Grande ambizione per una storia ambientata a Parigi con straordinari personaggi: Fitzgerald, Sartre Joyce, Hemingway, Picasso e Dalì: il gotha intellettuale del ventesimo secolo: secondo qualcuno. Alla base c’è la storia di una donna Eva, giovane provinciale, finita nelle mani di un magnaccia. Ma Sartre è perdutamente innamorata di Eva. E su questo canovaccio, chiaramente di fantasia si snoda una storia, come detto, pregna, nelle intenzioni dell’autore, di cultura, per il livello dei personaggi. Ma rispetto ad una buona storia, scritta bene e disegnata discretamente, il parterre appare, almeno a me, distonico con l’impianto della storia. In altri termini, la tentazione di attribuire un valore culturale attraverso l’imposizione di personaggi, spesso fuori luogo, rende un pessimo servizio ad un lavoro, di contro, apprezzabile. Errore di inesperienza no, vista la veneranda età dell’autore. Di presunzione, forse. ( )

Sartre en Hemingway, die elkaar in wat u doorgaans het 'echte leven' noemt nooit ontmoet hebben, doen dat in deze strip wel. Hemingway, 'Hem' voor de vrienden, een beer van een vent - en Sartre, een klein gedrongen studentje, bekommeren er zich beiden om het lot van een prostituee. Joyce mag ook nog even opdraven (en doet dat als vanouds schitterend!), net als Picasso, Dali, Pound, Fitzgerald, De Beauvoir en Gertrude Stein.

En in die opsomming ligt de teleurstelling - als je al die kunstenaars samen in 1 kamer brengt, laat staan in 1 boek - mag er dan niet iets meer gebeuren - op conversationeel vlak, that is? Iets meer geest, iets meer intertekstualiteit?
Ach, misschien niet. De prentjes zijn schoon (maar erg onhandig gereproduceerd), en het verhaal - bij momenten even gemoedelijk en lichtvoetig humoristisch als een Truffaut of een Queneau (anderen noemen dat, getuige de achterflap, filmnoir) - zou ook zonder het laten opdraven van een legertje schrijvers en schilders overeind gebleven zijn.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2008/11/parijs-2544.html ( )