A great ending for this story. The characters were even better than in the first book. ( )

I respect what Juliet Marillier is trying to do with both this book and Wolfskin -- but it's really hard to translate icelandic saga into contemporary fantasy. I think she does a better job of it than anyone else, but I also think her ya book are more readable, somehow. Not really less complex, but somehow more engaging, and I think that has to do with how saga characters are portrayed. This one ends better than most, but I have a hard time investing my liking into a character that is obviously doomed in some way, and that is a hallmark of saga heroes. ( )

Na het schitterende "Drager van de Wolvenvacht", dacht ik evenveel plezier te beleven aan "Drager van het Vossenmasker", waarin de kinderen van Eyvind en Nessa, en Somerled en Margaret, de hoofdrollen vertolken. Dat bleek een verkeerd gedacht, al was het bij momenten best leuk om lezen.

Ik ga proberen het kort te houden, want ik ben enigszins verheugd dat ik het boek eindelijk uitgelezen heb.

Het is eigenlijk een verhaal over opgroeien, over je plaats in de wereld vinden, over een zoektocht naar jezelf. Wat komt daarvoor in aanmerking? Moed, durf, (zelf)vertrouwen, vriendschap, liefde, pijn, afscheid, enzoverder, enzomeer.

Vanzelfsprekend komen de personages van "Wolvenvacht" ook in beeld, maar hun inbreng is van iets minder groot belang als voorheen. Thorvald (zoon van Margaret en Somerled) leert over zijn vader, besluit hem te gaan zoeken, ondanks tegenadviezen en het relaas over wat voor persoon zijn vader was. Sam, een vriend van Thorvald, dient overtuigd te worden om mee te gaan en dus zijn boot te laten gebruiken zodat Thorvald zijn missie kan uitvoeren. Creidhe, Thorvalds jeugdvriendinnetje en smoorverliefd op hem, sluipt aan boord zonder dat de anderen het weten, tot men al te ver gevorderd is om terug te varen.

Veel discussies en een schipbreuk later, worden ze van elkaar gescheiden, waarbij Thorvald en Sam moeten werken om hout e.d. te verdienen zodat ze weer kunnen wegvaren. Maar dat is buiten een tirannieke leider gerekend, die hen langer "vasthoudt" in het kader van een vredesoperatie met de Onuitspreekbaren, die hun ziener kwijt zijn. Ook daaraan hangt een hele geschiedenis vast, die door de inbreng van de hoofdpersonages echter toch een positief einde kent, ondanks bepaalde opofferingen.

Thorvald is ervan overtuigd dat Asgrim (de leider aka Heerser) zijn vader is, en doet alles om in de gratie te vallen. Zelfs de bende krijgers terdege opleidt en bepaalde vechttechnieken/taktieken aanleert. En dat voor een snotneus. Dat vond ik al een struikelblok. Ook Creidhes kalverliefde was me ook enigszins een doorn in het oog, of eerder, het feit dat Thorvald haar weinig respectvol behandelde, haar afsnauwde, enz... Nuja, Creidhe werd dan ook liefdevol en vredevol opgevoed, kende een luxeleventje (in zekere zin).

Somerled leefde dus nog, zij het als... monnik, jawel. Nu, je komt het niet direct te weten, je moet goed opletten. Ook hij heeft blijkbaar zijn lesje geleerd, maar krijgt er naar het einde toe nog een ferme schep bovenop. Somerled is niet meer, zijn karakter is totaal veranderd. Vandaar ook de naamswijziging in Niall.

Creidhe ontmoet door omstandigheden de liefde van haar leven, ook al is het voor ook een hels avontuur, evenals voor Wachter aka Erling, de zoon van Asgrim. Wachter beschermt kleine, de zoon van z'n zus, Sula, die in een poging de vrede te herstellen, werd verkocht aan de Onuitspreekbaren om een nieuwe ziener te baren, gezien de vorige gestorven was.

Er loopt veel fout, veel misverstanden (vooral van Thorvalds kant, die dacht goed te doen), veel verdriet, maar uiteindelijk komt alles enigszins toch nog goed voor alle partijen. Liefde overwint (ook op de Eilanden van het Licht), de vriendschap wordt enigszins hersteld, ...

----------

Ondanks dat het verhaal wel vlot leest, is het halverwege, of "iets" over halfweg, toch wel wat doorbijten door de vele beschrijvingen en uitwijdingen die eigenlijk niet nodig zijn want reeds vermeld op vorige bladzijden in andere verwoordingen. Daarna betert het weer, echter pas in de laatste 100 blzn. ofzo.

Ook het gedrag van Thorvald was me een doorn in het oog: eerst snotneus, dan even expert in oorlogstechnieken spelen (huh?) voor volwassen mannen, terwijl hij nooit een gevecht heeft meegemaakt of betrokken werd bij dergelijke beslissingen, ... Ook direct conclusies trekken wanneer hij Creidhe plots weer levend aantreft, ipv de zaak in te schatten.

Kortom: "Wolvenvacht" was schitterend, "Vossenmasker" niet zo slecht, maar in vergelijking met het eerste boek eerder middelmatig. ( )

I'm horrified to realize that I read so much terrible fantasy as a teen, and so that makes the ones that were actually good stand out that much more. Although not quite as good as Wolfskin, this is leagues above most of the other popular mediocre "Luna"-type fantasy that was being published when I read this. ( )

I am a huge fan of Juliet Marillier and along with "Dreamer's Pool" this novel "Foxmask" is my absolute favourites of her novels. I have just completed a reread via audio of it and it was wonderful. It has fabulous characters - it is full of tragedy, hope, love and it goes in directions you do not always expect. Yes, I was lost in fear of what would happen at times and I cried more than once. I loved it. ( )