Robert van Noorden is kunsthistoricus en is door toeval ‘ontdekt’ om in allerlei soorten tv-panels op te treden en te orakelen over onderwerpen waarover hij in feite onvoldoende expertise bezit. (In Nederland bestaat een historicus en Amerika-kenner die daar zijn beroep van heeft gemaakt, en dat óók schaamteloos toegeeft.)
Deze activiteiten leveren een schijnwerkelijkheid; twijfel wordt uitgebannen en het leven verwordt tot een trucje.
Gelukkig is er nog wat zelfinzicht, getuige de volgende conversatie met zijn therapeute:
'Heb je me weleens op televisie gezien?’
‘Ik kijk nooit tv.’
‘Dan zou je snappen wat ik bedoel. Ik weet alles.’
‘Jij weet alles?’
‘Ik doe alsof. Daarom mag ik heel vaak over van alles en nog wat iets komen zeggen. Doen alsof is niet moeilijk, daar moet je kunst van maken. Dat is mijn levenskunst. Een kunstje.'

Het boek bestaat uit de beschrijving van een aantal episoden uit het leven van deze hoofdpersoon die tezamen een weg vormen tussen ‘vergeten en herinneren’. Aanvankelijk biedt de invulling die hij aan zijn leven geeft -en laat geven- niet het juiste perspectief van waaruit die weg te tekenen is. Uiteindelijk wordt hij door ontmoetingen en therapeutische gesprekken in een positie gebracht waarin dat wel kan lukken.
Het resultaat is een boek dat buitengewoon boeiend is, soms raadselachtig maar bovenal rijk aan boeiende observaties.

Na “Perfecte stilte” is dit het tweede boek dat ik van deze schrijver heb gelezen, met veel genoegen ! ( )

Van de achterflap: "een prachtig, wijs, zeer toegankelijk en uiterst raadselachting boek". Ik sluit me daar graag bij aan en ik heb het met plezier gelezen. ( )

Thomas Verbogt is nooit echt bekend geworden bij het grote publiek, terwijl hij in de loop der tijd schitterende, melancholische boeken heeft geschreven.
Zo begint zijn boek Verdwenen tijd : "Er zijn van die momenten van vroeger die zich anders gedragen dan herinneringen. Ze gaan niet voorbij, ze groeien met je op en worden met je ouder. Soms kijk je ernaar, het kind dat je was en de man die je werd, sámen kijk je."
Mooi hé, en verder op in het boek lees je zinnen als: “Er ruist alleen maar sfeervolle rust. Ik wacht op het moment dat ik daarnaar snak” of "Altijd als ik 'later' zeg denk ik aan een ver land waar ik lopend heen moet."

Het is het verhaal van een schrijver/kunsthistoricus die minstens twee keer per week op tv- komt in praatprogramma's en tv-spelletjes omdat hij altijd wel een mening over het besproken onderwerp heeft. Hij heeft echter ook een probleem: hele periodes uit zijn verleden kan hij zich niet herinneren. Hij leert een raadselachtige vrouw kennen die hij zich niet meer weet te herinneren maar wel dwingend een beroep doet op zijn geheugen. Ze zorgt ervoor dat hij op een angstaanjagende gebeurtenis stuit die verklaart waarom zijn leven is wat het is. Met op het eind een verbijsterende ontknoping.

Als lezer zit je in dezelfde positie als de hoofdpersoon: je hebt het gevoel dat er iets aan de hand is, maar je hebt geen idee wat.
En de vragen die op de flaptekst staan zetten je ook aan het denken. "Welke gebeurtenissen uit je jeugd herinner je je later nog? Wat weet je van jezelf? En vooral wat niet, terwijl je het wel zou móéten weten?"

Die laatste vraag intrigeert mij. Hoe moet ik dat nu weten?? Maar misschien ontdek ik het nog wel eens in de toekomst.

Roel Bentz van den Berg hield een prachtige toespraak bij de presentatie van Verdwenen tijd.
Ook Pieter Steinz, chef Boek van de NRC, heeft een mooi bespreking van Verdwenen tijd.

Mooi sfeervol, bespiegelend verhaal. Vlot leesbaar. ( )