan, New York, USA
Membres
Critiques
Vous aimerez peut-être aussi
Auteurs associés
Statistiques
- Œuvres
- 9
- Membres
- 169
- Popularité
- #126,057
- Évaluation
- 3.9
- Critiques
- 3
- ISBN
- 19
- Favoris
- 1
De titel dekt de lading want net als in het boek van Leonard Feather gaat dit boek over de overgangsperiode van de swingmuziek naar de bebop. Anders dan het boek van Feather is dit geen theoretische en/of musicologische verhandeling (leest u in mijn bespreking van zijn boek wat bebop ook al weer was), maar bestaat het uit louter interviews met muzikanten uit die tijd (vanaf ongeveer de jaren ’40 van de vorige eeuw) die de periode meegemaakt en vormgegeven hebben. Daarmee is het wat mij betreft een veel interessanter boek. Het telt 319 pagina’s maar die lezen door de vertelstijl prima weg.
Gitler schrijft zelf korte stukjes tussen de interviews door, zoals over de roots van de bebop. Daarin noemt hij de grote namen als Charlie Christian, Charlie Parker en Dizzy Gillespie, maar vertelt ook dat er talloze artiesten zijn die een rol hebben gespeeld in de opkomst van de bebop, maar die geen opnames hebben gemaakt, niet doorbraken, een andere richting kozen of jong overleden. Dat is meteen de charme van dit boek, een groot aantal van die artiesten krijgt hier hun verdiende aandacht. Zo werd er in die tijd regelmatig een verdienstelijk tenorsaxofonist opgetrommeld met de naam Al Greenspan. Hij zou later de voorzitter worden van het Federal Reserve System, het centrale bankensysteem van de Verenigde Staten.
Maar Gitler laat vooral de musici aan het woord. Zo vervulde drummer Kenny Clarke (bijnaam ‘Klook’) een belangrijke brugfunctie tussen de swing en de bebop. Hij speelde net even anders dan de gevestigde orde en dat beviel bebop-frontman Dizzy Gillespie zeer. Kenny Clarke;
I played a long time with Diz, from 1938 to 1942. Then I left for the Army, and during my absence, Dizzy, who plays the drums well, taught all the other drummers my way of playing. He would say to them: “You have to do it like Klook. Do something with your left hand, anything, but you have to do something!” When I got out of the service, I noticed that in New York, like in Chicago, all the drummers played like me. Dizzy was the one who showed them, as Max Roach informed me. That style was adopted by all the young players, and it is still strong today.
Uiteraard staan er talloze verhalen in over altsaxofonist Charlie Parker, maar zoals gezegd ook over minder bekende goden zoals jazztrompettist Tommy Enoch. Iedereen geeft hoog op over hem maar blijkbaar raakte hij in de greep van de drugs, gaf het spelen op en verdween in een fabriek. Als u goed zoekt kunt u wat opnamen terugvinden van hem. Dat is al lastiger voor altsaxofonist Henry Pryor, ofwel “Hen Pie”. Hij werd doodgeschoten door een agent in een drugsgerelateerde zaak. Het nummer Hen Pie op het album George Burns! van jazzgitarist George Freeman is aan hem opgedragen.
Zo zijn er veel mooie ontdekkingen te doen in dit boek. Ik wist van het belang voor de bebop van pianisten als Bud Powell en Thelonious Monk, maar uit dit boek wordt duidelijk hoe belangrijk de pianiste Mary Lou Williams weer voor hén was. Miles Davis behoeft weinig introductie, maar dit boek leert ons hoe een jonge Davis nauwgezet trompettist Freddie Webster kopieert. Trompettist Bennie Bailey;
I happen to know for instance that on the recording of “Billie’s Bounce,” which Miles made with Charlie Parker, his solo was exactly the one Freddie played for this particular blues. Evidently Miles said he was nervous on the date and couldn’t think of anything to play, so he did Freddie’s solo note for note.
Los van de muziek gaat Gitler ook in op de omgeving en omstandigheden waaronder de bebop tot stand komt. Qua omgeving kunnen we dan niet om 52nd Street heen in New York. Daar zitten de clubs waar de jonge garde van die tijd kind aan huis is. De omstandigheden? Vaak drank en drugs, waarvan, weer, Charlie Parker het trieste voorbeeld is. Hoewel hij het niemand aanraadde, kreeg hij in zijn verslaving talloze navolgers, waarvan sommigen net als Parker jong zouden overlijden. Gelukkig staat het boek ook vol met prachtige anekdotes over het leven als jazzmuzikant.
Bandleider Benny Carter die een taxichauffeur met een pistool dwingt hem ergens naar toe te rijden, vibrafonist Terry Gibbs die door bandleider Buddy Rich achtergelaten wordt in de woestijn of de onmogelijke fratsen van baritonsaxofonist Serge Chaloff. Terry Gibbs over Chaloff;
…we checked into a hotel, if he was on the ninth floor, I would go to the hundredth floor…
Met Chaloff was het altijd hommeles, maar dat leest wel erg prettig weg. Dat geldt dus voor het hele boek, waarin u uit de eerste hand te horen krijgt hoe de bebop tot stand kwam en wat het belang ervan is. Jazzpianist Lou Levy vat het nog even voor u samen;
Bebop is the equivalent in jazz what Bach was in classical music. It’s a total melodic line, done in the most logical way, and very rhythmically…But the thing is to – time over time crossing over bar lines. Bach did that, the counterpoint thing, whatever it is. Bach was sent to us, he was the first to me in jazz… (plus d'informations)