The stories of Mark Samuels are filled with perilous literary scholarship, sinister cartels, and encroaching decay of body and intellect – a mold of modernity. Yet, sometimes, hope is to be found in the alleys and wrecks of cities.

Some of the stories are homages or pastiches to dead writers of horror and the weird fiction: Poe, Stefan Grabinski, Karl Edward Wagner, Ambrose Bierce, and, of course, Arthur Machen. Bibliophilia, book collecting, and literary scholarship lead to strange places in Samuels’ fictions. Sometimes mere casual epigraphs from dead writers are surprisingly revelatory.

The first story, “Losenof Express”, is a fine example. Alcoholic horror writer Eddie Charles Knox hoists a shot of Jack Daniels to Poe as he drinks by himself in the obscure Eastern European capital of Strasgol. A well-paying career writing “the pulp adventures of Mungo the Barbarian and the sexual shenanigans of Mother Superior Lucia Vulva” seems like a waste of his talent, a betrayal of his one-time reputation as the “Berserker of Horror”. And when another man in the café seems to mirror Knox’s self-loathing, he becomes enraged and follows the man, eventually killing him. But things become strange when he hops the train out of town to flee arrest.

There are probably some allusions I missed and elements I don’t appreciate in “The Man Who Collected Machen” since I don’t collect Machen and have only read half of his fiction. But I have read enough Machen, know enough of his life, to appreciate this story as a well-done pastiche and tribute. Machen enthusiasts will see elements of “N”, The Three Impostors, The Secret Glory, and “The Lost Club”.

It’s one of H. P. Lovecraft’s literary acquaintances, Robert H. Barlow, that gets a mention in “Xapalpa”. Frank Mason is looking for a second retirement home in Mexico and finds himself in Xapalpa looking for a house to rent. Over drinks a local tells him the history of a local house that’s available. It’s the tale of young anthropologist visiting town, the local “Head Cult”, and the man’s disappearance.

While I liked the homage to Barlow and the Mexican location (Barlow is considered to be one of the founders of Mexican archaeology), I thought the story’s menace was a bit too obscure for my taste.

“Nor Unto Death Utterly by Edmund Bertrand” is a well-done Poe homage set in 1868. Bertrand, a doctor, is called to treat Arnold, a rich recluse who plans to live forever by an act of will. But he’s being brought low by a fatal case of constipation and his mind seems increasingly dominated by another. As a Poe fan, I liked this one.

There are a couple of stories that blend the book’s predominant themes of intellectual and memetic infections with pastiches and tributes to dead authors.

The first is a story with an unpronounceable title: “THYXXOLQU”. Its premise may owe something to William S. Burroughs’ “language is a virus” notion, but it definitely is inspired by a quote from Thomas de Quincy’s (published pseudonymously) “Voices from the Grave”. Our protagonist, proficient in multiple languages, begins to see ads with bits of a strange language in them. Then a co-worker begins to sprinkle strange words in his speech, and more and more the protagonist hears this strange tongue, spoken and written by ever more of the public. And this linguistic corruption seems to be accompanied by a leprosy-like infection. One of my favorites in the collection.

The second such story is “A Contaminated Text”. Written more like an essay than a piece of fiction, we hear about how a new text arrives at Mexico City’s Megabiblioteca, the country’s national library. And we’re off on another quest of literary provenance. The text, The Abyss of Voola, may be attributed to one Wolfgang Martz, but it also owes something to Bulwer-Lytton. In 1914, Martz gets a job in a mental asylum in the city and meets Major X, a patient there and a former member of the Sodality of Darkness. Martz’s work is a contaminating as well as contaminated text as the contents of the library start to change.

There are other tales of infection from both the past and present. “The Black Mould” is a short piece of weird, existential science fiction about a fungus that evolves sentience on a planet, spreads all over it and throughout the universe eventually consuming Earth. The mold wants to destroy itself and hopes, by consuming all sustenance in the universe, to die through want of nourishment.

“Glickman the Bibliophile”, another story of infection, is also sort of a takeoff on the zombie story. Glickman is a book collector and horror author who goes to his publisher Nemesis Press one day. He finds it is full of people now devoted, in what seems to be a parody of deconstructionism (and, perhaps, mainstream publishing), to destroying all texts printed and in cybersphere:

‘All texts were without a centre of meaning. Their interpretation rested with the reader, not the author. There could be no agreed purpose to a text. All was chaos. The text was an autonomous entity. In short, without the reader the text did not even exist save as a cipher.’

We have another of Samuels’ evil organizations with blandly sinister titles. The Bibliophobos Collective has deep roots in the past and plans for the future as “anti-publishers” and “anti-thinkers

“The Age of Decayed Futurity” is a signature title not only in its metaphor standing in for so much of Samuels most affecting work but for the story itself. In a nested series of tales, a Polish science fiction writer, facing a dwindling bank account and dissolving popularity, takes a room at a seaside resort. There she learns of the sinister Disassembly Cartel, billionaires so powerful and rich their names are unknown. But is their use of the cult of celebrity to transform the world really their idea? And how much of the story, in the end, is true?

Despite its World War One setting, I found “A Question of Obeying Orders” to be the slightest tale in the book. A deserter from German Army forces his way into a house and finds that he is in time for a séance. More than most stories here, it’s dependent on a surprise ending.

“The Tower” is original to the collection, a story of spiritual frisson and hope. A man, his money running out in London, catches a glimpse of a mysterious tower through the mist. He can’t approach it physically. It is a passage of sorts that can only be activated through the mind. And the story seems a fictional rebuttal to Thomas Ligotti’s The Conspiracy Against the Human Race.

Mark Samuels continues to be a writer I find very pleasing, solace in our current age of decayed futurity. ( )

Ψάχνοντας τον τελευταίο καιρό σε λίστες και προτάσεις για μερικό μπάζωμα του κενού μου όσον αφορά την post-'00s λογοτεχνία τρόμου, συγκέντρωσα ικανό αριθμό τίτλων. Μεταξύ αυτών και μια συλλογή διηγημάτων, το όνομα της οποίας αν μη τι άλλο μου έγνεψε με πλουμιστά μανίκια, καθότι περιείχε το όνομα ενός από τους γίγαντες της χρυσής εποχής του λογοτεχνικού τρόμου, δηλαδή του Arthur Machen. Όταν είμαι πελαγωμένος εν μέσω πλειάδας λογοτεχνικών επιλογών, η πρώτη διαλογή έρχεται με τον διαχωρισμό του υλικού ανάμεσα σε μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων, με τις συλλογές να μου φαίνονται σαφώς πιο ευκολοδιάβαστες. Από εκεί και πέρα, η επιλογή μεταξύ των συλλογών γίνεται με κόσκινο το οποίο περιέχει δίχτυ προτάσεων από άτομα των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι, δίχτυ του γενικότερου κλίματος που επικρατεί για κάθε συλλογή στα ίντερνετς (αν επικρατεί), και τέλος ένα δίχτυ διαπερατό από πράγματα που μου χτυπάνε ευχάριστα, ιδίως στον τίτλο. Έτσι το The Man who Collected Machen έφτασε εύκολα στην κορυφή της ουράς των to-be-read.

Διαβάζοντας το πρώτο διήγημα (“Losenef Express”) το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο λειτουργική ήταν η ροή του λόγου του Mark Samuels – το πως κύλαγαν οι σελίδες μου θύμισε μια αποσταγμένη και εξιδανικευμένη εκδοχή του μίγματος των Machen, Howard, Blackwood, Lovecraft. Εκεί που σε άλλα πρόσφατα βιβλία κάποιες παράγραφοι σκάλωναν, και φαίνονταν ως είτε αχρείαστες, είτε λάθος συναρμολογημένες, εδώ είχαμε μια ονείρωξη αρχαϊκής γλαφυρότητας – και με λεξιλόγιο που βουτάει για τα καλά στις πιο σκονισμένες σελίδες του αρχετυπικού λεξικού. Η ιδέα του διηγήματος πολύ καλή, αλλά πέρναγε σε δεύτερη μοίρα μπρος στην ανάπτυξη του ίδιου του λόγου. Περνάω στο ομώνυμο, δεύτερο διήγημα, και τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά παραμένουν, ενώ συνολικά αποδεικνύεται ακόμη καλύτερο: νοσταλγία για ένα μαγικό παρελθόν, πολύτιμη σκόνη αιώνων πασπαλισμένη παντού, αδιαφορία για το χτίσιμο του πρωταγωνιστή με συναισθηματικά υλικά τα οποία να τον γειώνουν – ο ήρωας είναι ένα κέλυφος, μια καρικατούρα, που προσαρμόζεται άνετα στον κάθε αναγνώστη, σχεδόν όπως στα παραμύθια.

Από εκεί και πέρα το σερί συνεχιζότανε με απανωτά εργόχειρα ηδονής, σε σημείο που δεν πίστευα την τύχη μου που με έφερε μπροστά σε αυτές τις σελίδες. Εξαίρετη ιδέα στο THYXXOLQU, κοσμικός τρόμος στο The Black Mould, αγνός ορεινός τρόμος στο Xapalpa, ένα κλείσιμο ματιού στο Black Sabbath του Mario Bava. Έπρεπε να φτάσω στο τελευταίο, το The Tower, για να παρατηρήσω μια πολύ μικρή κοιλιά – που όμως, αν σκεφτείς και το αποκρυφιστικό/transcendental θέμα του, έχει μάλλον να κάνει με το concept, και όχι με την γλωσσική υφή.

Πέρα από την γλώσσα και το στήσιμο αυτής, η συλλογή αυτή με κέρδισε αφενός επειδή είναι μια ελεγειακή προσφορά στον βωμό των Μεγάλων: δεν είναι μόνο ο Machen που ανιχνεύεται στις σελίδες της, αλλά και ο Borges, ο De Quincy, ο Clark Asthon Smith. Αφετέρου, τα περισσότερα από τα διηγήματα διαδραματίζονται σε Ευρωπαϊκό έδαφος (και όχι μονάχα στην Αγγλία, παρά την Βρετανική καταγωγή του συγγραφέα). Ο Mark Samuels δεν διστάζει να μπολιάσει το ξεκάθαρα παραδοσιακό ύφος γραφής του με μεταμοντέρνες θεωρήσεις περί γλώσσας και κειμένου, καταλήγοντας στα αριστουργηματικά Glickman the Bibliophile και A Contaminated Text. Ειδικά στο πρώτο βρήκα πολλά σημεία ταύτισης όσον αφορά σκέψεις μου περί της συμβολικότητας της γλώσσας και τη φύση της (αυτό)συνείδησης.

Άκρως προτεινόμενο βιβλίο, από αυτά που πέφτουν στα χέρια σου και νιώθεις πως σου γλίστρησαν μια πλάκα αγνής Ικανοποίησης. ( )

In this nifty collection of stories Samules delineates the eternal quest of the dissatisfied individual's hopeless attempt to try and escape Civilization only to inevitably discover that the crutches of civilization are strong and deeply rooted. Drawing ideas from pessimistic philosophers and the situationist movement, Samuels wraps them around simultaneously whimsical and dreadful scenarios that turn everyday objects into delightfully deranged metaphors not unlike Grabinski. Wonderful stuff. ( )

In this nifty collection of stories Samules delineates the eternal quest of the dissatisfied individual's hopeless attempt to try and escape Civilization only to unsurprisingly discover that the crutches of civilization are strong and deeply rooted. Drawing ideas from pessimistic philosophers and the situationist movement, Samuels wraps them around simultaneously whimsical and dreadful scenarios that turn everyday objects into delightfully deranged metaphors not unlike Grabinski. Wonderful stuff. ( )

You can read my review of the book here: http://nyjournalofbooks.com/review/man-who-collected-machen-and-other-weird-tale... ( )