Settecento permite reconstruír, cunha fidelidade absoluta, a Venecia no século XVIII, que se transforma en algo máis ca un escenario: velaí unha cidade que é “labirinto, concerto, festa, tránsito, cábala, teatro, caravasar ou fraga”, en palabras do autor. Nela, non podía faltar a presenza de Antonio Vivaldi, de quen se realiza tamén unha biografía ficcional a través da descrición do seu proceder, dos seus sentimentos, dos seus problemas e mais do seu xenio musical, apoiado nese tránsito por personaxes de eco duradoiro como son Anna Giró, a primma donna do músico, e sobre todo dese triángulo conformado por Caterina –a alumna preferida de Vivaldi no Hospicio da Piedade–, e os fundamentais Giacometto Casanova e Aldo Pietá: o mítico Casanova xunto cun aprendiz de luthier e protexido de Vivaldi que gozará de relevancia na trama. A carón deles Torttoni ou o afortunado recurso atopado na figura de Leo, león alado do Pazo Ducal, que resulta moi rendible como contrapunto técnico da novela, e mais tantos outros fan pensar tamén nunha novela non só de protagonista senón realmente coral.

Unha proposta, en fin, que tamén nos conduce a París e Viena, que recala mesmo en Santiago de Compostela, outra cidade que resulta operativa para asistir a algunhas das páxinas máis brillantes centradas na descrición das extremas necesidades que vivía a poboación labrega naquela altura e na importancia do poder relixioso. Settecento sitúanos, así pois, con acerto nun tempo, nunhas vidas e nunha música de onte pero tamén de hoxe, e que explica o que tras as máscaras podemos atopar. RAMÓN NICOLÁS