Dit boekje was enkele jaren geleden een echte hype in Frankrijk, tenminste toch in katholieke kringen daar (het werd zelfs verfilmd). De auteur is immers een relatief bekend TV-producer en romanschrijver. En via dit boekje "bekende" hij dus dat hij de weg naar de kerk weer had teruggevonden, wat in het seculiere Frankrijk niet echt evident is. Vanwege de stilaan grote gelijkenissen met de situatie van godsdienst en kerk in ons land leek me dit dus best interessante lectuur. En tot op grote hoogte zal Bizot's verhaal voor de plus-vijftiger in de Lage Landen heel herkenbaar zijn: opgevoed als katholiek maar daarna kerk en religie helemaal ontgroeid, succesvol op privé- en professioneel vlak, maar toch lichtjes onvoldaan; via een toeval op een catechese-avond terecht gekomen en zo ontdekt dat hij nog altijd geïntrigeerd is en geraakt wordt door de Bijbelse verhalen en de rituelen, waardoor hij toch maar blijft gaan. Tot daar dus heel herkenbaar en volgbaar, met zelfs een erg humoristische ondertoon als hij beschrijft hoe hij telkens een gevoel van afkeer moet onderdrukken voor de groepsdruk die hij ondervindt vanwege zijn catechesegroep. Maar dan volgt op het einde toch de zaligmakende bekering. En persoonlijk haakte ik op dat moment toch wel af. Bizot's bekering blijft immers beperkt tot een gevoel van vreugde, sterkte en voldoening, die vooral zijn eigen persoontje in de kijker zet (het gevoel uitverkoren te zijn), terwijl ik dacht dat het christendom eerder draaide om een fundamentele openheid op de andere en de Andere, waarbij de eigen persoon helemaal ten dienste komt te staan van die gerichtheid (met mijn excuses voor de cliché-beelden). Niets van dit alles bij Bizot, op het einde van het boek wentelt hij zich echt in zelfgenoegzaamheid, zodanig dat ik ernstig begon te twijfelen of dit hele bekeringsverhaal geen pr-stunt is van iemand die perfect de tijdsgeest (en de grote vraag naar verdieping en een eigen identiteit) heeft begrepen en naar zijn hand zet. Nog het meest aanstootgevend vond ik de manier waarop hij zijn "dierbare" echtgenote in heel zijn innerlijke evolutie helemaal buitenspel laat. ( )