Marcel Verweij heeft een enthousiast pleidooi voor Epicurus(341-270) geschreven, de Griekse wijsgeer die een eigen school stichtte. Aandacht voor hem is terecht, want Epicurus is met zijn "wetenschappelijk" en "evolutionair" wereldbeeld eigenlijk heel modern. Toch vind ik zijn leer alles bijeen genomen zwakstroomfilosofie, al zitten er aantrekkelijke en nobele kanten aan.

Wie zich echter verschanst in de wereld, en afzet tegen de religie, sluit delen van de werkelijkheid buiten. Ook het probleem van het lijden los je zo niet op, al pretenderen de epicuristen dat wel ( alleen het teleologische woord 'remedie' sluit echte wijsgerigheid al uit) De Romeinse dichter Lucretius verkondigde de leer in zijn sublieme De Rerum Natura. Volgens kerkvader Hieronymus pleegde Lucretius echter tamelijk jong zelfmoord, wat plausibel is, en waarvan Verweij zonder bewijsvoering aanneemt dat het laster is.

Verweij lijdt overigens aan een ernstige ziekte, en zijn overtuiging wordt op dit moment op de proef gesteld. Dat verleent zijn betoog een bijzondere existentiele spanning.
Recensie(s)

Met het wegvallen van de gangbare zekerheden van geloof en politiek heeft de wijsbegeerte het terrein van de levenskunst herontdekt. Herontdekt, want in de oudheid stond de zorg voor de ziel altijd al centraal. En dank zij die herontdekking staat een filosoof als Epicurus (342-271 voor Christus) weer volop in de belangstelling. Zijn filosofie is eenvoudig samen te vatten. Doel: geen pijn te gevoelen naar het lichaam en geen onrust naar de geest. Middel: het wegnemen van ongefundeerde angst, en het inzicht met hoe weinig je toekunt. Marcel Verweij, werkzaam in het Human Resource Management, is gegrepen door dit denken. Dat is tegelijk de kracht en de zwakte van dit boekje. Zijn uitleg en toepassing van het denken van Epicurus is sympathiek in zijn gedrevenheid, ook als de rode draad soms ontbreekt. Maar op elke bladzij is merkbaar dat hier een volgeling spreekt en geen vakman. Met index, bibliografie en selectie van originele teksten.