Tweede lezing was nodig! Het verslag van strafkampen in Siberië: het psychologisch effect op de mens. Het mag geen roman zijn, vandaar het 'Nieuw Proza' van Sjalamov. De verhalen beschrijven niets; ze zijn haast essays: zakelijk, géén sentiment want alleen de menselijke laagheid was echt. Dus: memoire proza, waaruit men de kampervaring kan reduceren tot de vraag : waar is het verschil tussen mens en dier? Wanneer eindigt het mens-zijn? Vanaf wanneer is men beest? Antwoord van de auteur : 'De mens kan méér verdragen dan het dier, omdat de mens meer gehecht is aan het leven'.
De schrijfstijl is inderdaad essayistisch, emotieloos, zelfs met een laconieke en fatalistische toon.
Ook bemerken we heel veel herhalingen: de lage positie v/d gevangenen, de willekeur, de honger, de kou, de doodsgedachte, het immorele... Het opzet zal zeker liggen in het accentueren en versterken van bepaalde gedachten en die herhalingen geven ook een zeker ritme en intonatie die de auteur zeker wil aanbrengen.
-De verhalen hebben, in tegenstelling tot andere geromantiseerde of verhalende boeken, zeker een historische meerwaarde. Daarnaast ook en vooral een bijdrage aan de psychologie!
-Het boek heeft ook als documentair prozawerk een literair belang.
Alleszins is het een jammerlijk genoeg onopgemerkt proza 'waarbij de kleinste details de grootste waarheden openbaren'. (dixit: --) ( )