Het mooiste Nederlands wat ik gelezen heb tot nu toe. Het is geen stichtend verhaal, niets voor lolbroeken maw of lieden die de ontspanning zoeken. Niets onmenselijk is ons vreemd, en daar gaat het hier over vrees ik. En dat komt er heerlijk uit. ( )

De gebruikte schrijfstijl is mooi, het verhaal is goed opgebouwd, de karakters goed uitgewerkt, heel typerende gedragingen en menselijke relaties. Het is dan ook jammer dat er wel dingen bijgesleurd worden die naar mijn bescheiden mening de kracht van het verhaal wat teniet doen. De passages waarin Gram het heeft over de bezoeken aan de darkroom bijvoorbeeld doen volgens mij niet veel terzake.
De schrijver probeert ook wat te imponeren met de veelvuldige verwijzingen naar filosofische strekkingen waar je dan altijd niet moet toe behoren. Het is voor mij wat in tegenstrijd met het "wiskundige" karakter van het hoofdpersonage. In mijn ervaringen zijn wiskundigen niet zo veel met filosofie bezig en omgekeerd, maar dat is natuurlijk slechts mijn ervaring.
De verrassende wendingen op het einde maken veel goed en zetten het verhaal voor mij terug op de rails, te weten : de menselijke relaties uitvergroten en de zekerheden van iemand onderuit halen. ( )