Dit zou allemaal van jou kunnen zijn. Door: Josefine Klougart.

“Alleen in flitsen is onze ervaring van de wereld zo rijk als in onze kinderjaren.”

6 dagen verbleef ik in de wereld van Klougart, ik las trager en trager, om het afscheid uit te stellen. Dit boek is fenomenaal. Als ik nog maar één boek voor de rest van mijn leven zou mogen lezen dan koos ik dit. Ik heb het nog maar net uit en wil al opnieuw van vooraf aan beginnen.

Zag u de prachtige film Aftersun al? Dit zou allemaal van jou kunnen zijn is zo een soort boek: fragmentarisch, caleidoscopisch, poëtisch, perfect tot in het kleinste detail, boordevol liefde voor het leven. Door de korte stukken tekst lijkt het verhaal soms oppervlakkig maar schijnt bedriegt. Het verhaal besluipt je, dringt diep in je door en raakt je tot op het bod.

We maken kennis met Barbara en haar kleine zus Sara, hun moeder Sonja en vader Erik. En hoewel het verhaal van heden naar verleden springt blijkt er na een tijdje ook chronologie in te zitten. De herhalingen van zinnen of stukken tekst spiralen alles aan elkaar, laten je nog dieper doordringen in de karakters, landschappen, familiedynamieken. We kijken voornamelijk door de ogen van Barbara, zien haar opgroeien van kind tot moeder van een zoontje en plusmama van een dochter. Barbara schrijft; over haar leven, steeds in de derde persoon. Net als Klougart in dit boek.

De structuur van het boek, de korte stukken tekst bieden je als lezer ruimte voor interpretatie, voor mijmeringen. Doorheen het verhaal krijg je meer en meer het gevoel dat Josefine Klougart autobiografisch schrijft. Door de levendigheid van alle details, de veelheid aan gebeurtenissen groot en klein, het persoonlijke in tegenstelling tot het algemene.

Ze verwijst geregeld naar Virginia Woolf en Annie Ernaux. Twee van mijn favoriete schrijvers waar zij helemaal aan kan tippen. Thoreau, Darwin en von Humboldt komen voorbij als het over de natuur gaat. Haar overkoepelende blik is duidelijk beïnvloedt door hen. De menselijke natuur, maar ook de prachtige natuur van de bergen, over de kust, tot op het platteland komt zinnelijk en tintelend tot leven.

Familiebanden, opgroeien, moederschap, verlies, abortus, ziekte, liefde, lichaamsbeeld, vriendschap met dieren, schrijven,… en de natuur, de prachtige natuur. Alles komt voorbij. Klougart duikt diep; in het vrouwelijk lichaam, het menselijk brein, het geheugen, een paardentrog, bieten,… Hoe we ons verhouden tot elkaar, onszelf, de wereld om ons heen.

Dit is een boek om veel in te onderlijnen: poëtische zinnen, wijze woorden, diepe gedachten, prachtige beschrijvingen, tintelende opsommingen,… Ik onderlijnde niets. Helemaal tegen mijn natuur in. Niet omdat er niet veel te onderlijnen viel, wel omdat ik niet zou weten wat niet te onderlijnen. Dit boek is perfect: van cover tot achterflap. Elke zin, ieder woord, elk beeld, elk deel, het geheel. Ik vergeet nooit meer de dagen waarin ik mijn eerste Klougart las. Ik droeg (en draag) het boek in mijn hoofd en hart heel de tijd met me mee. Nu is het tijd om afscheid te nemen. Even. Ik ga het zeker herlezen. En wil nu alles van haar lezen. Fan! ( )