Dit is niet de Grossman die ik gewoon ben....... ( )

Neen, het spijt me, dit was het niet voor mij. Grossman voert net als in het geweldige “Een vrouw op de vlucht voor een bericht” weer een sterke vrouw op, in dit geval zelfs drie: grootmoeder Vera, dochter Nina en kleindochter Gili. Alle drie zijn ze getekend door het leven, elk op een verschillende manier. Het verhaal speelt zich zowel in Israël (opnieuw in een kibboets) als in het vroegere Joegoslavië af, en blijkt uiteindelijk vooral te maken te hebben met dramatische gebeurtenissen onder het Tito-regime, in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Stof genoeg voor een sterk verhaal, maar, zoals gezegd, het overtuigde me dit keer niet. De drie vrouwenfiguren komen me te geconstrueerd voor, en dan zeker Nina, de ‘moeilijkste’ van de drie. Ook Grossman’s kadrering van het verhaal als een soort filmproject werkt geregeld storend. Zoals andere recensenten schrijven had hij hier beter een theaterstuk van gemaakt. Uiteraard is de bredere achtergrond van dit verhaal aangrijpend genoeg: het illustreert nog maar eens de onmenselijkheid van extreme ideologieën, en de verscheurende keuzes die mensen gedwongen zijn te maken onder zulke regimes. ( )

Een jonge moeder laat haar dochtertje achter vanwege de grote liefde voor haar overleden man en rechtvaardigheid ( )