'Als stukjesschrijver ben ik overal weggestuurd, ontslagen of zo gecensureerd dat het maar beter was de eer aan mezelf te houden,' aldus Van Gogh. Op zijn website De Gezonde Roker hoefde hij geen blad voor de mond te nemen en kon hij zijn hang-ups, obsessies en verontwaardiging de vrije loop laten.
De columns, 'beschouwinkjes' en correspondentie die tussen maart 2000 en juli 2003 op zijn website verschenen, zijn onlangs gebundeld in Van Goghs boek Allah weet het beter. De meeste namen die in het boek voorkomen, kunnen maar beter duimen dat het niet wordt gelezen. Want gespaard worden zij niet...
Zoals we van hem gewend zijn, doorprikt Van Gogh consequent met argumenten politiek correcte praatjes, doorziet hypocrisie en nagelt 'boven-ons-gestelden' aan de schandpaal als ze om de hete brij heen draaien. De Amsterdamse PvdA-politica Fatima Elatik kan daarover meepraten sinds zij Van Gogh woest maakte met haar instemming met een verbod op een 'blasfemische' toneelvoorstelling over de Profeet.
In Allah weet het beter telt Van Gogh de 'zegeningen' van de multiculturele samenleving, hekelt hij de gemakzucht en autoriteitsvrees van de Nederlandse media, beschrijft hij de farce van het koninklijk huis, strijdt hij voor een absolute vrijheid van meningsuiting en beschrijft hij zijn contact met 'de Goddelijke Kale' Pim Fortuyn en de gedeelde verantwoordelijkheid van de politiek voor diens dood.
Maar ook voor Theo Van Gogh is er meer in het leven dan ergernis, zoals daar zijn: zijn vrouwen, de ontroering over zijn zoon en zijn bewondering voor mensen die ertoe doen. ( )