Heel mooi geschreven, erg droevig en wel wat ver gaand verhaal over een man die probeert de dood van zijn zeer geliefde vrouw te verwerken. Hij leeft daartoe een winter in een klein dorp waar hij zich wel mengt met de bewoners. ( )

De verteller is de zoon van een hoertje. Vader onbekend. Hij ontmoet Paule en zij laat hem beleven wat liefde is. Als zij sterft, kan hij niets anders doen dan steeds weer proberen te herbeleven wat ze samen hadden. Dat leidt elke dag weer tot slemppartijen. Dan besluit hij dat hij zo niet kan doorgaan. Hij gaat weg uit de omgeving waar ze samen waren. In een half vervallen dorp aan de Maas komt hij langzaam tot rust en leert hij met zijn verlies te leven. Prachtig geschreven boek!

Als Jacques Brel nog had geleefd, zich niet vol overgave op het zingen zou hebben gestort en zich zou hebben gericht op het schrijven van teksten, dan had hij met gemak de auteur kunnen zijn van dit boek. Het is 'Mijn vlakke land' gekruist met 'Marieke', overgoten met een dampende saus van weemoed, melancholie en trieste opgewektheid. Hoewel 'Brodeck' en 'Meneer Linh' mij veel beter bevielen, is Rivier van vergetelheid zeker de moeite waard. Mooie schets van de Maas, de mensen en het leven in al zijn facetten. Claudel is écht één van de betere auteurs van onze tijd. Klaar voor een verfilming zou ik zeggen! ( )

Dit debuut van Claudel bevat al heel wat kiemen die verwijzen naar de pareltjes (o.a. Grijze Zielen) die later volgen, maar haalt nog niet de soberheid en intensiteit van het latere werk. Wat gezwollen taalgebruik en zweverig. ( )