Léviathan, verschenen in 1929, is een donker verhaal over gefrustreerde verlangens en geweld tegen de achtergrond van een beklemmende en vaak onuitgesproken dreiging. Julien Green wordt om die reden soms vergeleken met Franz Kafka; mij doet deze roman meer denken aan één van de sombere koningsdrama’s van Shakespeare. Zonder veel problemen herken je lady Macbeth in Mme Londe; een lady Macbeth weliswaar die de knoet zwaait in een Frans dorpscafé.

Green is duidelijk gefascineerd door het kwaad en is erg goed in het weergeven ervan. De scene bijvoorbeeld waarin Mme Grosgeorge (nog zo’n Shakespeariaans personage) haar zoon overhoort en hem, wanneer hij in de war raakt en niet kan antwoorden, met sadistisch genoegen in het gezicht slaat, is verschrikkelijk en hypnotiserend tegelijkertijd. Nauwelijks verteerbaar, maar zo goed geschreven, dat je niet anders kan dan doorlezen.

Overigens had ik Léviathan vijf sterren gegeven, ware het niet dat het einde van het boek mij minder aanspreekt. Vooral een kwestie, denk ik, van te hoog gespannen verwachtingen, na het meesterlijke eerste deel.

Tenslotte een citaat: S'il fallait se déplacer toutes les fois qu'on est malheureux, les compagnies de chemins de fer feraient fortune. ( )