van Nu.nl:
Voormalig MO-correspondent doet een boekje open over zijn jarenlange ervaringen in de islamitische wereld, ook in Europa.

Brussel: Eurabia is een nieuwe invulling van het begrip 'openhartigheid'. Van Amerongen gooit alles buitenboord. Zijn vermorzelende christelijke jeugd op de Veluwe, zijn gevecht tegen heroïne- en drankverslaving, zijn mislukte relaties, zijn mislukte poging om de islam te begrijpen. Nog belangrijker, hij schrijft over zijn mislukkingen als journalist in het Midden Oosten, waar hij indertijd 'nog vol mededogen schreef over Hamas en Hezbollah' en nu ruiterlijk toegeeft dat hij zich stroop om de mond heeft laten smeren.

Principes boven realisme

Net zo openhartig is Van Amerongen over zijn serie artikelen over jonge Marokkanen in Amsterdam na de moord op Theo van Gogh. Hij kreeg er in 2006 samen met Loes de Fauwe nog de Prijs voor Nederlandse Dagbladjournalistiek voor, maar daarover schrijft hij nu in dit boek dat 'zijn principes belangrijker waren dan de realiteit', en de realiteit over de Marokkaanse moslims is een stuk minder zonnig dan hij in zijn bekroonde serie had voorgehouden.

Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald dan maar, en het is groots dat Van Amerongen het nu eerlijk toegeeft. Maar ondertussen is deze reportage wel door de officiële media gepresenteerd aan lezers als serieuze verslaggeving, en dan komt eerder de uitdrukking met zand, ogen en strooien opborrelen. En een grote verdorie erachteraan, want de media zijn erg belangrijk geworden in het MO-conflict, en dat hadden de Hezbollah & Hamas dus al beter door dan de journalisten zelf.

MO-journalistiek

Van Amerongen schrijft meeslepend en glashelder over zijn ervaringen in de Arabische wereld, die hij ooit zo'n warm hart toedroeg. Daar is nu weinig meer van over. De passages over oorlogsverslaggeving in landen als Libanon en Afghanistan zijn schokkend en meeslepend, en de auteur steekt de angst die hij toen voelde ook niet onder stoelen of banken.

Een gerede angst, want er zijn nogal wat westerse journalisten in een doodskist teruggekeerd, met als trieste climax een vrolijke Zweed uit hun eigen kleine groepje waarmee ze in Afghanistan probeerden iets van journalistiek te bedrijven. Wat ze daar meemaken, hoe ze worden afgeperst en beroofd door de locals en de uitzichtloze situatie van het land, knijpt je de keel dicht. Alleen betonnen optimisten kunnen er nog blij van worden als VN-soldaten ergens een schooltje hebben kunnen bouwen, maar Van Amerongen hoort daar niet meer bij. ( )