As beautiful as his prose is, Parks’ “arrival” book leaves me a little queazy. His sarcasm rings of condescension, and he dwells a little long on high-bosomed women and shrieking old ladies. Italy is too old and calcified in this telling. Italy is as new and creative as everywhere else. It is creative and reflective and in unappreciated ways, ahead of the Anglo world. ( )

I recommend Italian Neighbors. Mr. Parks recounts his time in the neighborhood with colorful vignettes of people and places. I felt I might recognize his characters if we were to meet. (I have now added molto simpatico to my Italian vocabulary.) The homes and gardens reminded me of my childhood's neighborhood. But then, I had some Italian neighbors too! These pages made me smile. ( )

A very calming book, but filled with flavour. ( )

sad to finish this ( )

Een boek met korte hoofdstukjes, opgevat als columns bijna, over het leven in Italië. De stukjes hangen echter aan elkaar van de clichés en missen systematisch een pointe. Ook al handelen ze over steeds dezelfde buren, deze komen nooit echt tot leven. Tim Parks doet ook weinig moeite om hen, of Italië, te begrijpen.

Ergens in het boek noemt hij de tuincultuur 'een van de weinige gebieden van woon- en leefcultuur (...) waarop de Engelsen moeiteloos de overwinning behalen'. Het hele boek is inderdaad opgevat als een wedstrijdje Engeland - Italië, maar in tegenstelling tot wat Parks schrijft, blijkt uit zijn toon dat Italië aan de verliezende hand is. Tenzij het over drank gaat. Alcoholische drank, vooral.

Parks commentaren zeggen soms meer over de Britten dan over de Italianen. Dat zijn de momenten waarop zijn boek het meest genietbaar is.

Samengevat: boek met een hoog 'Asterix in Brittannië'-gehalte. Niet ernstig te nemen. ( )