Het kleinste gemene veelvoud. Door: Pirkko Saisio.

Dit is het eerste deel van de ‘Helsinki-trilogie’, een autofictionele reeks die in Finland een heuse bestseller was. En na twintig jaar eindelijk in het Nederlands is verschenen.

Na het overlijden van haar vader beslist de dochter om haar verhaal eindelijk op papier te zetten. We maken kennis met de grote én de kleine versie van de dochter. Hoewel ze (natuurlijk) veel gemeen hebben blijken het soms bijna twee verschillende personen te zijn. Als de kleine versie aan het woord is schrijft ze heel kinderlijk, eenvoudig vanuit de ik-persoon. De volwassen versie is vloeiender, komt hier en daar tussen met commentaren en reflecties en schrijft vanuit de derde-persoon (ze). Wat dit boek een extra laag geeft maar wat het soms ook moeilijker leesbaar maakt.

Dit is geen chronologische autobiografie, het is wél een afdaling in het geheugen, elke herinnering triggert weer een andere. Wat wél blijft is het worstelen met een meisje/vrouw zijn. Ze wil niet in het keurslijf van jurkjes en strikjes, rustig spelen en dromen van huisje-boompje-beestje.

Het kleinste gemene veelvoud is een boek waar je de tijd voor moet nemen, je moet het rustig tot jou laten komen en je er helemaal in onderdompelen. Saisio is een boeiende, grappige, poëtische schrijfster met oog voor detail en het talent om grote dingen met weinig woorden op papier te zetten. Ideaal voor in je hangmat deze zomer. ( )