Laat ons eerst dit misverstand uit de weg ruimen: De eeuw van onze kinderen is niet 'de autobiografie van Rik Pinxten'. Autobiografieën zijn voor sportlui, muzikanten en Barack Obama. Maar in dit boek gebruikt onze bekendste antropoloog wél zichzelf als ingangspoort tot een universeel verhaal: dat van de grote verschuivingen van onze naoorlogse geschiedenis, een geschiedenis waarmee zijn leven tot nu toe grotendeels samenvalt. Aan de hand van verhalen uit en reflecties over zijn jeugd in de Antwerpse Seefhoek en over zijn tijd als student, als onderzoeker bij de Navajo-indianen in de VS en als professor in Gent vertelt hij onder andere over de economische ontwikkeling van Vlaanderen, het ontstaan van ons seculier wereldbeeld, de verschuiving van informatie naar kennis, het primaat van het neoliberalisme, de revival van xenofobie en nationalisme, en de segmentering van samenleving en individu. Een filosofisch boek maar ook een parabel over het leven van en in de westerse cultuur.
Toon minder
Recensie(s)
Pinxten (Antwerpen, 1947) is emeritus hoogleraar Antropologie en heeft zich bij herhaling in België in het maatschappelijk debat begeven. Dit boek sluit goed aan bij de boeken die hij de laatste jaren geschreven heeft. De bekende thema's komen aan de orde (tegen het neoliberalisme, voor interculturaliteit en voor coöperaties). Ook de wijze waarop hij schrijft, is als gebruikelijk: een verhaal, veelal uit zijn eigen leven en vervolgens een reflectie op het verhaal. Het bijzondere aan het boek is dat het opgevat kan worden als een beschrijving van zijn ontwikkelingsgang als intellectueel, wetenschapper en maatschappelijk geëngageerd mens. De eerste hoofdstukken gaan veelal over de contextgebondenheid van kennis, de latere hoofdstukken over zijn maatschappelijk engagement. Hij geeft de contouren van een mogelijk betere samenleving. Met name deze hoofdstukken zijn actueel en geven zicht op wat democratie kan zijn en hoe we zouden kunnen omgaan met de huidige immigratiestroom.