Een roman met verschillende verhaallijnen die op een boeiende manier in mekaar worden verweven.
De belangrijkste verhaallijn is zonder meer de beschrijving van Brussel, druilerig maar toch zo boeiend en onvoorspelbaar (ook de beschrijving van de Academie in Anderlecht is herkenbaar), de hoofdpersoon (Rik) en naar ik vermoed ook de auteur heeft er een liefde haat verhouding mee. De tweede verhaallijn, en zeer gevoelig uitgeschreven, is de beschrijving van de vriend persfotograaf Lode Frantz. Zo menselijk en gevoelig beschreven dat ik begon te denken dat het hier niet om een fictief persoon gaat. Misschien is het ook wel zo, ik moest zelf de ganse tijd denken aan Patrick De Spiegelaere, nam er zijn fotoboek (Lannoo, een in memoriam boek) overigens bij, om nog maar eens te genieten van zijn foto's. De Spiegelaere overleed in 2007, Slagschaduw dateert van 2007 (het is me nu duidelijk dat de auteur hier Stephan Vanfleteren in gedachte had, een fotograaf waar hij veel mee heeft samengewerkt op de krant en zie ook de wondermooie foto op de cover van Congo). De derde verhaallijn is de ontmoeting met Claire, een ontmoeting waarvan je al op voorhand weet dat het nooit iets wordt, eveneens zeer gevoelig geschreven. Alles wordt eigenlijk opgehangen aan de 4de verhaallijn, het standbeeld van de verzetsheldin Gabrielle Petit, maar dan veeleer het verhaal rond het model en via haar een beschrijving van de artiest.
In al deze verhaallijnen komt vooral de persoonlijke gemoedrust van Rik op de voorgrond, zijn verhaal is de bindende kracht. Het verhaal van iemand die is uitgeblust, het moeilijk heeft met de nieuwe "kwaliteitsnormen" van de krant (dit lezen in 2009 doet me zondermeer denken aan de problemen waar zowel de Morgen (waar de auteur columns voor schrijft) als de Standaard mee worstelen). Het zou als een mistroostig verhaal kunnen klinken, maar dat is het niet, het ritme, de beschrijvingen maken het boeiend, komt daar dan nog de ontmoeting met de energieke Miche bij, een 80-jarige maar jong van hart, die de zon doet schijnen over Brussel en de andere verhaallijnen.
Ik heb het boek in 1 ruk tijdens een zonnig lenteweekend (21/3/2009) gelezen en er waarlijk van genoten. Nog even dit. Rik heeft ook een kortstondige en onbelangrijke ontmoeting met een zekere Shirley (een in Brussel verloren gelopen Oegandese, nu in London wonend, en in Brussel voor een NGO-meeting). De ontmoeting zelf is mooi beschreven, vooral met het druilige Brussel op de achtergrond, maar de dialogen hebben me bij eerste lezing geërgerd. Een mengeling van Vlaams en Engels in 1 volzin, die geen zinnig mens zal uitspreken (bvb. "Unfortunately it is. Onze tijd samen was van korte duur, unless you fancy a final drink."). Ik zeg wel, het heeft me bij eerste lezing geërgerd, en misschien (bijna zeker) was het de bedoeling van de auteur om het onbelangrijke van deze ontmoeting wat meer in de verf te zetten, een bedoeling die ik niet eerst had begrepen.
Kortom, ik heb genoten van dit boek. Ik las ondertussen wat andere besprekingen (door professionelen) en iedereen is er blijkbaar even lovend over. ( )