Bibi Dumon TakCritiques

Een bijzonder leuk kinderboek, dat ik uitsluitend voor mijzelf heb gelezen (beluisterd; uitstekend voorgelezen). Een serie die dieren houdt achtereenvolgens een spreekbeurt spreekbeurt over een ander dier, nu eens zonder mensen, met iedere keer een andere invalshoek. Zo spreekt de gewone poetsvis over haaien, maar terwijl ze herhaaldelijk verzekert dat deze spreekbeurt over haaien gaat, gaat hij duidelijk over de gewone poetsvis de sneeuwpanter die over de sneeuwpanters spreekt blijkt zelfs eigenlijk geen enkel ander dier te kennen. De spreekbeurt over de anaconda wordt gehouden door de bewonderende regenworm, de merel spreekt over de opgerukt te exotische dwergpapegaai en de dwergpapegaai over zangvogels, beiden met veel negativiteit en toch aan het eind bekend dat ze graag (soms) de ander zouden willen zijn. De Vos spreekt over ganzen, uitsluitend als voedsel, hoe het te vangen en wat het lekkerste is, dit tot grote verontwaardiging van de gans en zijn soortgenoten. Na elke spreekbeurt mogen er vragen komen, en dat gebeurt ook meestal, maar De vos roept ook tussendoor voortdurend bijdehante dingen, die dan gecorrigeerd worden door de uil die een soort gespreksleider blijkt. De heremietkreeft kan niet uit zijn woorden komen, omdat hij niet vanuit zijn schelp mocht spreken en nu te zenuwachtig is. Het gilamonster, een soort hagedis, heeft een aparte rol: zodra het wil beginnen wordt het weggestuurd omdat de dieren er zeker van zijn dat alleen al zijn adem giftig is en dat hij een pest voor het dierenrijk is. Hij krijgt geen kans en wordt weggehoond. Later realiseren de dieren zich dat blijkbaar die adem toch niet zo giftig was en dat zij zich hebben laten beïnvloeden door negatieve verhalen waarvan volkomen onduidelijk is waar ze vandaan komen. Het gilamonster wordt teruggehaald en houdt een spreekbeurt over de purperen draak, een giftige zeeslak. Werkelijk een heel origineel, aanstekelijk en ook nog leerzaam boek, ik zou zeggen voor lezers van 6-86.½

Persoonlijke verhalen en ervaringen van jonge criminelen, die omdat ze nog geen achttien zijn, terecht komen in een jeugdinrichting

Sweet little story about a boy who lives on the Greek island of Corfu. Mikis is thrilled when his grandfather buys a donkey. He loves the donkey but becomes concerned about how his grandfather treats it. Grandfather sees the animal as merely a “tractor with legs”, useful to haul wood down from their olive grove on the hillside. Mikis fears the donkey is being overworked, but when he expresses his concerns he is just laughed at. He insists on getting the donkey proper care and bettter housing though, and eventually Grandfather comes around to treating the donkey more kindly, and even helps out when Mikis gets stuck trying to persuade the donkey to enter a new environment. Honestly I was rather appalled at how Grandfather treated Mikis as well- yelling insults at him, grabbing his ear to scold him in public, calling him names- I’m not at all surprised he treated the donkey poorly as well. I thought it cute and amusing how Mikis and a friend found a companion for the donkey- and foresaw the results of that as well! The boy’s interactions with other kids at school are also a nice touch- first they tease him for worrying about the donkey (and saying he can communicate with it), then later they try to help him solve a problem to help the donkey. Side story (kind of told between the lines) about their young teacher’s on-and-off-again romance with some guy on a motorbike felt a bit odd to me, but it does tie in eventually. The ending is heartwarming.

Aangrijpend boek over leven, ziekte en sterven van haar zus. Er zit veel woede in het verhaal, een leerzame kentering en opnieuw veel woede. Intensief verhaal.

In een groen knollenland. Een schotschrift tegen de jacht. Door: Bibi Dumon Tak.

Wat een boek, wat een vrouw!

Ik eet al jaren geen vlees meer, onze poezen komen uit het asiel en ik voeder de vogels en egel in onze tuin. U kan wel raden dat ik niet echt fan ben van de jacht. Om het zachtjes uit te drukken.

Hoewel ik geen fan ben wist ik er niet veel van. Dat is door dit boek veranderd, en niet in positieve zin. Wat een enge, louche, gemene, sekteachtige, subsidiegeldopslorpende bende is me dat. Langs de ene kant spreken ze van ‘het haas’ en ‘de konijn’, langs de andere kant noemen ze jacht beheer en als drijfjacht verboden wordt noemen ze het jacht met beperkte bewegingsvrijheid. Aan alles passen ze een mouw, ze draaien en kronkelen, lobbyen en passen zielige trucjes toe om dieren toch maar voor hun geweer te krijgen.

In een groen knollenland is (door de hardheid van het onderwerp) geen fijn boek om te lezen, gelukkig is daar de humoristische stijl (met de nodige vloeken en krachttermen) van Bibi om het boek te kunnen doorploeteren. Zij schrijft zoals niemand anders dat had kunnen doen: vlammend, vol juridische informatie, bloederig, bevlogen en gepassioneerd. Aan alles merk je hoe het haar raakt, en jij lezer, wordt mee geraakt.

De Nagekomen berichten op het einde van het boek brengen toch enkele lichtpuntjes, oef. Ik vraag me af of er een jager moedig genoeg is om dit schotschrift te durven lezen, desnoods met zijn ‘stoere camouflagepak’ aan. Waarschuwing aan die jager: tijdens het lezen uw wapen opbergen, opdat u het uit pure schaamte niet op u zelf zou gebruiken.

Hulde aan Bibi Dumon Tak!

De eik was hier. Door Bibi Dumon Tak. Met illustraties van Marije Tolman.

Dit boek is het kinderboek voor de Maand van de Filosofie. Een pareltje. In woord én beeld. Ik zou het geen kinderboek noemen wel een allemensenboek, maar dat is een detail.

Een Bibi boek springt er steeds uit, het is direct duidelijk dat zij het geschreven heeft; haar taal is poëtisch, filosofisch, alledaags en toch verheven. Kleine dingen maakt zij groots en grote dingen laat ze klein en behapbaar worden.

Zo ook in De eik was hier. In dit boek lezen we het verhaal van de eik aan de A58, hectometerpaal 57,4, in de middenberm bij Ulvenhout. Het gaat om een eik van bijna 200 jaar oud, u begrijpt dat die eik ons heel wat te vertellen heeft. Over de dode draad, het hekje, wormenpoep maar ook dat stilstaan beter is dan rennen. (Daar komt de filosofie om het hoekje kijken.)

Het verhaal an sich is boeiend, grappig, spannend, ontroerend en het opent je hoofd en hart. De tekeningen geven het nog meer schoonheid, diepgang, poëzie. Wie nog niet van bomen hield is nu ook verloren; elke boom die je ziet ga je met heel andere ogen bekijken. Je gaat intens van ze houden.

Dikke merci aan Bibi en Marije voor dit wonderschoon boekje. En dank je wel aan alle mensen en dieren die er voor gezorgd hebben dat de eik er nog staat; moge dat nog eeuwig zo blijven!

Een radio-interview met een nijlpaard en een contactadvertentie voor een wilde kameel. Verrassende gedichten over evenhoevigen, dieren met twee of vier tenen½

Anna verliest haar zus, die kanker krijgt en sterft.

KIJK: http://trijntjeblog.blogspot.com/2020/07/anna.html

De dag dat ik mijn naam veranderde. Door Bibi Dumon Tak.

Ontroerend, pijnlijk eerlijk, hartverwarmend, hilarisch, hartverscheurend, poëtisch. Een boek dat je leest met een krop in je keel; van herkenning, verlangen, weemoed, verdriet.

Bibi schrift met haar hart en ziel bloot. Rauw, nietsontziend en zonder taboes. Ze schrijft over het sterven van haar zus, het verlies van haar vader, de last van een naam.

Dit boek is een ode én een waarschuwing tegelijk; een ode aan de kracht van familiebanden en een waarschuwing voor de gevaren van verstikkende banden en patronen die generatie na generatie verder leven. Maar het is vooral een ode aan het leven: het leven van haar prachtige zus Lize en het leven an sich.

De taalvirtuositeit spat van elke pagina (“De man wiens naam ik nooit of te nimmer meer zal noemen” krijgt 1000den vloeken over zich heen, bijvoorbeeld.)

Bibi neemt je mee in het leven van Anna en haar familie; in haar rouw, haar verdriet, haar bodemloze pijn.

Dit boek (een autobiografische roman) is in feite een brief aan Lize; intiem, warm, oprecht. Het is een soort van magische bezwering. Je lees het met een krop in je keel en met je hart en armen open voor Anna.

Hulde aan Bibi voor dit meesterwerk!

Weird. It read like something was lost in the translation. I received that shorty after my dog "Scout" passed. I was too emotional to read it then so I held onto it. I read it last night and was lost at how this would help with grief. Scout was a female, which threw it off right away for me, here is is a male's name. Then the weird burial. I really disliked this book and would never give it to a child to read for comfort. The illustrations, weird and dark.

This was a sweet little story. Based on real events and people of WWII. (the bear doesn't die at the end of the book) A few photos at the end, though, document Voytek's story.

Laat een boodschap achter in het zand door Bibi Dumon Tak, met tekeningen van Annemarie van Haeringen

Alleen al voor de cover zou je dit boek kopen, zo mooi! Laat een boodschap achter is een boek over evenhoevigen. Dieren met twee of vier poten dus. Aan bod komen onder andere: de vicuña, de okapi, de eland en het knobbelzwijn. Over elk dier vind je informatie in de vorm van een gedicht, als een overlijdensbericht of als nieuwsflash. Wat alle teksten gemeen hebben is dat ze boeiend, grappig en actueel zijn.

De tekeningen van Annemarie zijn dan weer grappig, dan weer ontroerend poëtisch. Ze vormen een verduidelijking of aanvulling van de tekst en maken van dit boek een visueel pareltje.

Op een niet belerende manier veel bij leren over dieren (waarvan je van sommigen het bestaan niet eens had bevroed) en ondertussen nog kunnen lachen ook, dat kan met Laat een boodschap achter in het zand. Boeiend, grappig, wondermooi zijn maar een klein aantal lovende woorden, dit boek verdient er veel meer.
Ik begrijp volkomen dat Bibi de Theo Thijssenprijs 2018 heeft gewonnen.

Scout, the family's pet dog, has taken her last breath. Little brother wants to know where she has gone. He is told that she has gone to heaven--but for little brother he wants to know where is heaven and what will Scout find there. The book takes on that journey of losing pet. I found this book a little less comforting than some of the same genre. Most of the adults of the book seem to be a little too unsure to provide real comfort. The other difficulty I found with the book Was that the print was so light against the dark background it was difficult to read. 2 1/2 stars out of 5 stars.½

This just didn't appeal to me. The illustrations were not my style. The conclusion was kind of a vague spiritual thing, but not really an answer, though maybe that was the point. A little boy asks many questions of where his dog is and what she can do after she dies. Finally they hear barking coming from the heavens. I liked it more the second time I read it, but it's not a resource that I would recommend as a veterinarian.

To be quite honest with you, this was a very.. different book to read. It started off a bit too dark for me so it took a while for me to get the tone of the book. By the end though I understood. It was necessary to write this book. I think it would be good to read to a child who just lost a pet. The ending was nice and the illustrations were unique. A good kind of unique though where it takes the reader time to notice that it is semi from the dog's perspective and what he sees. Of course I could be wrong but I don't believe I am.

"Scout's Heaven" addresses the difficult topic of a beloved pet's death with sensitivity and simplicity appropriate for children. The text takes the reader through the first 24 hours after the death of Scout, the family's beloved pet dog. The story addresses both practicalities about death, like the burial, as well as a child's attempt to understand the afterlife. The illustrations perfectly complement the subject matter, moving from an all-encompassing black background to gradually incorporating more color and detail as the tale progresses. This book could serve as a good jumping off point to discuss death with children.

Lovely in its simplicity.

(Full disclose: I received a free copy of this book for review through LibraryThing's Early Reviewers program.)

-- 3.5 stars --

It is raining the day Scout takes her last breath.

Little Brother peppers his family with questions: Where has Scout gone, if she's no longer here? Does it rain above the clouds? Who will feed Scout? Will she have a sea to splash in and other animals to chase? They answer his questions as best they know how and, after burying Scout, coax him to sleep.

The next day, they wake to an impossibly sunny sky. (When you're in the throes of grief, everything good and pure and beautiful seems a personal affront.)

...and the sound of Scout's barking, coming from way up high.

Scout's Heaven is a simple yet elegant book about loss and grief for dog lovers young and old. The whimsical illustrations nicely complement the story, which is more understated here than in similar books I've read. With books about "pet" loss, I measure stars in tears shed, and I didn't bawl nearly as hard as I normally do. But maybe this is a good thing, especially when trying to explain death to kids.

The vague references to Heaven definitely give the book a religious bent, but as an atheist I appreciated it just the same. The message could easily be tweaked to fit with my own favorite imagery, that of the souls of the ghosts in His Dark Materials breaking apart like so many champagne bubbles as they leave the land of the dead and join their daemons in the living world. Particles breaking apart and then coming back together to create new and wonderful creatures. Scout may be in the ground, but she's everywhere else, too: in the air and sky, the sycamore tree that shades your bedroom window and the squirrel that calls it home. Listen closely, and you can hear her voice.

http://www.easyvegan.info/2018/06/19/scouts-heaven-by-bibi-dumon-tak-and-annemar...½

Scout's Heaven is a short sweet story about a family whose dog passes away. Little brother asks many of the questions any young reader might ask when their pet dies to which his family answers mostly "we don't know, maybe we will know tomorrow". Tomorrow comes, questions aren't answered. I suspect a child would find this ending unsatisfactory.

I read this book to my young niece who loved it. Her family recently lost their cat of 18 years. She looked at me when I finished reading and said “so to you think Fluffy is in heaven?” I told her probably so. She seemed satisfied with that answer.
A very simple story of what happens after a family pet dies. I recommend this book.

Scout's Heaven is a sparse, experiential sort of children's book. There are not 'pictures' so much as the pages are illustrated in bold, basic colors, with the text standing in the center of each page. It recounts a family's loss of their dog, Scout, who breathes her last breath on the first page of the book. It also doesn't contain a unified view on the subject of death. Little Brother, the youngest member of the family, asks persistent questions about what it is like where Scout has 'gone' as the family goes through the process of burying her in the yard, but there isn't an overarching message about death; rather, the book is an accounting of immediate loss. At the end, when the family pretends that they can still hear Scout barking for Little Brother's sake, they are surprised to "really" hear her barking coming from the sky. A sweet and sad book which might be good for children in the 7-10 age range to start a conversation about death and loss, but is, I think, a little over the heads of children any younger and offers too little to go on for children who are older.

Often, our first brush with death is with the loss of a pet. This story touches on the emptiness, the concern and the confusion that the passing causes, but the illustrations, though simple, enhance the impact tremendously. On the rainy night that Scout takes her final breath, the shadow is so large and so dark that we are aware of almost nothing else. As the story unfolds, the shadow gradually shrinks and eventually the area around the shadow starts to fill with line drawings representing memories of the things that Scout did—memories of her life. She is no longer in “two places”, rather her heaven lies in the hearts of the people who loved her. This story handles an incredibly sad subject sweetly without a sugar coating.

I'm not a parent -- of human kids, anyway -- but I've been around dogs nearly my entire life, and I've read a great many dog books for adults. The last chapters of those books are virtually guaranteed to choke me up, and so I opened my copy of "Scout's Heaven" with more than a little trepidation, knowing that I held a children's book about the death of a beloved family pet. Of course I was misty-eyed in a matter of minutes ... and honestly, I'd worry a little about anyone who wasn't.

The book is a short read for an adult -- ten minutes or so -- but feels very well-suited to be read aloud to a youngster. The difficult subject is handled in a straightforward but gentle way, and the subtle, ethereal line art surrounding the text feels just right for the story. The ending will leave both adult and child with a feeling of warmth to replace the emptiness, which is exactly the purpose of a little book like this.

In short, the book is heartbreaking ... but it's also really, really lovely. I'm very glad I read it.

Beautiful picture book about the loss of a pet dog named Scout. I can relate to this story having pets of all kinds growing up. I found the illustrations to be okay - simple but very dark. I imagined the illustrations to be more detailed but they are okay and do fit the mood of the story. Great book to discuss with young children about losing a pet and where that pet goes after passing away.

Voor de zoveelste keer had ik het met een vriendin over de strijd die we ons hele leven voeren. Het voortdurend in stelling zijn om door het leven heen te vechten. Geen moment rust, altijd maar weer dat voortploeteren. En dan de wens om eens keer de teugels te laten vieren, het desnoods op te geven (voor korte tijd dan). We knikten en begrepen elkaar.
Vervolgens vertelde ik over een ervaring waarbij in plaats van de strijd aan te gaan, ik me eens had laten meevoeren met de stroom en tot de ongelooflijke beleving kwam dat ik daarmee precies bereikte waarvoor ik anders gestreden zou hebben.
"Ha!", riep mijn vriendin uit, "Dan heb ik het perfecte boek voor je" en enkele dagen later overhandigde ze me Fiet wil rennen. En ze had gelijk, dit is het perfecte boek. Een boek dat ook nog eens is uitgeroepen tot prentenboek van het jaar 2011.

Want ja, het gaat hier over een kinderboek waarin Fiet, een struisvogel niets liever wil dan rennen. Alleen is daar de wind die maakt dat het rennen zwaar wordt en uiteindelijk onmogelijk, wat Fiet ook probeert. Pas op het moment dat hij het opgeeft en zich omdraait, kan hij rennen precies zoals hij altijd gewild had. Deze wijsheid wordt ondersteund met zeer beeldende plaatjes waarin onder andere allerlei dieren door de wind door de lucht vliegen of zich angstvallig voor al dat geweld schuil houden terwijl Fiet al zijn kracht in zet om tegen de wind in te blijven rennen. Bij dit boekje zit ook een DVD waarin met een animatie het verhaal wordt voorgelezen door Frank Groothof, een acteur die ik in mijn jeugdige jaren zeer bewonderde dus dat was een extra verrassing. Het filmpje staat ook op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=85sRsooIfik .

Nog niet eerder heb ik iets dat ik pas na mijn veertigste leerde, zo mooi teruggezien in een kinderboek. Ik wens de kinderen die hier mee opgroeien toe dat zij het leven wat dit betreft wat eerder doorhebben dan ik. Scheelt een hoop nodeloze frustratie. :-)

Mooie verhalen over de Amsterdamse dierenambulance. Humor, aandoenlijk, leuk geschreven. De foto's (zwart wit en niet al te duidelijk) voegen zeker iets toe!½