Carla Cerati

Moeilijke verhouding tussen een volwassen dochter en haar bejaarde moeder.
fragment:
Het vreselijke van de dood is, buiten alle verdriet en uitputting om, dat er allerlei herinnering op ons afkomen die ons dwingen de rekening van het leven op te maken...Twintig jaren vielen op mij en maakten me ineens duidelijk waarom we niet kwaad op wanhopig waren: wanneer een leven zolang duurt als wet zojuist was afgesloten, dan valt de dood onder de grote natuurwet en laat alleen maar ruimte voor de louter aanvaarding van de gebeurtenis..
Ondanks dat, of misschien juist daarom,is haar aanwezigheid nog zo sterk dat ik iedere keer een schok krijg wanneer ik een gezicht met ontdane maar doordringende blik zie, een gestalte met een aarzelende pas, en hetzelfde overkomt me wanneer ik in een supermarkt frambozen, bessen en snoepjes zie, allemaal lekkernijen die ik voor haar kocht. Nu pas besef ik welke plaats deze vrouw, deze moeder, heeft ingenomen, hoewel ik haar die plaats eerst niet gunde; en hoe haar beeld reusachtige afmetingen heeft aaangenomen in mijn herinnering die me ver, steeds verder weg voeren, zoals het geval is met een enkele heel hoge golf die onverwacht het strand overspoelt wanneer aan de horizon als een bijna onzichtbaar silhouet een groot schip voorbijvaart. p 254-56… (plus d'informations)