Serpent's Tooth is a consistent story. The characters were believable with good and bad guys. The settings were believable. The book was not remarkable in any way consequently only 31/2 stars. ( )

Nach einem schrecklichen Massenmord in einem Szene-Restaurant in L.A. riskiert Leutnant Peter Decker mit Unterstützung von Rina Lazarus seine Karriere und seinen Ruf, um gegen den angeblich verrückten Trigger-Deutschen, Ex-Barkeeper und Möchtegern-Schauspieler Harlan Manz zu ermitteln.

I think I read the first in this series, or an early one at least, some 15 years ago, and rather liked it. The series being the one about the cop who took up being an Orthodox Jew so as to get the woman he loved. So, remembering this, I picked up this book from a book table at a church fair.

I didn't like this book nearly so much. I didn't like the main character and I didn't like the subject matter. It was all too crude for my tastes. This is an ok book if you are on a plane, get it free (or close to free) and have nothing better to do but read it. I doubt I'll bother seeking out anything else by Kellerman. ( )

One of the Peter Decker/Rina Lazarus novels, this is one of those procedurals that has so many characters, and so many twists and turns, that it's most easily read in long bursts. But, as ever, Kellerman's characters are so clear that the book's inertia carries it along.

I'm not sure I enjoyed this one as much as others in the series--it felt like there were a few too many layers, to the point where so much was going on that some of the power of any one subplot almost had to be buried. Having been away from the series for a while, it was also hard at first to drop back into the old relationships and characters here, so that I imagine I would have enjoyed it more if I'd been reading the books more recently.

Still, it was an enjoyable escape and an easy read, with more than enough twists and seeming dead-ends to keep it interesting.

I'd recommend the series, though I'd probably recommend starting with the earlier books. ( )

NIEMAND LETTE OP HEM.
Niet Wendy Culligan, die druk bezig was peperdure appartementen aan te prijzen aan een zestal japanse zakenmensen. De Japanners hadden meer belangstelling voor haar achterwerk dan voor huizen, maar Wendy deed niettemin geduldig haar verhaal over bijbehorende service, adembenemende uitzichten, automatisch hernieuwbare hypotheken en gunstige doorverkoopprijzen.
Ze leunde naar voren en gunde hun een blik in haar blouse terwijl ze een forse garnaal aan haar vork spietste van de schaal met voorgerechten, die behalve garnalen een keur van oesters, zeeoor, zalm en rauwe sashimi van zee-egel bevatte; vooral de sashimi ging er bij de Aziaten grif in - ze schenen te denken dat ze daar viriel van werden.
Mannen - ongeacht ras, religie of huidkleur - dachten alleen maar aan seks. Zij zat hier om een eerlijke boterham te verdienen, terwijl die lui wriemelende dingen in hun mond staken, wegspoelden met sake en suggestief hun tong langs hun lippen lieten glijden.
Maar wat moest je, als arme loonslaaf?
Diep in haar hart moest Wendy toegeven dat Brenda, haar bazin, zich erg gul had getoond door juist hier een tafel te reserveren. Estelle's was een fantastisch mooi restaurant - een en al zilver, kristal en kaarslicht. Antieke mahoniehouten dressoirs en ladenkasten stonden tegen muren die bekleed waren met chic, hemelsblauw, oosters zijdebehang. Op iedere tafel prijkte een exotisch bloemstuk van gigantische lelies, geïmporteerde orchideeën of tweekleurige rozen, die heerlijk geurden zonder bedwelmend te werken. De stoelen waren bekleed met een zijdeachtige stof en zaten nog lekker ook. Zelfs de bar maakte een smaakvolle indruk met die pluchen barkrukken, spiegels van rookglas en glanzende walnoten muurpanelen, het geheel sfeervol verlicht met Tivoli-lampen.
Wendy voelde zich alsof ze in een paleis te gast was en snapte niet waarom prinses Di van haar broodwinning was gescheiden. Wat maakte het uit dat prins Charles er een ander op na hield en een tampon in haarjeweet-wel wilde zijn? (De griezel!) Wendy zou zich dat rustig laten aanleunen, zolang de koningin de ponden en pennies maar liet binnenstromen.