Misschien lijkt het werk van Cortazar nog het meest op dat van Kafka, waarbij - en op zodanige wijze dat het bij de lezer geen argwaan, maar juist vertrouwen opwekt - het interne binnenstebuiten gekeerd wordt.

Wanneer je leest over iemand die konijnen braakt, moet er dan - eerder dan herkenning - geen verontrusting overheersen? En moet die herkenning zelf niet verontrustend, eerder dan troostend zijn?
Er is in elk van deze verhalen wel een iets dat elders is, dat niet op zijn plaats lijkt, maar waar - als we er (gesteld dat we die keuze hebben) maar rekening mee houden - best mee te leven valt. Je kan dat psychologiseren: twee mensen die door het onzegbare in hun samenzijn hun huis worden uitgedreven, het kwade dat met welhaast lome tijgerstappen door de geest van een kinderhoofd dwaalt, ... (niet alle literatuur overleeft dat psychologiseren: Kafka wel, Cortazar wel, ...)

Cortazar lezen is niet vrijblijvend, lijkt me. Je gaat meer en anders om je heen kijken. Je gaat zijn boeken verzamelen. Je mompelt: Cortazar, Cortazar, Cortazar, ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/11/brief-aan-een-meisje-in-parijs.ht... ( )