Wat is me dat een afknapper! Ik dacht dat Petry gold als aanstormend talent, maar dit overstijgt amper het niveau van een middelbare scholier. Wat te denken van deze zin: “de zonneschijf was verflauwd tot een duimafdruk van bleek vuur, aangebracht op een wolkendek van rookglas”? De plot rammelt aan alle kanten, de thematieken zijn puberaal cliché, het vertellerstandpunt maakt onlogische sprongen, en dan is er dus nog het onnozele patserproza.
Ik kan me volledig herkennen in volgende zin, door een van de protagonisten: “de beste schrijvers zijn aanvankelijk wel iets op het spoor, maar vroeg of laat ontglipt het hun weer. Eerst is er iets wat hen aanzet tot schrijven, dat wil ik nog wel begrijpen, maar dan verjagen ze het met al hun geleuter, en daar kan ik niet meer tegen” (p 49). Zo waar! ( )

Dat Petry trefzeker kan schrijven weten we al langer dan vandaag. Spijtig genoeg is deze bijna geheel uit gebakken lucht opgebouwde literaire 'thriller' één langgerekte slag in de lucht. Ik mis van alles en nog wat, hoewel er opnieuw zinnen in staan om je vingers bij af te likken. Het verhaal is van een ongeziene voorspelbaarheid, de oersaaie personages spatten op geen enkel moment van de bladzijden, de verhaaltechnische clichés lopen zichzelf constant voor de voeten. Dit boek rijdt zich blind en hulpeloos klem door een tomeloze hang naar constructie en een tot een vervelens toe geforceerde verteldwang. ( )