In de rijke historische roman van Miquel Bulnes raak je geheel ondergedompeld in de duistere Spaanse Middeleeuwen, met harems, bloedige veldslagen en mysterieuze kloosters.
Reconquista eist daardoor ook meer van de lezer dan Het bloed in onze aderen. Want Bulnes gaat ver. Hij beschrijft een uitermate gecompliceerde wereld, vol details, met een rijkdom aan karakters en gebeurtenissen die minder vasthoudende auteurs tot wanhoop zouden brengen - ook Bulnes had momenten waarop hij het bijltje erbij wilde neergooien. Maar gelukkig voor ons, lezers, hield hij vol. Het resultaat is een historische roman van grote rijkdom. De lezer wordt soms horendol van de bijna eindeloze stoet personages die Bulnes opvoert - gelukkig bevat het boek stambomen van koninklijke geslachten in noord en zuid en een handige who is who.
Maar wie zich door de overdaad niet laat ontmoedigen en de tijd neemt om te wennen aan de door Bulnes gehanteerde stijl - die veel bondiger en simpeler is dan die in Het bloed in onze aderen - wordt beloond.
Twee lijnen worden door Bulnes vakkundig naar een climax gevoerd, waarna de lezer Reconquista met lichte uitputtingsverschijnselen maar voldaan dichtslaat, in de hoop dat Bulnes snel aan de slag gaat met een ander plan.

‘Reconquista’ is een complexe roman waarin je als lezer al gauw dreigt te verdwalen, door het enorme aantal personages, hun complexe Spaanse dan wel Arabische namen, en de enorme hoeveelheid aan ontwikkelingen. Zeker de helft van het boek wordt in beslag genomen door beschrijvingen van vechtpartijen en veldslagen waar je eigenlijk nauwelijks wijs uit wordt maar die wel, in hun nietsontziende bruutheid, een krachtig beeld van de Middeleeuwen oproepen.
Bulnes wil geloof ik dat je de uitputtingsslag die een oorlog is, aan den lijve ondervindt. Maar naast de slopende vechtscènes zijn er verhaallijnen die je op de been houden.
Overweldigend, maar eerlijk gezegd mis ik die oude ironie wel.

De kluwen van historische informatie trof in Bulnes gelukkig een toegewijde verteller: wijs worden uit de wirwar van gebeurtenissen en dwarsverbanden tussen machthebbers op het versnipperde schiereiland, dát kan Bulnes, die eerder opzien baarde met Het bloed in onze aderen (2011), over vroeg-20ste-eeuws Spanje. Maar daar, meer dan in Reconquista, lag de nadruk op de personages. Nu zijn de figuren lange tijd karikaturaal, waardoor de roman associaties oproept met de ouderwetse cinema: epische historische drama’s of sandalenfilms met hysterische emoties en een uitbundige traagheid. Of zoiets werkt, staat of valt met de schrijfstijl – maar daar kleven dezelfde bezwaren aan. Bulnes brengt liever informatie over dan menselijk gevoel, hij bouwt beter grote lijnen dan secure zinnen. Toegegeven: de aanhoudende bingelezer wint, want de personages krijgen gaandeweg steeds meer diepte en je verwachtingen van een enerverend en ingewikkeld complot worden ingelost. Aan het einde heb je een cruciaal moment in de Reconquista tot in de kleinste details meebeleefd – al valt het onmogelijk na te vertellen.

In Reconquista is Bulnes wel heel veel meer in het ‘historische’ geïnteresseerd dan in het ‘roman’-gedeelte van het genre ‘historische roman’. Hij lijkt zo verslingerd aan zijn aanzienlijke research dat hij als een middeleeuwse docent maatschappijleer blijft uitweiden over de verdeling van machten, de rechtspraak en normen en waarden van vooral de Moorse maatschappij. De personages zijn vaak meer verzamelingen functies, privileges en titels dan dat ze aanvoelen als mensen, met het type eigenaardigheden die mensen zo leuk mensen maken.
Maar is het spannend? Reconquista is zevenhonderd bladzijdes en die las ik snel, wat deels te maken heeft met de toegankelijke stijl, maar ook met de plot en de dosering van de spanning. Bulnes schakelt vlot en listig tussen zijn personages, door de tijd, van cliffhanger naar cliffhanger. Je ziet de HBO-bewerking voor je.