"Konrads manier van schrijven is tegelijk beeldend en bespiegelend, surrealistisch en maatschappelijk betrokken." (T. Van Deel - 01/09/1995).

György Konrad spiegelt ons aan de hand van de lotgevallen van zijn hoofdpersonage T. een halve eeuw Hongaarse geschiedenis voor, vanuit de optiek van iemand die afwisselend zowel volledige outcast als politiek groepsicoon is. Dit doet hij met een genereus en breed gebaar, in een stijl die zowel het strikt persoonlijke als het globaal maatschappelijke lot omhelst, een stijl die het haalbare aftast en de droom en het niet-handelen omarmt waar de grenzen van het haalbare bereikt worden.
Wie de persoonlijke geschiedenis van Konrad kent, kan hier en daar een autobiogafische link leggen.
Maar vooral is het zowel boeiend als beklemmend om lezen waar T., als maatschappelijk betrokken intellectueel die weigert zich voor de kar van elke gratuïte opportuniteit te laten inspannen, de levenskracht vandaan haalt om te blijven ageren tegen een fatum dat hem steeds meer verstikt, tegen alle onrecht dat hem overvalt in eenderwelke ideologische of strikt persoonlijke gedaante. ( )