'Mijn vader was geen voorstander van de thans in zwang zijnde gewoonte zich in de kinderziel te verdiepen. Hij strafte. Voor slechte rapporten had hij een ijzeren staaf met koperen weerhaakjes. Ik verzeker u, dat kwam aan. Gewoonlijk was de zornervakantie juist voldoende om ons van de ergste verwondingen te herstellen. Maar mijn broer Jozef, die in geen enkel vak boven de 1 kwam, bleef niet zelden tot Kerstmis kreupel en het is voor-gekomen, dat hij met Pasen nog hinkte.Ja, die oude tijd was heel anders, dan de jongelui zich nu voorstellen'
Nostalgische verhalen van Godfried Bornans met een soms weemoedige, maar vaak ook humoristische kijk op de verleden en verloren tijd. Bomans schrijft over zijn schooljaren, de kinderangsten, zijn studententijd in Nijmegen en over dingen die verdwenen zijn. Niet zelden ontaardt een terugblik van hem in absurde overdrijving als medicijn tegen te sentimentele herinneringen. Toch is het ook de oudere, ervaren Bomans die een verhaal over zijn kinderangsten als volgt besluit: 'Nooit zal het leven zo fris meer smaken, dat is onherroepelijk voorbij. Alleen in de herinnering wordt je nog een teug geschonken'

Bron: achterflap ( )