Rijneveld blijft zichzelf en toch onnavolgbaar. Dit is haar tweede poëziebundel, vormelijk weer vooral gevuld met prozagedichten, en voort kauwend op beelden van haar eigen jeugd. We krijgen lange, bezwerende zinnen, met een heel intense aaneenschakeling van beelden die direct verbonden zijn met haar/zijn agrarische en protestantse achtergrond, veel jeugdherinneringen verbonden aan voorwerpen en dieren, en af en toe ook allusies op haar overleden broer. Wat opvalt is dat de onzekerheid over de eigen genderidentiteit prominenter ter sprake komt. Af en toe is Rijneveld’s beeldenbombardement te persoonlijk om goed te kunnen volgen. Maar dit boekje bevat echt pareltjes, zoals ‘Droge stof’, dat helemaal gekleurd is door agrarische verwijzingen en waar een heel beklemmend, pessimistisch gevoel uit spreekt. En ook het afscheidsgedicht voor Joost Zwagerman ('Achter je hand gehalveerd') is ontroerend intimistisch. ( )