Wolkers' dagboeken zijn opsommingen: hoeveel pillen, welke planten, welke vogels, welke lp's, welke maaltijden, naar de winkel, rukken op wc, voetbalverslagen, ... aangevuld met korte weergaven van gesprekken, zinsnedes, meubilairschikkingen. Op zich eigenlijk verdomd oninteressant, en al helemaal zo zonder bijbehorend notenapparaat - in Dagboek 1972 wordt eenmaal om een hiaat van een maand te verklaren tussen vierkante haken en in schreeuwende blokletters vermeld dat Wolkers op dat moment in Indonesië zit, andere hiaten worden dan weer niet ingevuld, verwijzingen naar artikels of uitspraken van collega-schrijvers passeren zonder enige verduidelijking.

Amper introvertie, geen duiding, af en toe eens een sneer (bvb. naar Van Oorschot, die brieven van Nescio ontvreemdde), maar steeds uit tweede hand. Als hij zich al opwindt dan gaat het over politiek (Van Agt, Biesheuvel, Vietnam, Rubinstein, Bomans), televisieprogramma's, voetbal, ex-vrouwen, roadkill.

De dagboeken fungeren meer als schriften om het leven zelf te dagtekenen, dan om er bij stil te staan. Een boekhouding van gebeurtenissen, zonder na- of voorwoorden, laat staan analyses of syntheses. Behalve dat Wolkers zich af en toe benauwd voelt (astma) en hoeveel medicatie hij daar dagelijks voor neemt, krijg we geen inzicht in zijn emoties, angsten of (andere dan lichamelijke) verlangens.
We krijgen een erg fragmentarisch beeld: volgen bvb. de voortgang van het (uit)schrijven van Turks Fruit, maar dan verdwijnt dat boek plots weer naar de achtergrond om pas weer op te duiken na de verschijningsdatum. Reacties van de uitgever, een jubelkreet bij het uittypen van de laatste pagina's, drukproeven, ... het had in de voetnoten kunnen/moeten staan, maar die zijn er niet.

Ze lezen vlot weg, maar zijn we er iets mee? De uitgever zet het liefst een blote kont, een borst, het woordje 'neuken' of iets burgerlijk schokkends ten faveure van de Vietcong op de cover, ook dat is duidelijk wanneer ik de deeltjes één voor één door mijn handen laat gaan. Wolkers als schrijver leer je er niet door kennen, dan moeten we toch maar weer ergens de lust vinden om een biografie op te snorren of één van zijn echte boeken te (her)lezen - iets waar deze dagboeken amper toe uitnodigen trouwens. Wolkers als mens boeit dan weer wel, met z'n gezellige, van schaamte en leugenachtigheid ontdane, intimiteit, - en die geboeidheid door de natuur waar hij zich met de vanzelfsprekendheid van een beer tegen aan schurkt.

Temidden van dat alles, en als som van alle dagen, houd je niettemin een ferme brok Man over, vlezig en geurend, en ben je lichtjes afgunstig op het beeld van de schrijver die zo schijnbaar zonder existentiële angsten door het leven gaat, voor zes uur 's morgens opstaat, koude douches neemt en in vuilbakken naar kruimels zoekt om de roodborstjes uit zijn hand te laten eten.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/05/dagboek-1969-dagboek-1972.html ( )