Een bundeling essays die geschreven zijn in een prachtig en beeldend Nederlands. Vrijwel alle hoofdstukken beschrijven de actualiteit op een wijze die je niet vaak tegenkomt: aan de hand van voorbeelden worden parallellen getrokken en analyse gemaakt die inspireren om het eigen innerlijk weer eens voor wat betreft “de stoffering en meubilering” aan kritisch onderzoek bloot te stellen. Je kunt niet altijd zeggen dat de ideeën van de schrijver nieuw zijn, opmerkelijk is echter de wijze van presentatie en keuze van invalshoek. De beschrijving van een tweetal portretten van de schilder Géricault waarin hij aandacht vraagt voor de blikken van de geportretteerden is buitengewoon beeldend en knap: “het stomme, bijna uitdrukkingsloze gezicht, het gezicht van de man of vrouw die niet meer mimetisch reageert op de omgeving, het gezicht dat geen andere emotie meer kent dan die van de communicatiebreuk”.
Boeiend is ook het hoofdstuk waar de schrijver, met Defoe’s boek Robinsosn Crusoe als uitgangspunt, tot een afrekening komt tegen uitwassen van globalisering, verbanden legt met het verleden en uiteindelijk het fundament wegtrekt onder het draagvlak dat een zich uit het publieke leven terugtredende overheid meent te hebben. Immers, diezelfde overheid “decimeert zijn beschermende, verzorgende en culturele taken en maakt ieder individu verantwoordelijk voor de gevolgen van wereldwijde ontwikkelingen waarop hij geen enkele invloed heeft”.
Het zou mij overigens niet verbazen wanneer binnenkort dit onderwerp op de politieke agenda’s zal verschijnen.

In 'gestolen erfenis' wordt nog eens goed uit de doeken gedaan wat 'de waarde van de Verlichting' werkelijk is: geen vrijbrief voor "leef maar raak" en "alles moet gezegd kunnen worden". Alleen dit essay, met zijn oproep tot fijnzinnigheid, maakt het al waard om deze bundel te kopen.

Het werk van de dichter Hans Tentije wordt uitvoerig besproken waarbij in de eerste plaats de omvang van zijn bundels wordt geroemd: “geen introverte odes aan het wit, maar volle, overvolle bundels vol rijk vloeiende volzinnen”.
Dit essay is zo enthousiasmerend dat ik deze –bij mij onbekende- dichter zeker ga lezen.

Een boeiende verzameling en voldoende stof tot inspiratie om verder te denken. Hoor ik in de verte Sebastiaan Haffner ? ( )